My workaholic girl (COMPLETED)

Chapter 23

Third person's POV

"Ipagpatuloy nyo lang ang pagsabotahe sa mga projects nila. Pasasaan ba at lalapit din sa atin ang mga yun at makikipagkaisa. "

Sabi ng isang lalaking may kaedaran sa mga kausap nito. Sila ang may pakana ng lahat. Layunin nilang pabagsakin ang Williams Co. upang mapilitan ang mga itong makipagkaisa sa kanila. Noon pa may usapan ang dalawang kompanya tungkol sa ganitong bagay ngunit sa di malaman na dahilan ay hindi tinanggap ng Williams Co. ang alok nila na makipagmerge. Lalo na ngayon at ang binatang Williams ang humahawak ng kompanya.

"Matigas talaga yang binatang Williams. " sabi pa ng isa.

"Tignan natin kung hanggang saan ang kaya nya kapag naisakatuparan na natin ang susunod nating hakbang."

Sabi ng pinakalider at nagtawanan ang mga ito.

Ang Williams Co. kasi ay isa sa pinakamalaking kompanya sa loob at labas ng bansa. Kaya pursigido ang mga kalaban nito na pabagsakin ang naturang kompanya.

«Sean's POV»

Here at the hospital. Waiting for Bhianca to wake up. Nandito rin si Roxy na nagaapoy at nakakamatay ang tinging pinupukol sa akin. Hindi man ito magsalita, alam kong galit sya sa akin.

And the man who helped Bhianca. Bakas pa rin sa mukha nito ang marka ng suntok na ibinigay ko dito kagabi. My bad! Alam ko. Tahimik lang ito na nakaupo sa couch at tila abala sa cellphone nito.

Yes. Nagkamali talaga ako. Dapat pala hinintay ko munang makapagpaliwanag si Bhianca. Ni hindi ko man lang sya tinanong. At sa selos at galit na naramdaman ko, hindi ko man lang napansin na naka cast pala ang paa nito. Inunahan ako ng aking emosyon.

Masisisi nyo ba ako? I love Bhianca so much. At siguro dahil na rin sa problema sa kompanya, idagdag pa na sobra akong nagalala. Wag nang isama yung maghapon akong naghintay. Hays. Ewan.

"Hmmmm... " It's Bhianca. Nagising na sya. Thank God!

"Mahal! Thank God you wake up!" I exclaimed then hug her. God knows how much I regret my actions! Kung may mangyaring masama kay Bhianca, hindi ko mapapatawad ang sarili ko! Hindi ko mapagilan ang pagpatak ng luha ko. I'm happy and sad and happy and whatever! I'm so thankful that she's okay now.

"Friend... Kamusta ka?" Kumalas ako sa pagkakayakap kay Bhianca para pagbigyan si Roxy na kamustahin ang kaibigan.

I just watched them bracing each other while in my peripheral vision, I saw the man walk outside the door and I follow him.

"Pare... " tawag ko sa kanya. Lumingon naman ito sa akin at nagtatanong ang mga matang tumingin sa akin. Ngayon ko lang nabigyan ng pansin ang itsura nya. He got the eyes like Bhianca.

"Why?" he asked.

"What's your name?" I asked him. Sa sobrang pagaalala ko sa girlfriend ko, nawala sa isip ko na kilalanin ito. Gusto ko sanang magpasalamat at humingi ng tawad.

The man just grinned and turned his back on me and start walking. Bastos af!

"Hey! " i shouted. Mayabang din ang isang to ah! Jeezzzz!

"Just ask your girlfriend. Till next time... " sabi nito at nagwave pa ng hindi lumilingon.

Whatever!

-------

Still here at the hospital. Kami na lang ni Bhianca ang naiwan. Hindi ko alam kung bakit pero parang bigla na lang may nabuong pader sa pagitan namin dalawa.

I let out a sigh. When Roxy left us, I tried talking to Bhianca but she seemed don't want to talk.

Hanggang sa di na ako nakatiis at binasag na ang nakakabinging katahimikan.

"Mahal, what do you want to eat?" i asked her but she didn't even bother to look at me.

