Anime Idol (One shots) PL

Mały, wielki lider; (SOARA)

Sobota. Zapowiadający się leniwie dzień, gdzie niby nie miało wydarzyć się nic odkrywczego, zaskakującego czy dziwnego. Jednak nie można mieć wszystkiego. Około dziewiątej rano członkowie Soary spali jeszcze w spokoju, gdyż żaden z pięciu członków nie widział potrzeby wstania przedwcześnie. Jednak takiej pobudki jak dzisiaj nie spodziewaliby się nigdy w życiu. Wszyscy podnieśli powieki pod wpływem bardzo głośnego, piskliwego krzyku, dochodzącego z pokoju lidera. Zerwali się z łóżek natychmiastowo i pobiegli do tego miejsca, jednak widok jaki zastali, był dla nich szokujący. 

-Sora? Co ci się stało?! -spytał Morihito, który razem ze wszystkimi przyglądał mu się. Sory był... dużo mniejszy. I o wiele młodszy, niż normalnie. Krótko mówiąc, przed pozostałymi członkami stał mały chłopiec, któremu można przypisać wiek około sześciu lat, wyglądający jednak identycznie, jak Ohara. Brązowe, mięciutkie włoski, porcelanowa twarzyczka i te same, duże oczka. -Jak to się stało? 

-No nie wiem. Obudziłem się i bum! Jestem mały! -podniósł swoje malutkie rączki do góry, wyjaśniając, po chwili zaczynając biegać wokół wszystkich. 

-Ja przepraszam bardzo, ale co my teraz zrobimy? -Soshi spojrzał na pozostałych, który mieli niemal identycznie zdziwione miny. 

-Wrzućcie trochę na luz. Musimy tylko chwilę pomyśleć o tym co zrobić... -mruknął Nozomu zaspanym głosem. 

-W takim razie może pomyślisz o tym, co zrobić, kiedy zadzwoni do menadżer i będzie chciał rozmawiać z naszym liderem, który chwilowo jest małym, upierdliwym, głupim dzieckiem. -odparł zielonowłosy poważnie, ale sama ta myśl go przerażała.  

-Ej! Może jestem mały, ale nie głupi! -oburzył się chłopczyk, jednak Morihito spojrzał na niego z politowaniem. 

-Dwa plus dwa, razy dwa? -spytał, a Sora popatrzył na swoje palce, na podstawie których zaczął liczyć. 

-Osiem? -na tę odpowiedź Soshi uderzył się ręką w głowę. 

-Dobra, Nozomu i Ren. -blondyn zwrócił się do dwójki. -Lecicie do sklepu po farby plakatowe, modelinę i wycinaki do papieru w kształcie zwierzątek. -sprawnie wymyślił sposób, jak umilić Sorze ten dzień i być może uporać się z jego wychowaniem. -Raz! 

-Jeny... dopiero wstałem, jeszcze nic nie jadłem, a ty my każesz do miasta iść... No zajebiś... -wypowiedź Nanase została przerwana przez Rena. 

-Nie przeklinaj przy dziecku... 

-No dobra. Mori, daj pieniądze. 

-Ja już płacę swoją cierpliwością! Idźcie i wracajcie szybko! -nakazał ponownie, a dwójka nieco niechętnie zgodziła się. Po kilku minutach opuścili akademik, informując, że wrócą niedługo. Sora na samą myśl niesamowicie się cieszył. Jego prawdziwy nastrój i charakter przedszkolaka załączył się właśnie teraz i nie zamierzał im tak łatwo odpuszczać zabawy z nim. 

-Soshi, Mori! Pobawmy się w chowanego!  -ponownie zaczął biegać po korytarzu, gotowy do szukania kryjówki. -Soshi-chan szuka pierwszy! 

-Dlaczego niby? 

-A dlaczego nie? Jak znajdziesz mnie pierwszego, dostaniesz buziaka! 

Z tym argumentem chłopak nie miał nawet jak walczyć. Z resztą pomyślał, że dziś jest dzień ustępstw, a dla małego słodziaka może się poświęcić. Zaczął liczyć do dwudziestu, zakrywając oczy dłońmi, a pozostała dwójka zaczęła się chować. Sora szybko wykminił w swojej główce, że skoro w pokoju Nozomu znajduje się najwięcej przedmiotów i największy bałagan, będzie to dla niego najlepsza możliwa kryjówka. Zauważył, że na podłodze leży czerwona bluza chłopaka z nadrukiem, przedstawiającym jakieś postacie. Spodobała mu się na tyle, że ubrał ją na siebie. Faktycznie była dla niego o wiele za duża, kończyła mu się w okolicy kolan, a o rękawach już nie trzeba wspominać. Dopiero teraz Sora zauważył, jak Nozomu ładnie pachnie. Schował się pod biurkiem, czekając aż Soshi go znajdzie. Nie spędził tam zbyt dużo czasu.