Ruj İzi

23. Bölüm

Keyifli okumalar. ☺☺☺

Yatağımdan doğrulup odamın içerisinde olan banyoya gittim. Garip geliyor. Yani farklı bir evde olmak. Ablam ve eniştemi görememek.

Sabah rutinimi halledip Emre'nin odasına gittim. Kapıya iki kez vurup bekledim. Ses gelmeyince kapıyı açıp kafamı içeriye doğru uzattım ama kimse yoktu. Ne bekliyordun Arya? Adam sana bu evliliğin bir formalite olacağını daha önce söyledi.

Derin bir nefes aldım ve merdivenlerden yavaş yavaş indim. Etrafıma bakmadan mutfağa gittim.

"Günaydın!" Diye bağıran Emre'nin sesiyle sıçardım. Gülerek devam etti. 

"Korkuttuğum için özür dilerim."

Şaşkındım. Gittiğini sanmıştım ama buradaydı. Ve içimi garip bir mutluluk kaplamıştı. Gülümseyerek "aslına bakarsan çok korkmadım." Dedim.

Bana yaklaşıp "niye oturmadın masaya?" Diye sordu. Kaşlarımı çatıp "hangi masa?" Dedim.

"Bana senin için hazırladığım masayı görmediğini söyleme Arya."

Şaşkın bakışlarımı çevirip "benim için  masa mı hazırladın?" Dedim. Kafasını olumlu anlamda salladı ve elimden tutup beni masaya götürdü. Sandalyemi çekip benim oturmamı sağladı. Kendiside karşıma oturdukdan sonra "bu masayı nasıl görmediğini hâlâ anlamıyorum." Dedi.

Kendisine çay, banada portakal suyu koyduktan sonra gülümseyerek "yarın doktor kontrolümüz var." Dedi.

"Iyi olur çünkü daha önce hiç doğru düzgün bir kontrol yaptırmadık."

"Kızarsın diye düşünmüştüm."

Onun yüzüne bakıp "niye kızayım ki?" Diye sordum. Çekinerek "ne bileyim yani genel olarak her şeye sinirlenip kızıyorsun." Dedi.

"Her şeye değil kızılacak şeylere kızıyorum."

"O zaman ben sürekli kızacağın şeyler yapıyorum öyle mi?" Diye sordu gülerek.

Gülümseyerek  "Genel olarak." Dedim.

Karşılıklı konuşarak kahvaltımızı yaptıktan sonra Emre'yi geçirdim. Masayı toplayıp bulaşıkları makineye dizdikten sonra televizyonun karşısındaki koltuğa uzandım ve gözlerimi kapattım.

***
Telefon sesiyle uyandım. Arayanını kim olduğuna bakmadan açtım.

"Dinliyorum Duru."

Heyecanla "nasıldı ilk gününüz?" Diye sordu.

"Aslında iyiydi hattâ çok iyiydi ama sana anlatmayı düşünmüyorum." Dedim. Amacım biraz meraklanmasını sağlamaktı ama Duru bir anda bağırmaya başladı.

"Ne demek anlatmam? Biz seninle dost değil miyiz? Demek her şey evlenene kadardı. Yazıklar olsun!"

Göremeyeceğini bilerek gözlerimi devirdim.

"Amma abarttın Duru! Alt tarafı biraz meraklanmanı istedim."

"Haa... Bende bir an gerçekten anlatmayacağını sandım. Neyse özür dilerim hadi anlat artık."

Yüzümde oluşan gülümsemeyle her şeyi Duru'ya anlattım ve tepkisini öğrenmek için sustum.

"Biliyordum! Evlenince her şeyin daha iyi olacağını biliyordum!" Diye bağırdı. Telefonu kulağımdan uzaklaştırıp "biraz sakin olsan diyorum Duru." Dedim.

"Ne sakin olması ya! Benim kardeşim burada..." kapının zili çaldığı için ne dediğini anlamadım ama hiç çaktırmadan "anlıyorum canım ama zil çaldı kapıyı açmam lazım seni daha sonra arasam olur mu?" Diye sordum.