Mało (praktycznie wcale) widuję ff z japońskimi idolami z anime na polskim Wattpadzie. A z tych anime to już wcale. Może jestem pierwsza? W sumie to by mnie nie zdziwiło. Zapraszam na One-shoty z "Tsukiuta. The Animation." oraz "kontynuacji", czyli...
Niewątpliwie dzień przed występem, przed wielką publiką może być powodem do stresu, niepokojeń lub nawet zmartwień. Tysiące par oczu zwróconych ku temu, co dzieje się na scenie. A wśród może nawet kilka znajomych? Tego wieczoru Rui bardzo mocno skupiał swoje myśli wokół tego, kogo może dostrzec. Zamiast porządnie wyspać się przed kolejnym emocjonalnym dniem, myślał właśnie o tym.
Po około godzinie bezczynnego siedzenia na łóżku stwierdził, że jest tylko jeden sposób, który pomoże mu zmrużyć oko, który z resztą polecił mu Shun. Wziął koc i zarzucił go na siebie, szczelnie nie dopuszczając chłodniejszego powietrza z zewnątrz, po czym skierował się do kuchni, aby zrobić sobie herbaty.
Kiedy niemal bezszelestnie dotarł do pomieszczenia, zauważył, że włączona jest mała lampka, a przy kuchennym blacie dostrzegł znaną mu, niską sylwetkę.
-Iku? -spytał bardzo cichutko, mając na uwadze, że zegarek już prześcignął wpół do pierwszej w nocy.
-Dobry wieczór. -odwrócił się, uśmiechając lekko do starszego. -Dlaczego nie śpisz? Shun będzie zły.
-Przecież nie ja tutaj byłem pierwszy. -odparł, poprawiając materiał, który lekko zsuwał mu się z ramion. -Przyszedłem zrobić sobie herbatę.
-Dlaczego chodzisz w kocu? -spytał, otwierając szafkę, biorąc z niej jeden kubek i podając w stronę Rui'ego.
-Zimno mi jest. -odparł, czekając na wodę, podgrzewającą się w czajniku.
-No tak. Nie możesz zasnąć? -spytał z troską w głosie, jak i oczach. Zawsze powtarzał, że musi się wysypiać, aby móc dawać z siebie wszystko. Tym razem chciał się dowiedzieć, co dokładnie mu na to nie pozwalało.
-W zasadzie to myślę, co będzie jutro. -odpowiedział, mając wzrok zajęty chwilowo nalewaniem wody do kubka. Zastanawiał się, czy może mu powiedzieć coś więcej, ale jednak nie lubił się narzucać, ani specjalnie wyżalać.
-Pamiętasz, ile ludzi było tydzień temu? Niesamowite. -wrócił na chwilę do wspomnienia z przed siedmiu dni, przypominając sobie niesamowitą publikę, którą ledwo potrafił okiełznać wzrokiem. Minaduki popatrzył na niego dość obojętnie, po czym odwrócił głowę gdzieś w bok, namyślając się przez chwilę. -Coś nie tak, Rui?
-Ja szukałem kogoś w tym tłumie. Ale nie znalazłem.
-Chodzi Ci o brata? -spytał, przyglądając się mu. Położył mu rękę na ramię, lekko gładząc koc, którym był opatulony.
-Nie jesteśmy już pokłóceni. Więc dlaczego go nie było? -w głosie zielonowłosego było słychać lekki smutek. Iku naprawdę zrobiło się go żal. Był jedną z osób, która doskonale znała przeszłość chłopaka, która do zbyt pozytywnych, czy "różowych" nie należała. Raptem Rui i jego brat nie widzieli się bardzo długo, a za sobą mieli masę kłótni i gorszych rzeczy. Iku musiał przyznać, że nie zawsze umiał pocieszyć właściwymi słowami, ale tej sytuacji nie mógł zignorować. Podszedł nieco bliżej owiniętego kocem chudego ciała i przytulił się do niego. Starszy lekko się wzdrygnął, nie odrzucając jednak przyjaciela. -Co robisz Iku?
-Nie lubię patrzeć na czyiś smutek. -odparł szczerze.
-Nie jestem smutny. -Kannaduki odsunął się, chcąc na niego spojrzeć. -Odkąd jestem z Wami, ani razu nie byłem smutny. Po prostu bardzo chciałbym zobaczyć brata, który patrzy na mnie z dumą. -wyraz jego twarzy się nie zmieniał, ale sam Rui bardzo chciał się uśmiechnąć.
