Before I Die (UNEDITED)

Chapter 22

Chapter 22

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko at isinara ang zipper ng maleta ko.

Tahimik ang buong kwarto dahil simula pa lang nang magising ako, naligo at nagbihis at nagayos ay wala pang kahit isang salita ang nasasabi ko. Tanging ang aircon lang sa kwarto ang nagsisilbing ingay nito.

Tumunog ang pintuan at iniluwa nito si Mama na sa tingin ko ay galing sa matinding pag-iyak. Tiningnan ko siya gamit ang nagtatanong kong mga mata ngunit ngiti lang ang iginawad niya saakin bilang pagsagot.

"You ready?" She asked.

"Hmm.Yeah." I said at kinuha ang bag ko at may pumasok na katulong para bitbitin ang malet ko.

Bago tuluyang makalabas ay isang sulyap pa ang ginawa ko sa kwarto ko. My room was my most favorite place. Alam nito lahat ng sikreto ko sa buhay and since I was a kid, ito na ang tinutulugan ko. Akala ko nga noong bata ako, hanggang sa ikasal ako ay dito padin ako matutulog. And soon, this room will be empty and will be locked forever.

Napansin ata ni Mama ang paninitig ko kaya siya nagtanong, "Gonna miss your room?"

"So much Ma." I answered.

Siguro sa lahat ng byahe namin papuntang terminal eto na ang pinakamabilis. I just found myself hearing the doors of the car open at si Papa na binuksan ang likod ng sasakyan para kunin ang maleta ko.

Unti-unti akong lumabas at pinagmasdan anh eroplanong kakalipad pa lang.

"Kate anak..." Mama called.

Agad niya kong niyakap, yung yakap na sobrang higpit, "Ayaw ko man na paalisin ka but, I want you happy." She said.

Kumalas ako sa yakap at ningitian si Mama, "Thank you Ma."

"Just remember Kate, if you need anything don't ever doubt to call us. Okay?"

Tumango ako, "Yes Ma."

"And I've already scheduled your weekly check-up that will be on--"

Agad ko siyang pinutol, "Saturday morning Ma."

Ngumiti siya, "And be sure to take up your daily---"

"Meds Ma. Hindi ko po iyon kakalimutan promise." I smiled.

Ngumiti si Mama pero tumulo ang luha niya, at niyakap niya muli ako, "You are really a big girl now."

"May nakalimutan ka ba anak?" Si Papa ang nagsalita. Kumalas ako sa yakap kay Mama at tumingin sa kanya.

"Visa, passport, ticket?" He asked.

Umiling ako, "I have it Pa."

"Come here." He said kaya lumapit ako sa kanya, niyakap niya din ako.

"We'll follow soon okay? Just always take care of yourself anak." He said.

"Yes Pa. I will."

Bumuntong hininga siya, "If only I could switch positions with you, I'll do it."

Tumungin ako sa kanya, "No Pa! I can't let that happen. What if kayo ang nasa posisyon ko. Mama will be really sad, so as Gail and I, and who will take care of us? We need you Pa. They need you kaya hindi pwedeng mangyari yun." Iling ko, "And besides, you will have a long way to run Pa. And me? I have enough with the life that I had. Kaya okay na ko." I smiled.

"I love you Kate." He said.

"I love you too Papa."

Syempre gusto ko din naman na hindi mawala. What I said to Papa was a lie. I didn't live my life to the fullest yet. I want to experience more. To graduate and be succesful as my parents are, to have a family on my own, to have kids and to grow old. I want more but, I cannot deny the fact that this is my fate and nothing can ever change that.