from till i wake up

Hoofdstuk 23

daarna ren ik naar mijn eigen kleedkamer en pak een tas. daar stop ik als mijn belangrijke dingen in en ren dan weer terug. Zayn is opgestaan en kijkt paniekerig om zich heen. zijn ogen zijn rood en er lopen nog steeds tranen over zijn wangen. Als hij mij ziet komt hij op me afgelopen en slaat zonder iets te zeggen zijn armen om me heen. ik hoor hem huilen maar zeg niks. dat heeft hij nu niet nodig. het enige wat hij nodig heeft is de uitgang. een taxi en dan het snelste vliegtuig naar London en ik ga met hem mee.

zayn pov

waarom duurt dit zo ontzettend lang. ik sta met trillende benen en volgens mij met nog steeds rode ogen te wachten voor de douane. ik ben al door die stommen poortjes geweest waar ik zelfs ook nog gefouilleerd werd. ze dachten vast. die beroemde zayn malik heeft vast wel iets ilegaals mee. ik slik de op komende tranen weg en wacht totdat ik aan de beurd ben om me paspoort te laten zien. dan ben ik eindelijk weer in londen. een vliegreis die eigenlijk maar 6 uur duurde leek echt een dag of 2 te zijn. ik denk de hele tijd aan miley. waar zou ze zitten. is ze oke. 'zayn' ik voel een poor in me zei en kijk op. louis wijst naar voren. ik kijk naar voren en zie dat ik aan de beurt ben. ik geef mijn paspoort en wacht totdat ik hem weer terug krijg. als de vrouw mijn paspoort leest kijkt ze even op maar gaat dan gewoon weer verder met haar werk. na een tijdje krijg ik een terug en kan ik door lopen. 'welkom thuis' zegt ze vrouw achter de balie nog. ik mompel iets dat moet lijken op, 'dank u' en loop dan door. ik zucht als ik me heringer dat ik ook nog is op mijn koffer moet wachten. waarom laten ze mensen waarbij hun vrouw en kind gevaar lopen niet gewoon door gaan. waarom moet ik net als alle andere mensen wachten totdat mijn koffer dood leuk over die band komt rollen. daar heb ik toch helemaal geen tijd voor. meestal is dat eigenlijk wel het geval, dat we gelijk door mogen. maar dit keer kon dat niet meer. er kon geen prive jat meer geregeld worden in zo'n korte tijd want ik wou weg. gelijk nadat ik het bericht kreeg heb ik me spullen gepakt, natuurlijk werd ik weer tegen gehouden door mijn grote vriend paul die nu wel mijn koffer van de bank sleurt maar op dat moment had ik daar echt geen behoefte aan. ik wou toen gewoon naar miley. naar mijn meisje. ik voel weer een traan over mijn wang glijden. toen ik ze uitlegde waarom ik zo graag terug wilde en moest snapte ze het en gingen ze het gelijk regelen. er werd zelfs nog meer politie in geschakeld. jade heb ik nog heel kort gesproken. ze kwam alleen niet echt uit haar woorden net zoals ik trouwens. het is me wel gelukt om te zeggen dat ik er aan kom en gelukkig verstond ze dat. 'Zayn' ik kijk op en zie paul naast me staan met mijn koffer in zijn hand. eigenlijk wilde ik niks meenemen omdat ik zo snel mogelijk weg wilde maar het moest. onze tour is namelijk afgelast. we gaan hem later in halen. iedereen houd van miley. dus als er iets met haar gebeurd dan worden er ook gelijk maatregelen genomen. 'we gaan' zegt paul. ik knik en loop met hem mee naar de uitgang. de fans weten niet dat we terug gaan. ze weten alleen dat de aankomende concerten zijn afgelast. die krijgen ze nog een keer tegoed. naast me loopt louis die ook zijn tranen niet kan stoppen. de hele reis hebben we niks gezegt. we hadden daar geen behoefte voor. louis en ik zijn de enige die gegaan zijn. de rest komt ook maar dan met een ander vliegtuig. zo zou het minder opvallen. ik heb namelijk nu helemaal geen behoeftes aan fans. we lopen richting de schuif deuren en voor het eerste sinds 2 jaar hoor ik geen gil van de andere kant komen. geen fans dus. ik haal opgelucht adem en loop achter paul en een andere bodyguart aan. 