Tonight (5SOS/ROOM94 fanfiction)

Rozdział 10

Stoję z szeroko otwartymi oczami i ciągle w szoku patrzę na Liama, który właśnie naciska klamkę tylnych drzwi klubu i wybiega na zewnątrz. Drewniana powierzchnia zatrzaskuje się za nim, a ja nie jestem w stanie zrobić nic. Nie potrafię ruszyć się z miejsca i choćby zobaczyć, w którą stronę pobiegł, a tym bardziej nie jestem w stanie go gonić.

Patrzę na Nialla ciągle stojącego w moim pobliżu. Wydaje się jednocześnie zdenerwowany i zdezorientowany. Jakby był zły na siebie, na mnie i jednocześnie nie wiedział co się dzieje.

- Skąd go znasz? - pytam ostrym tonem i pochodzę do niego mierząc go wkurzonym spojrzeniem.

- My... ten... no... ja... poznaliśmy się tutaj. A ty skąd go znasz? - próbuje szybko zmienić temat, aby ukryć to, że jego odpowiedź najprawdopodobniej nie była prawdziwa.

- Nie powinno cię to interesować - warczę na niego ciągle zdenerwowana spotkaniem Liama. Może nawet nie chodzi o to, że się spotkaliśmy, ale o to, że uciekł. Chcę wiedzieć dlaczego. Tu dzieje się coś naprawdę dziwnego. - O czym rozmawialiście?

- My... Kiedy?

- Dobrze wiesz kiedy Niall! Nie udawaj głupiego. O co chodziło? - prawie na niego krzyczę. Podchodzę do niego i trącam go w ramie. Dawno nie byłam tak zdesperowana. Czuję, że muszę się dowiedzieć o co chodzi.

- Nie powinno cię to interesować - odpowiada mi moim tekstem i łapie za moje nadgarstki.

- Puszczaj - warczę i patrzę na niego nienawistnym spojrzeniem.

- Uspokój się Spencer. Cokolwiek o czym mogliśmy rozmawiać nie dotyczy niczego co powinno cię obchodzić. To skomplikowane, a ty nie powinnaś się do tego mieszać - mówi ostrym tonem i odchodzi z powrotem do głównej sali Psychotic.

Słyszę rozlegającą się muzykę i biorąc głęboki oddech skupiam się na jej słowach aby się uspokoić.

I'm coming because I need to find you

Is anybody there to the rescue

Somebody like me

Cause I'm just waiting 

For somebody like you 

Somebody like you

Cause without you I'm a lost boy

Without you I'm a lost boy

Come find me I'm a lost boy

Cause without you I'm a lost boy

I remember the last time I heard your voice

I've sat in silence livin in a world of thought*

Teraz myślę, że to ja jestem taką zagubioną dziewczynką. Nie wiem co się dzieje. Tak samo jak wtedy kiedy Zayn nagle zniknął.

Wchodzę do domu i zastaję tam dosyć dziwny obraz. Tata rozmawia przy wejściu z dwoma policjantami, a mama siedzi zapłakana w salonie. Nie wiem o co chodzi i domyślam się najgorszego. Podchodzę do mojej biednej cierpiącej mamy i siadam koło niej obejmując ją.

-  Co się dzieje mamo? Gdzie jest Zayn? - pytam, a ona patrzy na mnie załzawionymi oczami. Tusz z jej rzęs spływa po policzkach, więc wyciera go, aby pokazać mi, że jest silna.

- Nie ma go. Nie... nie wiemy gdzie jest skarbie - jąka się, a ja przełykam ślinę.

- Jak to? Pewnie zaraz wróci... - mówię z nadzieją w głosie.