FISILDA

***ANNEM NEREDE?***

Mert'in uzun zamandır uğraştığı bir cinayet davası vardı.Son mahkemeden umutluydu katil belli,deliller elinde...
Mahkemeden gururla çıkıp büroya geldi.
Odamın kapısından kafasını uzattı.
"Tebrik et beni;Adamı içeriye tıktırdım sonunda,vicdanım rahatladı.Emegimin karşılığını aldım.Davayı biz aldık" diyerek güldü.
Dudaklarımla birlikte her hücrem gülücüğe boğulmuştu.
"Tebrik ederim Mert hiç şaşırmadım alacağından umutluydum ben" dedim.
"O Zaman bu akşam yemeğe çıkarak kutlayalım bunu Efsuncum" dedi.
Ben dünden istekliydim,onunla birşeyler paylaşmayı seviyordum.
"Tabi eve gidip hazırlanayım sonra gideriz" dedim.
"Hemen git hazırlan,ben seni gelip alırım.Hem babanıda bir görmüş olurum" dedi.
Benim duygularımı farkediyor muydu?
Onu sevdiğimi,her sigara yaktığımda biz'i ,sonumuzu düşündüğümüzü biliyor muydu?
Bunu düşünmekten alıkoyamıyordum kendimi.
Eve gidip hazırlandım.
Mert geldi.
Babama ve anneme ayak üstü hal hatır sordu ve yemek yiyeceğimiz restorana gittik.
İçimden; "Bu kadar vurdumduymaz olman şartmıydı? Senin icin her kadın  aynı mı Mert?  Diyordum.
Garsonun gelmesiyle içimdeki sesi susturup siparişimi verdim.
Mert mutluydu,garipti bende o mutlu olmuş diye mutluydum.
Hâlâ içim kan ağlıyordu.
Son zamanlar kimseye belli etmeden gerçek annemin izine rastlar mıyım diye geçmişe dönük haber bültenlerine ve doğduğum senenin basılmış tüm gazetelerini inceliyordum.
Mert dahil kimse bilmiyordu.
İçimde ki kuyudan ne çıkabiliyordum ne de kurtulabiliyordum.
Mert sessizliği bozmuştu,
"Bir gün senin de önemli bir davanı kutlayacağız Efsun"
"İnsallah Mert senin gibi sayılı avukatlardan olmak zor ama elimden geleni yapacağım"
İçecek olarak kırmızı şarap almıştık.
İçip sarhoş oldukça konuşmaya,içimi dökmeye başlamıştım.
"Mert çok şanslısın" dedim.
Şaşkınlıkla suratıma baktı ?
"Ne konu da?"
"Ailen gerçek ailenlesin sonuçta..."
Daha da sasırdı elindeki bardağını,kaşığını masaya bırakıp;
" nasıl Efsun anlamadım?" Dedi.
Anlasa şaşırırdım zaten,ona olan sevgimin bile farkında değildi.
"Ben evlatlık olduğumu öğrendim.Ailemi seviyorum ama biyolojik annem nerede?" Bilmiyorum.Kimse bilmiyor...
Gözyaşlarıma hakim olamadım,ağladım.
Mert ayağa kalkıp yanıma gelmişti.
Mendille gözlerimi sildi.
"Ağlama bak makyajın akacak "
Ne saçma bir yaklaşımdı.Ama öyle dediğinde gülmüştüm.
Sanırım insanları güldürmeyi iyi beceriyordu.
En azından beni güldürmüştü.
"delisin sen" dedim.
Sarhoş olmasam hayatta cesaret edemezdim.
Sonra kahkaha attı.
Biliyorum canım dedi.
Keşke canı gibi sevseydi beni o an içimden bunu diledim.
Yerine oturdu.
"Baştan anlat bakalım nerden çıktı bu?"
"Annemle babam konuşurken duymuştum.Sonra doğruladılar,biyolojik annem doğurduğu akşam beni hastanede bırakıp kaybolmus,beni de şimdiki ailem almış.Baska birşey bilmiyorum."
Mert ellerini çenesine koydu.
"Araştıralım istiyorsan?"
"Ben kendimce eski haberlere,gazetelere baktım ama fakirin haberini kim yapar? Kim gazetesinin kösesine yazar ki" dedim.
Bununla ilgileneceğini,kendimi üzmememi söyledi.
Yemekten sonra;arabasına binip beni eve bırakacakken;
"Sevgilin var mı Mert?"
Biran dönüp bana baktı.Kötü birşey dediğimi düşünüp kafamı benden taraftaki cama çevirdim,dışarıyı izledim.
"Yok Efsun yok" dedi.
Hangi kafayla sordum bu soruyu ,var deseydi nasıl yıkılacağımı tahmin edebiliyordum.
Son umudumdu Mert,Onunla mutlu olup aile kurmak en içten dileğimdi ayrıca;
Aksi bir durumda ne yapardım bilmiyordum.