დაკავშირებული (COMPLETED)

თავი 37. შიში

          თვალების გახელამდე ჯერ კიდევ არ მქონდა ყველაფერი გააზრებული, მაგრამ დანამდვილებით ვიცოდი, რომ იმ დღეს პირველად ჩავხედე სიკვდილს თვალებში. ზუსტად ვერ აღვწერ რა გრძნობა დამეუფლა, როცა გონზე მოვედი და რეალობას თვალები გავუსწორე, მაგრამ ერთადერთი რამ რაზეც  მთელი არსებით ვოცნებობდი, ამ ადგილიდან თავის დაღწევა იყო. ადამიანს ბევრი რამის ეშინია და ერთი შეხედვით ეს შეგრძნება ყოველ ჯერზე ერთმანეთის მსგავსად ეუფლება მას. შიში ბუნებრივი რეაქცია და ინსტინქტია თავდასაცავად. ამ დროს ადამიანს გულის ცემა განსაკუთრებით უხშირდება, ხელები ეყინება, პირი უშრება, სუნთქვა უჭირს და იმ მომენტში ამ საშინელი გრძნობების გასაქრობად ვერაფერს აკეთებს. გათვიცნობიერებული და გააზრებული შიში კი, ალბათ, ყველაზე საშინელია.

  თვალების გახელიდან რამდენიმე წამში მე სწორედ ეს გრძნობა დამეუფლა. კარგად გავიაზრე, რომ ამ მდგომარეობიდან და ზოგადად ამ ადგილიდან ვერავინ და ვერაფერი ვერ მიხსნიდა. გავიაზრე, რომ თავდასაცავად არაფრის გაკეთება არ შემეძლო და რომ ჩემს ერთადერთ გამოსავალს ბედთან დამორჩილება წარმოადგენდა. მებრძოლი არასდროს ვყოფილვარ და ჩემს ყველაზე დიდ მინუსად სწორედ ამ თვისების არარსებობას მივიჩნევდი. ხშირ შემთხვევაში არ შემეძლო წინააღმდეგობის გაწევა, განსაკუთრებით კი ეხლა, როცა ხელებით და ფეხებით სკამზე ვიყავი დაბმული, პირზე კი სკოჩი მქონდა აკრული, რომელიც წესიერად სუნთქვის საშუალებასაც კი არ მაძლევდა.

დიახ, სწორედ გაიგეთ.. თვალები გავახილე თუ არა მივხვდი, რომ მოძრაობის უნარი მე კი არ მქონდა წართმეული, არამედ ამის საშუალებას თოკით დაბმული კიდურები არ მაძლევდა.

თავიდან სიბნელის გარდა ვერაფერს ვხედავდი. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ყველაფერი მესიზმრებოდა, რომ რამდენიმე წამში ჩემს თბილ საწოლში გავიღვიძებდი და ნახევრად მძინარე, კარადაში იმ კაბის ქექვას დავიწყებდი, რომელსაც საღამოს რაილისთან ერთად სადმე გასართობად წასვლისას ჩავიცმევდი. ცხადია, ყველანაირი იმედი გამიცრუვდა, როცა ხელები სკამის ზურგს რამდენიმე სანტიმეტრითაც კი ვერ მოვაშორე.