Creepy Red String Attached [ C O M P L E T E D ]

🔯 Chapter Twenty Seven: Creepy Scars

Jennifer's POV

"Baka naman, kapangalan lang niya?" Sabi ko kay Luiji.

'Jana' is a common name and 'Javier' surname as well.

"And one thing, Jana's real full name is Yukiko Yanai right? Maybe she just used that name."

Luiji was just listening at me while his eyebrows were raising like something's buzzing his mind.

"At ginamit niya ang pangalan ng isang patay?"--Luiji.

I shrugged. Maybe? I'm not sure. Jana have not yet told us the whole story why she was actually a runaway patient from a mental institution.

"Tama na nga yan, hanapin na natin sila baka magising pa ang mga zombies at hilain ka pababa."

I said with a silent laughed at nagpatuloy na sa paglalakad at paghahanap nina Jana at Kael.

"Sandali lang! Wala namang iwanan o!"--Luiji.

Matatakotin talaga ang isang 'to pero dini-deny niya na natatakot siya. Parehas silang matatakotin ni Kael. Magpinsan nga sila.

Sumunod siya sakin. Natigilan ako nang hawakan ng malamig niyang kamay ang braso ko.

" Mas malamig ka pa sa bangkay eh!"

Nagpupumiglas ako pero ayaw niya talaga akong bitawan.

"Grabe naman o! Kahit ngayon lang! Hahawak ko lang naman ang braso mo."-- Luiji.

I want to look at his jerk face kaya inilapit ko sa kanyang mukha ang flashlight.

Nagmamakaawa nga ang jerk niyang mukha.

" Hoy! Masakit sa mata ang flashlight! "--Luiji.

" Magic word?" I said na may pangiti-ngiti pa.

Itinulak niya palayo ang flashlight sa mukha niya. Kahit di ko lubos makita ang mukha niya dahil sa dilim ng paligid, nakikita ko parin na naiirita siya.

"No. Bullshit your magic word."--Luiji.

I rolled my eyes.

" Okay. Madali naman akong kausap."

Tsaka nagmamadali akong naglakad ulit. I felt like I'm super mario habang nilalagpasan ko ang mga graves. Hahaha

"Pasintabi po!"

"Hooooy! Oo na! Yes na! Ple...Please?"--Luiji. Naiihing sigaw niya. Tumigil ako sa paglalakad at nilingon siya ulit. Hindi man lang siya gumalaw sa kinatatayuan niya kanina.

" Gusto ko, yong 'Please' na hindi fake ang pagkakasabi."

Narinig kog nagmumura siya na parang nanggigigil siya sakin. Pero di kalaonan, napahingang malalim siya at sumigaw but in a soft way,

"Please? Can I hold at least your arm? Please, accompany me."--Luiji.

That surprised me. He must be really scared. I know him. Matigas ulo niya at hindi talaga siya nagpapatalo. It's my first to see him like this.

Na lumambot.

"Gosh. Ulitin mo. Hindi ko pa nararamdaman ang sincerity mo. Kunting push pa."

Sabi ko and then turned on my voice recording on my phone.

"You are one deaf bitch!"--Luiji.

" lalalalala! Iiwan na kita?hehehe."

Pagkatapos ay napilitan na naman siyang magpaka sweet voice to please me.

"PLEASE?PLEASE ALLOW ME TO HOLD YOU. I'm scared. Huwag mo akong iwan."--Luiji.

Ew. He's cute? Nakokonsensyahan tuloy ako na nirecord ko pa ang sinabi niya. Pero hindi na ako umatras sa ginawa ko. I saved the voice recording. Nilapitan ko siya na may paismid at head's up pa.