from till i wake up

hoofdstuk 34

'6 dagen' herhaalt jade en ik zie dat ze schrikt. op dat moment gaat de deur weer open en komt de dokter binnen gevolgt door pip en harry. 'welkom terug, mevrouw Rose' zegt de dokter met een breede glimlach. ik zie dat de rest ook glimlacht en dat maakt me van binnen nog warmer.

jade pov

hier zit ik dan. in me eentje, in mijn rolstoel en in zayn's kamer. een traan loopt over mijn wang maar ik laat hem zijn gang gaan. ik heb zayn's hand vast en ben ook niet vanplan om die voorlopig los te laten. ik slik en sluit me ogen. al 3 dagen ben ik alweer wakker. alweer 3 dagen kan ik mijn dochter en mijn vrienden zien maar vandaag was de eerste keer dat ik naar zayn mocht en hier zit ik dan. in me eentje en in mjin rolstoel. ik voel hoe mijn ogen zich vullen met meer tranen. ik dacht dat het goed met zayn ging. dat hij er gewoon niet bij was toen ik wakker werd maar na een paar uur kwam ik er achter dat dat helemaal niet zo was. hij lag nog steeds in coma. liam vertelde het me een paar uur nadat ik wakker werd. ik vroeg toen waar hij was. niemand gaf antwoord en toen wist ik eigenlijk al dat er iets niet klopte. 'zayn is nog niet wakker geworden, en..' dat is wat liam zei. bij 'en' stopte hij en barste hij in tranen uit. ik zelf begon ook al te huilen. ik wist geen eens wat er aan de hand was maar ik kon het niet aan zien hoe al mijn vrienden in tranen uitbarsten. 'babe' ik word uit mijn gedachten gehaald door een lieve zachte stem. 'heey' zeg ik als ik om kijk. het is danielle die in de deur opening staat. ze gaat tegen over me zitten aan de andere kant van het bed en kijkt me met veel medelijden aan. ook zij pakt een hand van zayn en knijpt er in. 'kom op' fluistert ze. ik glimlach zwakjes en kijk weer naar zayn die nog altijd zijn ogen rustig gesloten heeft. '9 dagen al, hoeveel zullen er nog bij komen' zucht ik. ik kijk naar danielle die mij ook aankijkt. 'niet veel babe, daar gaan we voor bidden oke' zegt ze. ik knik en haal even diep adem. 'ik kwam je eigenlijk halen, de dokter willen je weer controleren' zegt danielle. ik knik en kijk weer naar zayn. 'waarom jij' zeg ik en ik voel weer de tranen over mijn wangen glijden. 'moet ik je even helpen' zegt danielle als ze achter me komt staan. ik knik en glimlach even. ik kan zelf nog niet op mijn benen staan dus word ik overal opgetilt af getild en noem maar op. danielle ondersteunt me en zo druk ik een kus op zayn's wang. 'tot snel babe' zeg ik. danielle laat me weer rustig ik me rolstoel zakken en rijd me dan de kamer uit. weer voel ik hoe me ogen zich vullen met tranen en hoe ze niet veel later over me wangen rollen. danielle merkt het want ze stopt met duwen en komt voor me staan. ze slaat haar armen om me nek en probeert me te troosten maar lukken doet het niet want de tranen blijven maar komen. 'hoe moet wakker worden daan' huil ik. ik voel danielle knikken en even later hoor ik dat zij ook begonnen is met huilen. hier staan we dan. met ze 2e in de witte ziekenhuis gang te huilen maar het maakt me niet uit want alles komt er uit. alles wat ik heb verwerkt de afgelopen dagen, alles wat ik nu allemaal mee maak en gewoon alle verdriet. 'sorry' snik ik als ik voel dat daan me los laat. ze schud gelijk nee en veegt me tranen weg. 'het mag babe, het mag' snikt ze. ik glimlach zwak en voel alweer tranen stromen. 'kom' zeg ik zacht. 'de dokter wacht op ons' danielle knikt en rijd me verder naar de lift. ik lig ondertussen op een andere verdieping en een andere kamer. kamer 1D. het was toeval zeiden de artsen maar grappig vonden ze het wel. ik voel hoe de lift omhoog gaat en hoe hij even later ook weer stopt. 'er is trouwens wat post bezorgt' zegt danielle als ze me de lift weer uitduwt. 'echt' zeg ik. ik hoor danielle even zachtjes lachen maar verder zegt ze niks meer. 'volgens mij is de arts er al' zegt ze als we aan komen bij mijn kamer en ze rijd me naar binnen. 'jade' zegt de dokter gelijk en hij staat op. 'hoe is het met je' vraagt hij. ik haal me schouders op en zucht. 'hij ziet er zo slecht uit' zeg ik en ik voel gelijk weer een traan over mijn wang glijden. 'ik doen echt ons best' zegt de dokter weer. ik knik en kijk naar mijn voeten.

