Sabah erken kalkıp kahvaltımı yaptım.Cantalarım hazırdı,Semra annem'e gittim.
Sarıldı,
"Gidiyorsun kesin yani..." dedi.
Konuşurken sesi titriyordu.
"Evet anne ucak saat altıda gitmeden seni görmek istedim.Üzülmeni istemiyorum,Mutlu olacağım insallah merak etme ararım görüşürüz." Dedim.
Annem kalkıp bana sarıldı.
"Sen benim hep bebeğim olarak kalacaksın,o yılları doya doya yasayamadık,buna mı üzüleyim,evliliğinde mutsuz olup gitmeyi seçtiğine mi kızım ?" Dedi.
Daha cok üzülmesin diye ağlamamaya gayret ettim.
"Hersey düzelecek anne birgün geldigimde herseyi telafi ederiz simdi gitmem lazım " dedim.
"Aksam havaalanında olurum kızım umarım hersey istediğin gibi olur " dedi.
Annemden sonra gitmek istediğim bir yer vardı.
Mert'le sık gittiğimiz Gülhane parkı...
Orası bana artık Mert'le anılarım var diye güzel geliyor olmustu.
En az ordaki ağaçlar kadar dilsizdim artık.
Kimseyi derdimle boğmak istemiyordum.
Yaklaşık dört saatim vardı uçağa.
Parka gittim oturdum.
İnsanlara baktım nerde bir cift görsem Mert'le kendimi gördüm.
Bebeğime anlattım biliyordum o beni duyuyordu.
Artık ağlamıyordum,İçime atıyordum.
Ağlamak bile beni yoruyordu.
Saat dört gibi eve gittim.
Annemin bana hazırladığı yemeklerden yedim,
Odama geçtim.Nesnelerle bile konuşuyor olmustum.
Mert'in nişanda yaptırdığı çiçeğe baktım.
Güllerin hepsi kurumuştu ama atmayada kıyamamıştım.
Duvarda asılı öyle duruyordu.
Bizim askımızda böyleydi.
Biz olmadan öylece duracaktı.
Beş buçuk gibi ailemle havaalanına gittik.
Arabanın camından kaldırımlara bile elveda dedim.
Dış hatlara girmeden önce Semra annemde yetişmişti.
Hepsiyle sarılıp vedalaştım,valizlerimi teslim ettim ve uçağa bindim.
Elele tutuşan kim varsa göğsüme ateş ediyor gibiydiler.
Bir zamanlar bizde böyleydik diyerek kabuk tutmayan yaramı kanattım.
Uçak kalkışa geçtiğinde Mert'e içimden son defa veda ettim.
"Elveda sevgilim,elveda bayım...
Belki birgün yeniden Biz oluruz,bu sefer üç kişi devam ederiz.
Belki de herseyinle bana güvenirsin.
Hersey bizim için doğar.
Sana söz veriyorum ki uzaktan da severim seni.
Sen unutmuş sanarsın,ben her saniye aklımdan çıkartmam seni.
Kalbim de başkasının olduğunu düşünürsün,
Ben nefes aldıkça senin olurum.
Elveda İstanbul..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
FISILDA
Novela JuvenilHikaye;İstanbul'da,kendi halinde bir ailenin yanında yaşayan genç kızın; Evlatlık olduğunu öğrenmesiyle Başlıyor... Anladım ki her kalp bir gün kırılıyor. Takı ana rahminden çıkıp büyüdüğü yıllara kadar. Küçük bir çocuğun en sevdiği oyuncağı elinde...
