from till i wake up

hoofdstuk 36

''zayn stop' zeg ik. ik begin te lachen maar hij stopt niet, 'please zayn, je weet dat ik hiet niet tegen kan' ik begin harder te lachen en probeer zayn's handen te pakken maar hij gaat gewoon door. 'zaynnn' gil ik als ik het echt niet meer houd. ik hoor hem ook zachtjes lachen maar dan stopt hij. 'het is zo leuk dat je niet tegen kiettelen kan' lacht hij. ik trek me shirt goed en lach. 'leuk hè' zeg ik sarcastisch. zayn begint te lachen en komt boven me hang. ik lig nu tussen hem en het bed in. ik lach ook en breng me hand naar zayn's wang. die ogen, die prachtige ogen die ik zo lang heb moeten missen. zayn zakt en plant zijn lippen op die van mij. ik sluit mijn ogen en ik voel hoe de vlinders in mijn buik weer beginnen te vliegen. zayn laat zich verder zakken zodat hij nu echt op me ligt. ik glimlach door de zoen heen en laat zayn zijn gang gaan. na een tijdje trekt hij terug en kijkt hij me alleen maar aan. in zijn ogen staan tranen en ook bij mij beginnen ze te lopen. wat waarom huil ik, waarom huilt hij. we zijn toch weer gelukkig. we zijn toch weer samen thuis. weg uit het ziekenhuis. waarom huilen we dan. misschien moeten we alles nog even verwerken. alles wat er is gebeurd. ik veeg zayn's tranen weg maar ze blijven maar lopen' 'Jade' klinkt er opeens. ik open me ogen en maar sluit ze al snel weer als een fel wit licht me ogen vult. 'jade, wakker worden' hoor ik iemand weer zeggen. wakker worden, sliep ik, was dat alles van net een droom. droomde ik dat zayn me kietelde en dat ik eindelijk zijn lippen weer op die van mij voelde. ik voel hoe iemand op het bed gaat zitten want hij zakt een beetje naar beneden. 'jade, we gaan ontbijten' klinkt de stem weer. het is een zachte stem. een meisjes stem. ik open me ogen weer en dit keer met wat meer sucses. ik zie boven me het gezicht van doniya en ze lacht zachtjes. 'goeimorgen' zegt ze en ze kust me voorhoofd 'heey' zeg ik en je kan de teleurstelling in me stem horen. ik had zo gehoopt dat het allemaal echt waar was wat ik net allemaal droomde maar dat was het dus niet. 'is er iets' vraagt doniya. 'je huilde in je slaap' oke er was dus wel wat echt. ik huilde. ik ga recht op zitten en kijk de kamer rond. ik ben thuis. gewoon in mijn eigen huis. mijn eigen bed en mijn eigen spullen. er verschijnt gelijk een kleine glimlach op me gezicht als ik alles weer zie. gister avond was ik zo moe dat ik gelijk naar bed ben gegaan. ik had me helemaal niet meer geraliseert dat ik hier was. 'kom je' zegt doniya. ik knik en sla de dekens van me lichaam. ik ben gewoon weer thuis maar, zonder de jongen waar ik zo veel van hou. zayn. wat had ik graag gehad dat ik nu wakker werd naast hem. wat had ik graag gehad dat die droom echt zou zijn. ik stap uit bed en loop naar de badkamer. mijn eigen badkamer. mijn eigen douche en bad, wat heb ik die gemist zeg. ik trek het grote grijze shirt van zayn over me hoofd en stap onder de douche. ik laat de zachte stralen over me lichaam glijden en sluit me ogen. nog nooit heb ik zo genoten van een douche. ik voel me lichaam weer opwarmt en ik open me ogen. gisteren heb ik de hele wereld over mijn verleden verteld. de hele wereld weet het nu. tenminste dat denk ik. steven zou het vast al wel op internet hebben gezet en anders de andere wel. maar eigenlijk. steven had geen eens iets om iets op te schrijven. het was best wel een lang verhaal, hoe kan hij alles dan onthouden. ik ben benieuwd hoe snel dit de wereld in gaat. na ongeveer 10 minuten draai ik de douche uit en stap ik de cabine uit. ik pak de een handdoek en sla hem om mijn lichaam. 'mama, mama' klinkt er dan. weer verschijnt er een hele kleine glimlach op mijn gezicht. miley komt de badkamer in gelopen en glimlacht als ze me ziet. 'mama' zegt ze en ze geeft me knuffel. ik sluit me ogen maar miley maakt zich al heel snel weer los. 'we gaan ontbijten' zegt ze. ik knik en loop samen met haar terug naar de slaapkamer. 'gaan we vandaag nog naar zayn' vraagt ze als ik mijn kast open maak. ik draai me om en kijk naar haar. ze is op het bed gaan zitten en ze kijkt me met grote ogen aan. ik knik en zucht. 'ik ga, maar als je niet mee wil hoeft het niet hoor' zeg ik en ik kijk weer me kast in. ik snap het heel goed als ze niet mee wil. ik bedoel ze heeft ontzettend lang in het ziekenhuis door gebracht de laaste 2 weken. ook zei heeft een zware tijd achter de rug. een ontzettende zware. ze was gewoon ontvoert. mijn miley. ik voel hoe er weer een traan over mijn wang glijd maar ik veeg hem snel weg. daarna pak ik een zwarte jogging broek en trek hem aan. 'ik wil wel mee' hoor ik miley zeggen. ik kijk naar haar en glimlach zwakjes. 'ik wil dat zayn wakker word' zucht ze en ze laat zich achter over op haar rug vallen. 'ik ook schat' zeg ik en ik voel hoe de brok in mijn keel groter word. ik kan niet langer zonder hem. miley kan niet langer zonder hem, de jongens kunnen niet langer zonder hem. de fans kunnen niet langer zonder hem, zijn ouders en zussen, niemand kan nog langer zonder hem. 'mam' zegt miley en ik hoor dat ze opstaat van het bed. ze komt op me afgelopen en slaat haar armen om me nek. ik glimlach en pak haar ook vast. wat moest ik zonder dit meisje. wat moest ik zonder miley, mijn dochter. nou ik kan je vertellen. niks. miley is serieus mijn superwoman. ze is er altijd als je haar nodig hebt en ik weet dat ze nog maar 8 is maar jeetje wat heeft zij veel in mijn leven beter gemaakt. ik voel dat ze zich terug trekt en ze kijkt me lief aan. 'kom dan gaan we naar de rest' zegt ze. ik glimlach en knik. snel trek ik een random sweater uit de kast en trek hem over me hoofd. daarna loop ik samen met miley de slaapkamer uit.