Arrange married to a famous star #PHtimes2019 #dreamers Award 2018)

Chapter 16 - Beneath the deep water

Chapter 16-  Beneath the deep water

Ally's POV

Boooooooooggggggssssssshhhhh.
I love the feeling of being with the water. Pakiramdam ko ay bumalik sakin ang isang ala-alang hinding-hindi ko malilimutan.

Kahit anong pagpipigil natin sa damdamin natin, there will always be a time wherein it will revert.

Muling nanumbalik sakin ang lahat ng sakit na ininda ko. We always spent our time's beyond the water. And this is the only place where I can express my feelings. It's the thing I use to do.

Umiyak na naman ako kahit nasa ilalim lang ako ng tubig. Feeling ko nga ayoko nang umahon. I just want to burst it all out now.

But suddenly may naramdaman akong kamay na bumalot sa may balikat ko at hinigit ako paahon ng tubig.

"Hey are you still breathing there?" natatawa-tawang tanong nya, ngunit kalaunan ay biglang nawala ang ngiti sa mga labi nya.

Pinilit ko namang itinago ang itsura ko sa kanya. "Hey Aliss why are you crying? natakot kaba?" nag-aalalang tanong nito sakin.

Iniling ko nalang ang ulo ko at mabilis na pinunasan ang mga luha ko kahit tuloy lang naman ang agos nito.

"There's this girl I really love. "
Napatitig ako sa kanya this time.

"She's as angel as you. She's as adventurer as you, and she's as beautiful as you." kwento pa nito.

"Where is she?" This time napatingin nadin sya sakin. His facial expression were like mine. It's full of loneliness.

"She left me alone." Malungkot na sambit nito.

"She got married to another guy." saad nito na mas lalong pumiga ng puso ko.

"Alam mo kung ano ang masakit? It's the part na hindi ko sya naipaglaban. " This time muling bumuhos ang mga feelings ko na matagal ko nang itinago maging sa sarili ko.

"That's why I'm learning on starting a new beggining Allison. Because I know that, the more that I keep her, then it's the more that I'm hurting her. Because I know that even though she's starting a new life, She still cries a lot for me. " Sabi nito habang nakikita kong pumapatak nadin ang mga luhang pakiwari ko ay matagal na nyang iniinda.

"We're not meant to be. Kaya naman kailangan naming maging malakas. Maybe not now but sooner Alyss." Napatitig nako sa kanya ngayon.

"But why are you telling this to me?" nagtatakang tanong ko ulit sa kanya. He just give me a genuine smile.

"Because I know It can help you a lot. Dahil iisa lang ang pinagdaraanan natin." sagot nya sabay gulo pa ng buhok ko.

Suddenly napatitig ako sa kanya ng sobrang seryoso. As if I was reading what's on his mind. Does he know who am I? Tumayo na sya

"Come and I'll ride you home."
He said as he stand up. Umiling nalang ako rito.

"Who are you, and you seem to know something?" nagtatakang tanong ko rito. He just give me a smile at ginulo nyang muli ang buhok ko.

"Does it still matter right now? We have the same situation and I can easily feel it." He said as he turn his back on me.

"Dapat ba kitang ihatid?" Umiling nalang ulit ako sa kanya.

"I can manage." Sumunod nalang ako sa kanya sa labas at naglakad na. Malapit lang naman dito ang bahay  namin. Maya-maya lang ay may itinapon syang jacket sakin. Mabilis ko namang nasalo yun. At pinaharurot nya na nga ang motor nya.

Naglakad lang ako ng mga ilang minuto at nadating nadin ako. Hindi ko maipaliwanag ngunit pakiramdam ko ay para akong nabunutan ng tinik.

Pagkabukas na pagkabukas ko palang ng pinto ay si Ziggy na agad ang tumambad sakin.

"San ka galing?" Walang emosyong saad nito.

"School." Maikling tugon ko din

Biglang lumambot ang ekspresyon nito nang masipat ang kabuuan ko. Di ko na sya pinansin as I walk towards my room but then he tried to reach my hand ngunit maagap kong iniwasan to.

Maingat at mabilis nya namang hinabol ang kamay ko. Hindi nako nakapagsalita ng muli ay macorner nya ako sa dingding.

Hindi ko maipaliwanag ngunit feeling ko hinang-hina nako. Naaalala ko na naman sya. And I hate it, ganu koman sya subukang limutin, andito padin ang sakit.

At ang mas masakit sa lahat, yung part na Hindi ko sya ipinaglaban. Na Hindi ako nakapagsalita nung mga time nayun dahil hindi ko kayang masaktan ang pamilya ko.

Isn't life so unfair?

Hindi padin tumutulo ang mga luha ko dahil pilit ko itong pinipigilan.

Ayokong makita ako ng lalaking to habang umiiyak gaya ng dati.

"Let me go." walang gana kong sabi rito. But instead of letting me go, ikinulong nalang nya ako sa yakap nya.

Weird isn't it? But the weirdest part here was that I just let him. Is it because I'm tired? Is it because I feel the pain that I've been transforming into a pretending smile?

Hindi sya nagsasalita. Ilang saglit pa ang lumipas na ganun lang kami. And suddenly it burst out. Tahimik lang na tumulo ang mga luha ko.

I hate it pero kusa itong bumabagsak.
He caress my back and I love how it felt.

Ziggy's POV

Hindi ko alam kung gaano kami katagal ganun. Basta't hindi kona nagawang magsungit kanina ng makita syang namamaga ang mga mata.

I somehow pity her. Why does it have to be her. Kung sana lang hindi muna kami kinasal, hindi ko sana sya masasaktan.

I didn't know what's the reason why she cries. But a part of me feels that im a part of it. Napatitig ako sa magandang mukha nito habang sya ay tulog.

I hate to admit the fact that I like you.
Hindi ko maitatanggi sa sarili ko yun.
But I have loved ones. And that's the part of my freedom na sinira mo.

I sighed.

Pinagmasdan ko lang sya
Ngunit unti-unting bumaba ang titig ko papunta sa lips nya.

I can't help but to look at it moment pass and I slowly move close to her as I plant a kiss on her lips it's very quick, after that I go out already.

A/N: Short update lang muna. Frustrated din Kaya ayan pati si ally nasama konadin. Kidding. Ganyan talaga.