Okulda arkadaş çevremle gayet iyi anlasan biriydim.Hakkımdaki gercekleri öğrendiğimden beri kimseyle konusmak istemiyordum.Pskolojim bozuktu,farkındaydım,
Ailemi günde bes kez arıyorsam simdi iki kere arıyordum.
Onlar bana emek verdi,doğuran annemin yapmadığını yaptılar.Mahcuptum onlara karşı,
Üçüncü sınıfı okuyordum şuan,seneye mezuniyetim var.
Avukat Efsun olacaktım.
Kim varsa adaletsizlik yapan hepsinin canını yakacaktım.
Çünkü biyolojik ailemin yaptığı tamamen adaletsizlikti.
Acı cekiyordum,üstelik sevgilimden boynuz yemiştim.
Ama yine güçlüydüm.
Sonra bir gün eski sevgilim aramıştı.
Benimle barışmak istedigini söylemişti.
Kabul edemedim.
İnsanı biyolojik ailesi bırakıyor,eller ne yapar dedim.
Babama minnettarım; bana gerceği anlatırken "herseyimizsin" demisti..
Minnettarım onlara çünkü benimle kan bağı olmasada beni canları bilmişlerdi.
Okulda bir öğretmenim vardı,
-her Zaman ayakta kalmaya çalışmak demek,kendine haksızlık etmektir.
Bazen düşerek güçlenir insan,düşmeyen insansa korkaktır.
Demisti.Guzel bir sözdü,aglamamak icin her kendimi sıktığımda bu sözü hatırlar,okyanus gibi salardım gözyaşlarımı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
FISILDA
Fiksi RemajaHikaye;İstanbul'da,kendi halinde bir ailenin yanında yaşayan genç kızın; Evlatlık olduğunu öğrenmesiyle Başlıyor... Anladım ki her kalp bir gün kırılıyor. Takı ana rahminden çıkıp büyüdüğü yıllara kadar. Küçük bir çocuğun en sevdiği oyuncağı elinde...