'zayn, als er fans staan gewoon door lopen, oke' hoor ik paul zeggen. ik knik en veeg nog is een traan weg. ik denk de hele tijd aan miley. waar ze nu wel niet kan zijn. wat er nu met haar gebeurd. ik voel een hand op mijn schouder en ik gok dat die van louis is. ik kijk naast me en zie inderdaad louis met medelijden naar me kijken. niet alleen jade en miley zijn ingevaar. ook el, daan en lisa zijn niet veilig. en zelfs pip niet, ook al zit die heel ergens anders. de schruif deuren gaan open en we stapen nu eindelijk london binnen. aan de andere kant van de schruif deuren staan wat mensen. ik denk om de gene op te halen die ook in ons vliegtuig zaten. ze kijken ons aan maar besteden verder geen aandacht. hebben wij weer even geluk. opeens komt er een meisje aangerend. ik gok ongeveer 7. ze gaat voor me staan en kijkt me blij aan. ik zucht en wil door lopen maar weer gaat ze voor me staan. 'sorry ik heb geen tijd' zeg ik nors en weer wil ik door lopen maar alweer gaat ze voor me staan. 'meisje kun je nu alsjeblieft even opfli....' probeer ik te zeggen maar op de een of andere manier kan ik het niet. ik kijk in die ogen en naar die lach. haar kuiltjes. op de een of andere manier maakt dit meisje me blij. ze lijkt op miley. echt heel erg. dezelfde ogen en die zelfde lach. ik zak door me knieen en kijk het meisje aan. ze lacht weer maar zeg niks. opeens rolt er een traan over haar wang. 'mama' zegt ze. er beginnen steeds meer tranen te lopen en na een tijdje knijpt ze haar ogen dicht. dit doet miley ook altijd. 'waar is je moeder' zeg ik. het meisje schud haar hoofd en haalt haar schouders op. ik voel een brok in me keel komen en slik. ik wil dit meisje zo graag helpen maar ik moet naar jade. maar ze lijkt zo ontzettend op miley. ze zouden zo tweeling kunnen zijn. 'zayn we moeten door' hoor ik paul zeggen. ik zucht en knik. 'waar is je papa' zeg ik maar dat had ik beter niet kunnen doen want het meisje opent haar ogen en kijkt me grote ogen aan. de tranen lopen als watervallen over haar wangen maar ze maakt geen geluid. opeens hoor ik een gil. een klein giletje. een giletje wat ik goed ken. heel goed zelfs. ik schrik op en kijk om me heen. dat was haar echt. dat was miley geen twijfel mogelijk. ik kijk terug naar het meisje maar ze is weg. 'lou waar is ze' vraag ik snel. louis wijst in een richting en ik volg zijn arm. ik zie het meisje rennen als of haar leven er van af hangt. 'ze is hier' zeg ik. 'wie' vraagt paul. 'miley' zeg ik en ik begin achter het meisje aan te renne. 'ZAYN' hoor ik louis nog roepen maar ik negeer het. ik moet weten waar miley is. dit meisje weet meer. het kan niet anders. die ogen en die mond. precies miley. na een tijdje haal ik haar in en til ik haar van achteren op. ze begint te gillen en om zich heen te slaan. 'ssst' zeg ik en gelukkig helpt het. het meisje stopt met gillen en kijkt me geschrokken aan. daarna slaat ze haar armen om me heen en knuffelt me. hier moet echt iets aan de hand zijn. dit kan niet anders. na een tijdje laat ze me los en kijkt ze me met betrande ogen aan. 'ken jij Miley' vraag ik lief. het meisje krijgt een glimlach op haar gezicht en knik. mijn hart begint sneller te kloppen en er komt een klein glimlachje op me gezicht. 'weet je waar ze is' vraag ik zacht. de glimlach op het gezicht van het meisje verdwijnt weer en ze schud haar hoofd. mijn glimlachje verdwijnt ook weer en ik zet het meisje neer. ik zak door me knieen zodat ik op de zelfde oog hoogte ben. 'wat is je naam' vraag ik zacht. 'bella' zegt ze zacht. ik glimlach lief naar haar en veeg wat tranen weg. 'hoe ben je hier gekomen' vraag ik nog steeds op een lieve toon. 'een man' zegt ze zacht. bob, dit kan niet anders. opeens worden de ogen van het meisje groot en ze kijkt naar iets achter me. ik sta op en draai me om. daar staat hij. die grote gast die mij bijna dood heeft geslagen. die man die het leven van mijn vriendin had verpest en de man die mijn lieve klein miley heeft ontvoert. 'geef haar hier' zegt hij. bella gaat snel achter me staan en pakt me been stevig vast. 