🔯 Chapter Twenty Nine: Creepy Breakup

410 23 0
                                    

Jennifer's POV

"Takot ako pero hindi ako titigil. Ipagpapatuloy ko ang nasimulan ko, Luiji."

Before...

I was scared of death. I was scared that I couldn't do the things I love anymore. I was scared that I couldn't be with the people I love anymore.

But I now, I realized something and changed my thinking a bit.

After being involved in this creepy mission, part of me isn't afraid of death anymore.

And I'm more scared of losing the people close to me.

I'm now scared of their death.

I'm scared na mawala sila.

Alam ko na pwede nilang ikapahamak ang hindi ko pag-atras sa misyong 'to yet, I still want to continue for everyone's sake.

"Nahihibang ka na ba?"--Luiji.

Siguro nga. Medyo nahihibang na ako. But I'm not just thinking about my family. I'm also thinking of others whom I think need our help, too.

"Simula nang narinig ko kay Adie na idadamay niya ang mga mahal natin sa buhay kapag patuloy parin tayong mangengealam, ilang beses akong napaisip. Mahirap at masakit, Luiji. Pero kung hindi ako tutulong, napaka selfish ko naman. Mas maraming kaluluwa at tao ang maaapektohan. I want to help. I want to settle everything where everyone is safe. Including my family."

Hinila niya ang braso ko at mahigpit na hinawakan ito.

"Nakakainis ka! Masyado kang nagapapaka hero!"--Luiji.

Bakit naman siya naiinis? Insecure siya sa tapang ko? Palibhasa naman kasi, sobrang matatakotin niya.

He's a scaredy cat!

"If you want to quit, then quit. Huwag mo nga akong idamay! Ayaw mong tumulong pero gusto ko. Ano ngayon? Hindi naman iisa ang bituka at utak natin! We are two different people. Let's decide separately."

Mataray na sabi ko at hinila na naman niya ang isa ko pang braso. He's now holding both of my arms now. His fingers almost burried on my skin dahil sa higpit ng pagkakahawak niya sakin.

" Hindi mo kasi naiintindihan!"--Luiji.

Nagpupumiglas ako. Anong hindi ko maiintindihan? Okay fine. Naiintindihan ko na natatakot siya. Pero ang hindi ko maintinidhan, why does he have to drag me with his decision to quit?

"Ang alin!? Ikaw? Naiintindihan kita, okay. I understand why you wanted to quit. But sorry, we're different." As I looked straight to his eyes. That made him freed me.

I can see that he's suddenly panting like he went from a long run.

Looks like he's so nervous over something.

And looks like he's dying to say something to me.

" Paano ako mag qui-quit? Kung magiging useless rin naman dahil hindi lahat ng taong gusto kong mapaiwas sa gulo ay masisiguro kong ligtas. If I quit, hindi ko parin masisigurong...ligtas ka."--Luiji.

Natulala ako sa sinabi niya.
Lalo na nang makita ko ang mukha niya na parang naiiyak...na parang nag-aalala siya para sakin.

I remembered the accident we had before. Ngayon pa naging clear sa utak ko ang dating blurry niyang mukha.

This...was his face before when he reached for my hand in order to save me.

My heart's throbbing so fast. Like my heartbeats were tripled. Ang gulo-gulo pa ng tiyan ko. Nagugutom ba ako? Or natatae lang? Err.

Creepy Red String Attached [ C O M P L E T E D ]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon