Our Twisted Fate

Chapter 31

Someone's POV

So, she, they had twins. Well, I will take the happiness they have. Revenge is sweeter. You will never be happy, Ellaine. You've taken all away from me. Now, I'm gonna take yours. Hahahahaha!

*

(Pa-fast forward natin ang mga araw guys. Para mas intense. Hehe. Feel free to comment kung hindi niyo pa rin maintindihan.)

Ellie's POV

Ilang buwang pa lang ang nakalipas ng maiuwi namin ang kambal sa mansyon. Nagsaya ang lahat sa pag-uwi namin. Napuno naman ng regalo ang kwarto ng kambal. Nahiya nga ako dahil sobrang rami ng mga gamit at iyong iba ay matagal pang magagamit. Rebecca was a bit more excited than I am to see the twins wear the clothes they bought for them.

As time pass by, madaling lumaki ang mga bata. Araw-araw na nga akong nagugulat dahil hindi normal ang paglaki ng mga ito. Kasi ang bilis. Hindi ko nga alam kung magkakasya pa sa kanila yong mga pinamiling damit para sa kanila. Natawa naman si mama Holly sa kin dahil reaksyon ko araw-araw. Siya na rin ang nagsabi sa akin na ganyan daw ang growth ng mga batang lobo. They would grow up so fast, literally, grow up so fast. Kaya daw nila binibihisan ng mga cute na damit araw-araw mga ito dahil sandali lang pala nila magagamit.

The twins are very energitic. Nakakamangha lang kasi halos hindi sila nauubusan ng kulit sa katawa. Laro dito, takbo doon. Habulan dito, tawanan doon. Ang sarap nilang pagmasdan. Sigurk kung buhay pa sila mama at papa ngayon, may kapatid siguro ako ngayon. Pero, I am thankful that I have gone through all those hardship dahil binigay sa akin ang dalawa kong napakaganda at napakagwapong anak. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin nakakalimutan ang panaginip ko. At kagaya sa panaginip ko, ganun din ang mga itsura nila.

"Momma... Wowien is being naughty again." Sabong sa akin ni Nic- ang anak kong lalaki.

"No, am not! Nic... momma, don't wisen to Nic. He's, he's making things up." Sabat naman ni Lorreinne.

Ngumiti lang ako sa dalawa kong anak. Kahit kailan, hindi sila magkasundo sa halos lahat ng bagay. Ito kasing si Lorienne ay super mapaglaro at jolly. She brighten up everybody's day. Friend at sobrang masayahin. Sabi nga ng iba, parang pinaliit na ako lang. Ito namang si Nic, napakasuplado. Mana sa ama. Halos hindi ngumingiti at palaging seryoso ang mukha. Halos hindi nga siya kinakausap ng ibang mga bata dito dahil natatakot sa kanya. At dahil nga dun, si Lorienne palagi ang kumukulit sa kanya. Ito namang si Nic, pikon kaya madaling mainis. At dahil normal lang daw ang ganyang bangayan ng magkapatid ay hinahayaan ko na lang.

"Lorry, what did mom say about annoying your brother?" Tanong ko kay Lorreinne.

"Don't annoy him. Lalo na when he's reading a book." Sagot naman nito.

"And what do we say?" Tanong ko ulit.

"Am sorry, Nic. It won't happen again." Sabi ni Lorienne sa kapatid nito.

Tumango lang si Nic at ngumiti sa kapatid. Kahit papano, nakikita ko naman na walang galit si Nic kay Lorreinne at naiinis lang ito. Hinalikan naman ni Nic si Lorry sa pesnge at bumalik na sa ilalim ng puno kung saan ito nagbabasa ng libro. Sumunod naman si Lorry sa kapatid at nakibasa na rin ng librong binabasa nito. There is one thing that the twins have in common. Mahilig silang magbasa ng libro. Nakikita kasi nila akong nagbabasa minsan kaya ganun nanrin ang ginagawa nila kapag walang ibang kalaro.