'Bella kom hier' zegt bob dreigent. ik voel dat bella haar hoofd schud en me nog steviger vast pakt. ik weet niet wat ik moet doen. in dit gedeelte van het vliegveld is opeens helemaal niemand meer te ontdekken. ik moet stoer blijven. ik moet laten zien dat ik niet bang ben. 'waar is ze' zeg ik. bob begint te lachen en daardoor worden zijn ogen groter. nu zie je zijn grote gele ogen weer. na 4 jaar weer voor me. in real live. ik heb hem nog best wel vaak in dromen voor me gezien maar dit had ik nooit meer gewild. nooit meer in mijn leven had ik deze ogen nog een keer in het echt willen zien maar het is toch gebeurd. 'miley bedoel je' zegt hij. ik knik en slik de angst weg. want ik moet toe geven. ik schijt in mijn broek. 'geef haar terug' zeg ik zo stoer mogelijk. bob begint weer te lachen en schud zijn hoofd. 'Miley is er al lang van door' zegt hij. ik schrik en blijkbaar ziet hij het want hij lacht hard. 'grapje' zegt hij, daarna klapt hij in zijn handen en nog geen 2 seconde later komen er 2 mannen aan gelopen en in een van hun handen ligt een lijk bleek lichaampje. 'miley' zeg ik zacht. haar ogen zijn gesloten en echt al het kleur is uit haar gezicht. bella schrikt blijkbaar ook en wil op haar afrennen maar ik houd haar tegen. als ze nu gaat rennen dan pakt bob haar ook. 'wat heb je met haar gedaan' zeg ik en ik probeer me tranen in te houden maar het lukt niet. er stroomt een traan over mijn wang maar ik veeg hem ruw weg. 'ze stribbelde te veel tegen' zegt bob en hij kijkt lachend naar Miley. 'wacht' zegt hij opeens. hij draait zich weer om en kijkt me vragend aan. 'jij was die jongen waar jade mee had toch' zegt hij en hij zet een stap dichter bij. ik voel dat Bella me nog steviger vast pakt en zelf knijp ik ook in me handen. 'ja' zeg ik. Bob glimlacht weer en schud zijn hoofd. 'dom, heel dom dat jij nu weer voor me staat' weer zet bob een stap dichter bij. 'door jou en die leuke vrienden van je is mijn hele plan mislukt' dit keer glimlacht hij niet. helemaal niet zelfs. in zijn ogen zie ik woede. heel veel woede. 'door jouw zat ik 4 jaar in gevangenis' zegt hij en hij kijkt me doordringend aan. ik wil naar achter lopen maar het heeft geen zin want al snel voel ik de koude muur tegen me rug. Bella staat nu naast me kijkt bang naar bob. 'Dit keer ga jij mijn plannetje niet verpesten' zegt hij en hij haalt iets uit zijn zak. ik heb geen idee wat want het is zo klein dat het in zijn handpalm past. geen pistool dus. 'wat moet je met hun' zeg ik en ik met betraande ogen naar Miley die nog steeds als een lijk in de armen van nog zo'n vreselijk man ligt. 'Dit zijn mijn kinderen' zegt bob. ik kijk geschrokken naar Bella. is zei ook een dochter van hem. Daarom lijken Miley en zij zo veel op elkaar. 'Het zijn helemaal niet jou dochters' roep ik en ik pak Bella op die gelijk haar armen om me nek slaat. bob had dus dit niet alleen jade dit geflikt. 'Je kunt kiezen Zayn' begint bob. of je geeft dat lieve meisje dat je nu vast geeft aan mij of ik hou Miley die nu op sterven ligt. 'WAT' schreeuw ik. had ik dat wel goed gehoord. Miley. nee. ik voel tranen over mijn wangen stromen. Miley mag niet dood gaan. Dit kan hij de wereld niet aan doen. mij niet, de jongens niet en al helemaal jade niet. 'denk is aan anderen' roep ik met een huilende trillende stem. bob lacht gemeen en draait zich om naar Miley. hij pakt haar pols en voelt aan haar hard slag. 'Ik zou snel een keuze maken' zegt hij. ik kijk angstig naar Miley en daarna naar Bella. ik Bella hier toch niet achter laten bij hem. doe vreselijke gele ogen. Ze heeft vast ook een moeder. die ontzettend veel om haar geeft net zoals jade. maar Miley. ik kan haar toch niet later sterven. Miley is mijn dochter. mijn meisje. de dochter van jade. mijn vriendin. Dit is onmogelijk. Bella kijkt me bang aan. wat moet ik doen. laat alsjeblieft iemand me helpen.

