His 10 Rules [HTR]

Chapter 13

K A R I N A

Κρυωνα παρα πολυ, τοσο πολυ που οι μυες μου αρχισαν να μου πονανε απο τοσο τρεμουλο.

Δεν μου εφτανε που φυσούσε μανιωδώς, τωρα αρχισε να βρέχει και ολας κανοντας με μούσκεμα απο την κορυφη εως τα νυχια.

Ακομα δεν μπορουσα να βγαλω απο το μυαλο μου τα λογια του.

Δεν μπορουσα να καταλαβω γιατι αντεδρασε ετσι, δεν του ζητησα και κατι τραγικο.
Το μονο που ηθελα ηταν να με αφησει μια βραδια να μεινω μαζι του, τιποτα το παραξενο απο την στιγμη που εχει συμβει ηδη κατι τετοιο, αλλα αυτος ακομα να καταλαβει τι στο καλο συμβαινει στην ζωη μου.
Και οπως ειπε τον ενδιαφερει και ολας για να μαθει.
Συνεχεια μου χτυπαει στην μουρη πως ειμαι ενα κακομαθημενο πλουσιοκοριτσο που επειδη ο πλουσιος μπαμπακας της δεν της εκπληρώνει ολα τα καπρίτσια της συμπεριφέρεται με αυτον τον τροπο.

Φτανει!

Αρκετα ασχολήθηκα πια μαζι του, δεν τον χρειαζομαι πια. Δεν χρειαζομαι κανεναν τους.

Θα μπορεσω καπως να τα βγαλω και μονη μου.

Τυλιξα καλυτερα το jacket πανω μου και ετρεξα για να κατσω κατω απο μια σταση μεχρι να σταματησει εστω και λιγο η βροχη. Δεν ηξερα καν που βρισκομουν. Ειχα χαθει αλλα νομιζω πως ειμαι στον ζωστο δρομο αφου ειμαι ακομα στον κεντρικο δρομο.

Εβγαλα απο πανω μου το jacket μου και εβαλα μια μακρυνμανικι μπουζα ζεσταιντας ελαφρως το σωμα μου.
Αφησα την τσαντα μου δίπλα μου και σηκωσα τα ποδια πανω στην καρεκλα φέρνοντας τα γονατα μου κοντα στο στηθος μου αγκαλιαζοντας τα.

Δεν μπορουσα να ξεχασω τι περασα τις τελευαιες 48 ωρες, ειναι τρελο!

Λες και η ζωη με δοκιμάζει καθε λεπτο με καινουργιο εμποδιο θέλοντας να δει ποτε θα πεσω. Μα οταν πεσω δεν θα μπορεσω να ξανα σηκωθώ και το ξερη πολυ καλα και η ιδια.

Αμεσως δακρυα πλημμύρισαν τα ματια μου απειλώντας να ξεχυθουν στα μαγουλα μου.

Ειμαι τρομερα κουρασμενη και σωματικα αλλα κυριως ψυχικα.

Δεν ζηταω τιποτα παραλογο απο κανεναν τους, μονάχα να ειναι διπλα μου και να με αγαπανε.

Δεν ηθελα ποτε τιποτα απο την μαμα μονο να ξερω πως με αγαπαει και να ειμαι διπλα της.

Δεν ηθελα τιποτα απο τον υποτιθέμενο πατερα μου, μονο να μου εξηγησει γιατι μας εγκατελειψε και να με σεβαστει, να καταλαβει πως δεν μου ειναι τοσο ευκολο να τον συγχωρεσω, αλλα δεν το εκανε.