Ruj İzi

17. Bölüm

Onu sakinleştirmek için dudaklarına yaklaştım ve onu öptüm.

Kendini geri çekti ve "her seferinde beni böyle kandırıyorsun." Dedi.

Gözlerinin içine bakıp "hadi git üzerine doğru düzgün bir şeyler giyip öyle gel." Dedim.

Kafasını olumlu anlamda sallayıp "tamam hemen gidip geliyorum." Dedi ve arabadan indi.

Geriye yaslandım ve gözlerimi sıkıca kapattım. Ne yaptığım, neden yaptığımı bilmiyorum. En önemlisi de neyi doğru neyi yanlış yaptığımı bilmiyorum...

Arya'dan

Tolga konuştuğumuz gibi hemen geldi.

Yavaşça kalkıp arabaya doğru gittim ama başım hâlâ dönüyordu. Yavaşça araba yerleştikten sonra Tolga'ya döndüm ve gülümseyerek "geldiğin için çok teşekkür ederim." Dedim.

Ciddi bir şekilde gözlerimin içine baktı ve "sen iyi olduğuna emin misin Arya?" Diye sordu.

Kafamı olumlu anlamada sallayıp "evet iyiyim ama eve gidersem daha iyi olacağım." Dedim. Derin bir nefes alıp "tamam o zaman seni eve götürüyorum." Dedi ve eve doğru sürmeye başladı.

Kısa süren sessizliği Tolga'nın meraklı sesi bozdu "beni yanlış anlamazsan sana bir soru soracağım Arya?" Dedi.

Yavaşça ona döndüm ve "hayır yanlış anlamam." Dedim. Derin bir nefes alıp "neden nişanlını değilde beni aradın? Yani aranızda bir sıkıntı mı var?" Diye sordu.

İfadesiz bir şekilde "aradım ama açmadı benim de aklıma senden başkası gelmedi." Dedim ve derin bir nefes alıp devam ettim.

"Eğer rahatsız ettiysem özür dilerim."

"Özür dilemen yada rahatsız olman için söylemedim Arya sadece merakımdan sordum. Yoksa senin beni arayıp bir şeyler istemen bana rahatsızlık vermez. Ne zaman ihtiyacın olursa araya bilirsin."

Gülümsemeye çalıştım ve "teşekkür ederim." Dedim ve kafamı cama yaslayıp bir an önce eve gitmeyi istedim.

***

Tolga'nın sesiyle kendime geldim.

"Geldik Arya."

Gülümseyerek ona dönüp "gerçekten çok teşekkür ederim Tolga." Dedim. Gülümsedi ve "her dakika bana teşekkür etme Arya. Sen benim için önemlisin yani biz arkadaşız o yüzden teşekkür edilecek bir şey yok." Dedi. Gülumsedim ve kapıyı açıp arabadan indim ama ayakta duracak gücü kendimde bulamıyordum.

Tolgaya birşey belli etmemeye çalıştım ve arabaya tutunarak yavaş adımlarla yürüdüm.

Tolga arabadan indi ve hızlıca yanıma geldi. Koluma girdi ve gülümseyerek "eve sağ salim gitmen için bunu yapmam gerek sanırım." Dedi.

Bu yardımı reddetmek büyük salaklık olurdu. Gülümsedim ve "gerçekten iyi bir insansın sen." Dedim. Neşesi uzun bir zaman sonra tekrar yerine gelmişti.

"Her zamanki halim."

Birlikte eve doğru yürürken Emre'nin sert sesiyle olduğum yer de kaldım.

"Arya!"

Derin bir nefes aldım ve Emre'yi duymamış gibi yaptım.

"Biraz daha hızlı yürüyelim Tolga."

Kafasını olumlu anlamda salladı ve bana ayak uyudurdu.

Birkaç saniye sonra Emre beni kolumdan tutarak durdurdu. kolumu çekip hızlıca Emre'ye döndüm ve sinirle "ne var?" Diye bağırdım.