Mirror Academy

Chapter 52: Obsession

Chapter 52: Obsession

❇ ❇ ❇

= Paige =

Pagkatapos kong ilagay sa likod ni Luke 'yung mga crushed leaves, sinara na agad namin ang punyetang pintong 'yun at umalis na lugar na 'yun sa sobrang lamig. At dahil wala pang malay si Luke, nag-volunteer na lang si Austin na isakay na lang siya sa likuran niya.

Naglalakad kami ngayon patungo sa kung saan and I don't know what to feel. Masaya ba dahil ligtas kami, mag-aalala or maiinis dahil walang malay si Luke, or mapapagod dahil sa mga pinagagawa namin ngayong araw.

Nagpahuli muna ako sa pagla-lakad dahil nasa-hulihan siya and alam ko na kailangan kong pasalamatan siya personally para sa tulong na ibinigay niya kay Luke kanina kahit wala pa siyang malay.

"Hey." tawag-pansin ko sa kanya dahil parang may sariling mundo siya at sumusunod lang sa amin sa paglakad.

Lumingon naman siya na parang nagulat kaya napangiti na lang ako dahil siguro akala niya papatayin ko siya.

"I know it's late but thanks for helping my brother a while ago." naka-ngiting sabi ko sa kanya.

"It's okay." naka-ngiting sagot niya pa rin pero parang ang weird. Hindi naman dahil sa hindi ito genuine kundi parang bago lang sa kanya ang pag-ngiti.

"Stress lang talaga ako kanina kaya ngayon lang ako nakapag-pasalamat. Hehe." and I smiled sheepishly.

My brother is one of the strongest person I know and I know that he won't give up that easily because if he did, I would kill. Again. #Botcha.

"I understand. Nag-aalala ka sa brother mo. It's kind of heartwarming, by the way. I have never seen someone care with that intensity." sagot niya na nagpangiti na lang sa akin.

"Ano nga pala ang pangalan mo?" tanong ko sa kanya. Her face is familiar and something inside me tells that I've met her before but I can't put my tongue to it. I can also tell na mukhang galing rin siya sa school namin at si Sophia na naman ang may kagagawan pero wala talaga akong masabi.

"Oh..." parang nag-aalangan siyang sabihin. "It's Marion."

Marion...

Marion...

Marion...

Seems familiar but at the same time not.

What is wrong with me?

"Well, it's nice meeting you, Marion?" naka-ngiting sabi ko na lang dahil ayokong matakot ulit siya dahil siguradong haggard na naman ang mukha ko.

"Same." hindi makapaniwala pero naka-ngiting sabi niya.

...

"Hmmmm." narinig kong ungol ni Luke kaya agad na napalitan ng saya at excitement ang nararamdaman kong pag-aalala ngayon. Ganun rin sa ibang kaya tumigil na muna kami sa pagla-lakad at inihiga siya ni Austin sa sahig.

Unti-unting bumuka ang mga mata niya at agad kong nakita ang awkwardness dahil lahat kami naka-tingin sa kanya.

"Uhm, what's up?" awkward na tanong niya habang sinusubukang ilayo ang mukha niya sa amin.

Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko pero bigla ko na lang siyang sinikmurahan.

*Hmph*