Bizim Hikayemiz (KİTAP OLDU)

Yazar: Zülal GÜNDAY

 İstediğiniz bazı şeylere sahip olmamak mutluluğun bir parçasıdır (B. Russel)

ANNE

   Erkenden uyandım. Benim için sıradan bir sabahtı. Ne bir kuş cıvıltısı vardı dışarıda ne de beni şefkatle uyandıran bir anne sesi. Sadece ciyak ciyak öten ve her öttüğünde sinirime dokunan bir alarm sesi vardı. Kalkıp yalnız başıma kahvaltı masasına oturdum. İnsan yalnız olunca iştahı da olmuyordu. Babamın geliri azdı ve annem de ona destek olabilmek için erkenden işe gidiyordu.

Bu sabah nedense okula gitmek istemedim. Galiba okul da dâhil olmak üzere her şey sıradanlaşmış ve önemini kaybetmişti benim için. Evimize yakın bir sahil kenarına gidip kırık bir bankta oturdum. Deniz bugün her günkünden daha güzeldi, masmaviydi. Martılar uçuşuyor, dalgalar kıyıya vuruyor, su zerrecikleri anneme nispet edercesine yüzüme buseler konduruyordu.

Etrafta tek tük insanlar vardı. Bir çocuk annesinin elinden sıkıca tutmuş, güle oynaya yürüyordu. Onları izlemek bile o kadar güzeldi ki. O çocuğun yerinde olmayı öyle çok isterdim ki... Bu düşüncelerle dalıp gitmişken yaşlı bir teyzenin boğuk sesiyle kendime geldim. Israrla elindeki şekeri uzatıyor ve almamı istiyordu. Tanımadıklarımdan asla bir şey almazdım fakat öyle içten bir gülümsemesi vardı ki ona inandım ve kırmak istemedim.

Gelip yanıma oturdu ve başladık konuşmaya. Okula gitmediğimi, dahası annemden habersiz sahile geldiğimi söyleyince beni tatlı tatlı uyardı ve bir an önce evime gitmemi tavsiye etti. Teşekkür ettim ve tam kalkıyordum ki annemin koşarak yanıma geldiğini gördüm. Nefes nefese kalmıştı. Okuldan aramışlardı ve o da beni birçok yerde arayıp durmuştu. Annemi böyle meraklandırdığım için çok pişman olmuştum ama olan olmuştu artık.

Bugün annem, babama da danışarak bir karar aldı ve sırf benim için işini bıraktı. Bütün gün hep birlikte vakit geçirdik. Çok mutluydum. Yatmadan önce pencereden dışarı bakarken bir yıldızın kaydığını görüp hemen bir dilek tuttum. Öyle imkânsız bir şey değildi istediğim. Sadece annemle hep bir arada olmayı diledim.

Ve öyle de oldu. Artık sabahları annemin buseleri ile uyanıyor, birlikte kahvaltı yapıyor, parka onunla gidiyordum. Ayrıca günlük tutmaya da başlamıştım ve ailemle paylaştığım her şeyi hiç aksatmadan günlüğüme yazıyordum. Belki bir parça maddi sıkıntı yaşıyorduk ancak daha mutluyduk. Çünkü biliyorduk ki;

'Para demek her şey demek değildi!.."

***