Jade pov
Hoe lang kan dit nog duren. ik zit weer in het zelfde kamertje waar ik een tijdje geleden ook in zat voordat ik besloot om het zelf te doen en eigenlijk zit ik nu weer op het punt om weer weg te lopen. waarom doen die politie mensen er altijd zo lang over. misschien als ik verder was gegaan en niet met die politie man weer was mee gegaan. misschien had in haar dan al wel gevonden. maar nee hoor. die stomme politie mensjes moesten me weer is mee nemen. ik leg mijn hoofd in me handen en voel weer tranen over mijn wangen stromen. ik kan alleen maar denken aan Miley. aan mijn dochter. Opeens gaat de deur open. ik haal mijn hoofd weer van mijn handen en kijk naar de deur. er staan een meisje in de deur opening. nou en meisje. eigenlijk een vrouw. ik gok rond de 24 ofzo. ze komt op me afgelopen en knielt bij me neer. wat moet zij hier. ik ken haar geen eens. is zei zo'n mensen die zegt dat alles goed gaat komen. dat ik me niet druk hoef te maken. als dat zo is dan is ze heel snel dit kamertje weer uit. 'we gaan ze vinden' zegt ze. ik zei het toch. zo'n contact persoon ofzo. maar wacht ze zei we. is er nog iemand ontvoert. de tranen springen in mijn ogen. Zayn. Zayn komt hier heen. misschien is hij ook wel opgepakt. door hem. door die vreselijke gele ogen. 'Wie ben jij' vraag ik en ik probeer haar beter te bekijken door mijn glanzende betraande ogen. 'Haily, moeder van Bella' zegt ze. ik kijk haar vreemd aan en volgens mij ziet ze het want ze begint gelijk weer te praten maar dit keer nier zonder tranen over haar wangen te laten glijden. 'jij bent jade toch' zegt ze en ze kijkt me doordringend aan. ik knik en zie een traan over haar wang rollen. 'jij bent niet de enige waarbij 8 jaar geleden iets gebeurd is, door de zelfde man' ik kijk haar niet begrijpend aan maar na een tijdje begint er iets te branden. 'jij ook' zeg ik zacht. Haily knikt en veegt de tranen van haar wangen. 'ik weet niet hoe ik je moet bedanken' maakt ze haar zin af. bedanken waarom. nu. miley is ontvoert en blijkbaar nog iemand hoe kan ze me dan bedanken. 'zonder jou was ik er nu niet meer geweest' weer kijk ik haar raar aan. waarom doet ze zo ontzettend vaag. 'toen ik hoorde dat bob opgepakt was en voorlopig niet meer vrij kwam. ik weet niet wat er toen met me gebeurde. ik kon weer een moeder zijn. ik kon bella op een leuke manier laten opgroeien en niet de hele tijd op de uitkijk moeten staan of die gele ogen niet ergens op kwamen dagen' haily kijkt naar de grond en slikt. ik kijk haar ook verdrietig aan en begin het verhaal nu helemaal te snappen. ik ben niet de enige die bob pijn heeft gedaan. ook Haily heeft dat ene verschikkelijke mee gemaakt. en ook zij is zwanger geraakt. 'ik heb 4 jaar geweldig geleeft, ik wil je daar voor bedanken' zegt ze. ik knik en sla mijn ogen neer. ik heb ook geweldig geleeft tot een week geleden. toen ik hem weer tegen kwam. 'en nu' zeg ik. Haily kijkt op en snikt. 'we moeten bella vinden' snikt ze. ik leg een hand op haar schouder en zorg dat me aan kijkt. 'we gaan ze vinden. geloof me'