-Pamiętaj, że wierzysz, że tak się stanie. -szatyn jeszcze raz popatrzył na niego bardzo dokładnie. Stwierdził, że prawdopodobnie źle zinterpretował emocje przyjaciela. -Może skoro i tak już nie śpimy, to coś obejrzymy? -Rui pokiwał głową, twierdząco i biorąc swoją herbatę ruszył z młodszym przed telewizor. Usiadł, odkładając herbatę na stolik i ponownie owinął się szczelniej. Wtem zauważył, że siedzący koło niego Iku pociera ręką o swoje ramię, co dało mu znać, że jest mu chłodno. Nie chciał go tak pozostawiać, dlatego oddał mu nieco swojego koca.
-Chodź, bo zamarzniesz. -Iku jedynie się uśmiechnął i przysunął bliżej, biorąc ze stolika jeszcze pilot i włączył telewizor.
Często oglądał z Rui'm powtórki sportowe i był szczęśliwy, że chłopak się na to godził. Zielonowłosy mając w rękach swoją herbatę, popijał ją co jakiś czas. Kiedy opróżnił kubek i odłożył go na stolik, zauważył, że przyjaciel przestał wykonywać jakiekolwiek ruchy. Słyszał jedynie jego miarowy oddech, a potem zauważył, że głowa z jasno-brązowymi włosami opadła na jego ramię. Nie miał serca się odsuwać, ani tym bardziej budzić chłopaka, który zwyczajnie zasnął. Lekko westchnął i wziął pilot do ręki, wyłączając całkiem ekscytujące powtórki zawodów lekkoatletycznych. Nawet jeśli chciałby wstać, Iku był mocno wtulony w jego koc. Biorąc dwie poduszki, leżące na kanapie, oparł się o nie, nie zamierzając już wracać do pokoju.
...
Kai jak zawsze był jednym z pierwszych budzących się członków Procelli. Ale tym razem jego pobudka była wyjątkowa, ponieważ spowodowana wiadomością. Kai był jedyną osobą, która miała jakikolwiek kontakt z rodziną Rui'ego. I tym razem miał dla niego bardzo dobrą wiadomość, którą chciał się podzielić od razu po wstaniu z łóżka.
Zapukał dwa razy do właściwego pokoju, a kiedy nie otrzymał odzewu wszedł do środka. Ku jego zdziwieniu nikogo nie zastał. Poszedł więc przeszukać resztę piętra. Jak spore było jego zaskoczenie, kiedy na kanapie w salonie zobaczył dość uroczy widok. Dwójka najmłodszych spała razem na kanapie, jak małe dzieci. Iku wtulony w koc, a nieco pod nim Rui. Zaśmiał się lekko, po czym usłyszał, że jeszcze ktoś najwyraźniej się obudził. Zaspany, ziewający Shun szedł w jego stronę.
-Dzień dobry Kai. -odezwał się, przeciągając.
-Chodź tu i zobacz. -machnął w jego stronę Fuduki, zachęcając do podejścia.
-Ooo, jak uroczo. -zachwycił się lider, również uśmiechając.
-No niestety ale trzeba ich obudzić. -Kai wyciągnął swój telefon i wszedł w wiadomości. Shun podszedł do kanapy i zaczął szturchać każdego z osobna za ramię. Kiedy Rui lekko uchylił powieki, podszedł do niego jasnowłosy, pokazując mu telefon z otwartą wiadomością. Młodszy przetarł oczy, po czym wziął urządzenie w ręce, czytając uważnie. Podniósł się momentalnie kiedy sens czytanych słów do niego dotarł.
-Co się stało Rui? -zaśmiał się lider.
-Mój brat naprawdę będzie na koncercie? -czytał po raz kolejny ten sam tekst, czując narastające szczęście.
-Tak, jak widzisz. -w tym momencie do Iku zaczęły dochodzić wszystkie odgłosy i śmiech, co go zmusiło do obudzenia się.
-Co się dzieje? -podniósł się powoli, niczego nie rozumiejąc. Minaduki spojrzał na niego z wyraźnym uśmiechem na twarzy.
-Miałeś rację Iku. Wystarczyło uwierzyć. -Kai i Shun popatrzyli na siebie z lekkim niezrozumieniem.
-Czy wy sobie w nocy nie urządziliście klubu dyskusyjnego? -spojrzał podejrzanie białowłosy na młodszych.
-Nieeee... -odparli niemal równo, chcąc go odwieść od tej myśli. Dwójka brakujących członków pojawiła się, zwabiona ciekawą dyskusją. Wraz z przybyciem You i Yoru, Kai zaczął tłumaczyć im zaistniałą sytuację, a Rui czuł się niesamowicie szczęśliwy. W końcu jego brat zobaczy, jak daleko zaszedł dzięki tak wspaniałemu zespołowi.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