pov zayn

'So your friend's been telling me. You've been sleeping with my sweater. And that you can't stop missing me. Bet my friend's been telling you. I'm not doing much better. Cause I'm missing half of me' klinkt de stem van liam door het hele arena. ik kijk naar hem en zie dat hij geniet van alles. ik breng de micorfoon naar mijn mond om te het refrein me te zingen maar er komt geen geluid uit mijn mond. 'Only half a blue sky. Kinda there but not quite. I'm walking around with just one shoe. I'm half a heart without you. I'm half a man at best, with half an arrow in my chest. I miss everything we do, I'm half a heart without you' hoor ik de andere jongens zingen. ik kijk geschrokken rond en voel hoe iemand een hand op me schouder legt. ik kijk om en zie liam staan. hij kijkt me vragend aan en zegt iets maar ik kan het niet verstaan. 'wat' probeer ik uit te brengen maar alweer komt er geen geluid uit me mond. shit het is nu mijn beurt om mijn solo te zingen. ik kijk naar het publiek en breng de microfoon weer naar mijn mond. 'If...' zing ik maar dat is ook het enige wat ik eruit krijg. iedereen kijkt me aan en ik zie dat ook louis en niall op me afkomen lopen. ze zeggen iets maar ik kan het niet verstaan. waarom kan ik niet praten, waarom kan ik niet luisteren. wat heb ik. niall klopt op me schouder en zegt weer wat maar alweer hoor ik niks. ik maak en gebaar als teken dat ik niets versta maar volgens mij snappen ze het niet want ze lopen weg en beginnen weer met het zingen van het refrein. ik kijk het publiek in en mijn oog valt op een zwart harig meisje. op mijn gezicht komt gelijk een glimlach en hij word alleen maar groter als het meisje zich omdraait en me aan kijkt. die prachtige bruine ogen. de ogen van jade. alleen staan ze niet zo blij. ze staan verdrietig en zelfs een beetje boos. ik kijk in haar ogen maar de emotie veranderd niet. wat heb ik mis gedaan en waarom hoor ik trouwens wel al het gegil en de stemmen van de jongens als ze zingen maar niet de normale stemmen. ik zie dat jade wat schreeuwt maar ik versta er niks van. het is weer mijn beurt om te zingen maar weer komt er geen geluid uit me mond. de jongens en zelfs de band kijken me boos aan. ik zie dat louis wat zegt maar ik kan het gewoon niet verstaan. ik kijk weer naar de plek waar jade zat maar zie dan dat ze er niet meer zit. ik kijk in het publiek om te kijken of ze ergens anders ik gaan zitten maar ik zie haar nergens meer. opeens voel ik me hoofd zwaar worden en voel ik hoe ik mijn evenwicht verlies en op de grond val. mijn ogen beginnen zwaar te worden maar ik probeer ze open te houden. wat gebeurd er. waarom gebeurt dit . ik voel hoe me ogen zich nu helemaal sluiten en na een tijdje hoor en zie ik niks meer.