louis pov

geen fans. geen gegil. ik hou van me fans maar wat vind ik het fijn dat ze er nu niet zijn. we lopen net de schuirf deuren door en dat betekend dat we weer in engeland zijn. ik kijk naast me en zie zayn naast me lopen met traan in zijn ogen. ik kijk weer voor me en zie een meisje aan komen rennen. ze rent heel snel en kijkt angstig om zich heen. heel even denk ik dat ik die haren ken. maar al gauw zie ik het dat ik het me verbeeld. het meisje kijkt nog is om zich heen en stopt als ze ons ziet. ze begint op ons af te rennen en er komt opeens een glimlach op haar gezicht. nee niet nu. we hebben er nu echt geen behoefte aan. ze stopt voor zayn en kijkt hem blij aan. zayn kijkt chagrijnig naar het meisje en vraagt of ze aan de kant kan gaan. zayn wil door lopen maar alweer gaat het meisje voor hem staan. dit meisje lijkt echt op miley. ik weet dat ze het niet is maar die haren en die lach. zayn ziet het blijkbaar ook want hij hurkt opeens bij het meisje neer en kijkt haar aan. het meisje glimlacht weer en kijkt zayn ook aan. wat moet dit meisje van hem. opeens rolt er een traan over haar wang. ik schrik en zie dat zayn het zelfde doet. 'mama' zegt ze. het meisje kijkt nog sipper en sluit haar oogjes. 'waar is je moeder' vraagt zayn. het meisje schud haar hoofd en nog steeds stromen er tranen over haar wangen. 'waar is je papa' vraagt zayn weer. het meisje opend haar ogen en kijkt zayn bang aan. opeens klikt er een gil. ik kijk op maar nergens valt iets te bekenen. alleen maar mensen die omhelst staan met hun familie leden om afscheid te nemen of om elkaar juist weer te zien. maar die gil leek echt op de gil van miley. echt heel erg. zayn heeft het ook gehoord want hij staat op en kijkt ook om zich heen. maar ook hij kan niks bekenen.

--------------------

hi. sorry zo lang niet upgadate maar hier is weer een hoofdstuk. ik ga verlopig denk ik ook niet echt vaak meer update want de toets en feest periode komt er aan. maar ik hoop dat het me nog wel 1 of 2 keer lukt. xxxbedankt voor alle lieve reacties en votes