ZİNDAN -bir töre hikayesi-

27. Bölüm

Soğuk.
Karanlık.
Acı.
Özlem.
İhanet.
Çaresizlik.

Bir adım daha attım.

Şuan hissettiğim tüm duygular en ağırı Özlem en ağırı Çaresizlik
Ben ölürsem çocuklarım ne olacak?
Baran evlatlarıma bakamaz ki.
Kardelen'in gece üstü açılır Baran kontrol etmez ki.
İnanç çorapla yatamaz Baran bunu bilmez ki.

Bir adım daha attım.

Evlat. Nasıl bir duygudur insanın evladının olması. Ne olursa olsun bi insan evladından haber alamadan nasıl yaşar?.
Ben 2 yıldır nasıl nefessiz kaldım.
Benim ailem yaklaşık 4 yıldır nasıl yaptı bensiz?
Anne, Baba,  bir kere arasaydınız beni bir kere halimi sorsaydınız yaralı küçük bedenim şifasını bulacaktı. Aramadınız. Sormadınız.

Aklıma dolan Melek annemle gözlerim doldu. (baranın annesi)
Ona ön yargılarımla nefretimle yaklaştıkça o bana sevgisiyle yaklaşmıştı. Ateşler. Heryerdeydi. Gecenin zifiri karanlığı yanan konağın ateşiyle harmanlanıp aydınlanmıştı.
Siren sesleri heryerdeydi.

Bir adım daha attım.

Melek annemin çığlıkları yankılandı beynimde gözyaşlarım düştü yerlere. Bağırdı. Bağırdı. Gecenin sessizliği canının derdine düşmüş insanların sesine bulandı.
O gece hafızamdan silmiştim oysaki nasıl düştü aklıma o gece?

Fatoş la evin karşısındaki kamelyaya çıkmıştık.
Yarın saat sonra melek annemin katındaki elektrik kabloları patlamıştı.

O gece melek annem ve eşi yanarak ölmüştü.
Gözlerimden yaşlar öncekilerin çizdiği yolu takip etti.

Ve ben bir adım daha attım.

Gözlerim kapalıydı. Sanki rus ruleti gibi şansımaydı işim. Kaçıncı adımda aşşağıdayım. Kaç saniye. Daha kaç soru. Herşeyi düşünme izni vermiştim kendime. Yaşamım boyunca yasakladığım herşeyi düşünme Annem Babam Melek annem. Hepsini düşünme iznim vardı. Ve bunlar bir adım daha atmama sebep oluyordu.

Kardelenin merdivenden yuvarlanırken attığı o tiz ses.

Bir adım daha attım

İşte şimdi zamanı.
Ayak parmaklarım boşlukta.
Son bir adım sonra herşey bitiyor.

"Ben bir anneyim. Bir anneye çektirdiğin bu evlat acısının günahını ciğerinden ödeme Baran ağa. Senin üzüntüden saçların dökülmesin . Sende üzüntüden kan kusma. Sende üzüntüden kanser olma Baran ağa. Senin gözlerin benim ahımla dolsun. Allah sana bu dünyada çektirmesin. Çocuklarıma gözün gibi bak Baran ağa!"

Ayağımı kaldırdım.
İçime çektiğim son nefes.
Herşey bitiyor!