"I'm not hungry. " she said. Again, i heave a sigh. I hold her hand but she just hold back. She's mad.

I pulled her closer to me and hugged her. So tight like I don't want to lose her. Totoo naman. Ayokong mangyari yun.

"I'm really sorry. I should have ask you first before jumping into conclusion. But can you blame me if I just love you that much?" I asked with tears in my eyes. Masama bang maging iyakin ang lalaki? Masama bang umiyak dahil sa taong mahal na mahal mo?

Pilit kumakawala ni Bhianca sa pagkakayakap ko. Ang sakit. Nasasaktan ako.

Bhianca's POV

Ramdam ko ang mainit na likidong pumapatak sa aking balikat. It was Sean's tears. He's crying and it breaks my heart. Nahihirapan sya at mas nahihirapan ako pero mali sya. Hindi sya dapat nagreact ng ganon dahil lang nakita nyang buhat ako ng ibang lalaki. Hindi ko sinasabing wag syang magselos pero kung may tiwala sya sa akin, hindi sya magkakaganon.

Hindi ako yung tipo ng babae na magloloko sa kanyang karelasyon. Kaya sana man lang nagtanong muna sya bago nagalit ng ganon.

"Enough Sean. " I said in a cold tone. Pinipilit ko syang tiisin kahit ako yung nahihirapan. This is his lesson. He have to learn that not all times I will always support her and just say YES.

I understand that he have this so called "trust issue" because of his past but it doesn't mean that I will allow him apply that to his present. To me.

Pilit kong kumakawala sa pagkakayakap nya sa akin pero ewan ko kung mahina ako o talagang malakas lang sya kaya hindi ko magawang makawala.

"Please Sean.... Just stop.... " my voice cracked. At dun na nagsimulang maglandas ang mga luha kong kanina ko pang pinipilit wag pumatak.

"I'm sorry foe everything.  I promised you then that I will not hurt you but it happened and now happening. I'm sorry baby... I love you so much.. Please forgive me. I promise I will make it better this time. In fact, I started it just yesterday but things happened. Like now. I'm really sorry." Sabi nito. Pero... Anong sinasabi nyang sinimulan na nya kahapon?

"What do you mean? " I asked him. Kumalas naman sya sa pagkakayakap sa akin at kinuha ang palad ko at itinapat ito sa kanyang dibdib.

"Listen baby... " sabi nito at ngumiti. Pinahid muna nya ang mga luhang naglandas sa kanyang pisngi at tumikhim bago nagsalita muli. "Kahapon kasi maaga akong pumunta sa bahay mo para sana alukin ka na pumunta tayo dun sa lugar na sinabi mong gusto mong puntahan nung nag-tagaytay tayo. Remember? Saan ba yun? Sa Iloilo?" Yeah. Gusto ko talagang pumunta dun. But what surprised me the most is... "I cancelled all my appointments yesterday para sana pumunta tayo dun. Lately kasi sobrang busy ko at ayoko naman maramdaman mo na nawawalan na ko ng oras sayo. " Natatawa ako sa reaksyon nito. Para syang bata na inagawan ng laruan ng kanyang kalaro! Kyowt!

Tumawa ako at bigla syang natigilan.

"Why? " natatawang tanong ko.

"Pinagtatawanan mo kasi ako. " maktol nito. Para talagang bata!

"Hindi na! O sige ano pa ba yung sasabihin mo? " kunwari ay sumeryoso ako pero sa loob ko ay tawa pa rin ako ng tawa.

Natigilan ako ng bigla itong lumapit sa akin. As in sobrang lapit na nararamdaman ko yung hininga nya.

"Talk or laugh and I'll kiss you. " He teased. Naginit ang buong mukha ko. Pakiramdam ko sasabog ako anytime. He's so close! Mga one inch besh!

"Wait Sean baka kasi--------

Ommo!

Baka kasi may biglang pumasok at makita tayo na ganito.

Nais ko pa sanang sabihin ngunit hindi ko na naisatinig dahil sakop na ni Sean ang aking labi.

OUR FIRST KISS!