My workaholic girl (COMPLETED)

Chapter 10

-Janella's POV

I know I'm being selfish. I hurt him before but now I asked him to be here.

Sean is the best person I've ever know. He's very kind and loving person. Napatunayan ko yan noong magkasintahan pa kami.

Ngunit mapaglaro talaga ang tadhana. Kung sino pa yung tunay na nagmamahal, sya pa yung nasasaktan.

*Five years ago... *

I'm sorry Sean...

Walang tigil ang pagtulo ng mga luha ko habang nililisan ko ang restaurant kung saan una kaming nagkita.

We're both studying that time. Same school kami pero mas ahead sya ng 1 year sa akin.

I knew I hurt him. Badly.

But i have to do this for the sake of everyone. Ayoko nang umasa pa sya at mas masaktan.

This is the hardest decision i ever made in my entire life. And God knows how much important Sean was to me. He's not just became boyfriend. He's my best friend and he became like a brother to me.

Sean is the type to be love easily. He's a complete package. Rich, handsome and pure hearted.

Pero ganon naman talaga siguro diba? Kahit anong sabihin ko sa sarili ko na sana si Sean na lang, pero hindi pa rin talaga...

Muli kong nilingon ang lalaking nagmamahal sakin ng lubos. Alam ko. Mahal na mahal nya ako.

He's not moving. And he's tearing so much.

If only i could teach my heart Sean... Sana ikaw na lang talaga...

Tuluyan ko nang nilisan ang lugar at patakbong tinungo ang kotse na nakaparada sa gilid kung saan naroon ang lalaking tunay kong minamahal.

"Zach... " I grabbed and hugged him so tight like any minute he'll be gone.

"It's okay baby... Hush.... " He caress my hair and kiss it. "You just did the right thing... " He said.

"I love you so much Zachario Jin Cortez... " He smiled and grabbed me closer nd we kissed.

From now on, i'll forget about everything and start a new life with him.

I'm sorry and good bye Sean...

*Present*

Natigil ako sa pagiisip nang makarinig ako ng mahinang katok mula sa pinto nitong room ko.

"Please come in... " I said.

Bumukas ang pinto at iniluwa noon ang lalaking minahal ko noon.

He changed a lot. Physically.

Nung nakaraan na nakita ko ito sa restaurant, wala naman kaming gaanong napagusapan. Natapos ang lunch namin na nagkamustahan lang.

Since, nabigla din ako that time, hindi ko nasabi yung mga bagay na gusto kong sabihin sa kanya. Maybe now is the time to tell him everything.

"Janella... " Even his voice...

"Please have a seat... " nakangiti kong sabi sa kanya.

"How are you? Are you still in pain? " Bakas ang pagaalala sa gwapo nitong mukha. He stared at my wrist. Kita ko ang paggalaw ng mga panga nito.

Itatago ko na sana sa likod ko iyon ngunit sadyang mabilis lang ang flexes nito kaya agad nito iyong nahagip.

"Ouch... It hurts... "
Daing ko matapos mahigpitan ng hawak ni Sean ang pulso ko.

"I'm sorry..." kapagkuwan ay dahan dahan nito iyong sinuri. "What are you doing to yourself Janella? " Tanong nito sa akin na hindi inaalis ang mga mata sa pulso ko.

"I'm sorry.... Sean.... I... " Nagaalinlangan ako kung sasabihin ko ba o hindi.

Ilang taon na din ang lumipas. Marami nang nagbago at hindi ko alam kung sya pa rin yung Sean na naging Kaibigan at Kuya ko...

"Janella... " He said softly... This time,
nakatingin na sya sa akin. Hindi ko kayang salubungin ang mga titig nya kaya nagiwas ako ng tingin. "I can still be your friend... Your kuya... Just like the old times... " Nakangiti na sya...

Para naman kidlat na mabilis naglaho ang pagaalinlangan ko.

I cleared my throat...

"Sean... I... I have Stage 2 Leukemia.. "

---------

Sean's POV

Wala sa sarili na napahilamos ako sa aking mukha. Nasa loob na ako ng kotse ko upang makauwi na.

It's evening already and it's raining. Yes. It's always raining. Maybe the weather sympathizes my mood tonight.

Sumasakit na yung ulo ko sa dami ng problemang dumarating. Hindi pa nga natatapos ang isa, may kasunod na naman!

God! What have i done in my past life???

Di naman siguro ako killer noon ano?

Damm!

I slightly shook my head and begin to drive. Madulas ang daan kaya kailangang magdahan dahan.

I'm a responsible citizen! Kaya maling mali yung Bhianca na yun na akusahan ako dati na kaskasero at mayabang sa daan!

Opsss....

Bhianca na naman? Yung totoo men?

Shut up! Ayan na naman kayo!

Patuloy ako sa pagmamaneho nang biglang tumunog ang cellphone ko.

Fr: Justin

Pre can't able to drop by at ur haus tonight. Dto ksi sa hspital si Bhianca. She need to be admitted. Sorry pare. Next tym na lng.

What?! What the fuck?!

Ano na naman ba to?! 

Seriously?!

Si Janella kanina.

Tapos si Bhianca naman ngayon!

God! Ano po ba to?!

Malapit na ako sa pad ko at hindi ako nagdalawang isip na kumabig pabalik.

Tinawagan ko si Justin ngunit makailang tawag na ako ay hindi pa rin nito sinasagot.

Naalala ko yung kaibigan ni Bhianca na si Roxy. Nung gabi kasi na nawawala si Bhianca, nagusap kaming tatlo... Si Justin,  si Roxy at ako na hanapin sya. Napagdesisyunan namin na maghiwa-hiwalay sa paghahanap kaya Kinuha ko ang number ni Roxy para kung sakaling may update na sya tungkol sa kaibigan nya ay mainform din ako.

Nagaalangan pa ako nung una dahil hindi naman kami ganoon kaclose pero! Bahala na!

Di naman ako nabigo nang makailang ring ay sinagot nito ang tawag ko.

I asked him the exact location of the Hospital where Bhianca got admitted.

Napagalaman ko din na kaya sinugod si Bhianca  sa Hospital ay dahil nagpassed out ito dahil sa taas ng lagnat.

Damm! Ano ba kasing nangyari sa kanya! Kahapon ayos naman sya nung umalis sa opisina ko...

Just what the hell has happened to her! At sino yung nagdala sa kanya sa bahay nya nung gabing nawala sya!

Fuck! Baka may ginawang masama yung tao na yun kay Bhianca! Ugh! Shit! Naiinis ako! Wala akong magawa!

Napahigpit ang kapit ko sa manibela at mabilis na pinatakbo ang kotse ko.

I don't care if i become a reckless driver! Kalimutan muna ang paninindigan para sa babaeng minamahal!

Baka nakakalimutan mo----

"Ugh! Bhianca! What are you doing to me???! "

Sigaw ko.