from till i wake up

hoofdstuk 24

'waar is je moeder' vraagt zayn. het meisje schud haar hoofd en nog steeds stromen er tranen over haar wangen. 'waar is je papa' vraagt zayn weer. het meisje opend haar ogen en kijkt zayn bang aan. opeens klikt er een gil. ik kijk op maar nergens valt iets te bekenen. alleen maar mensen die omhelst staan met hun familie leden om afscheid te nemen of om elkaar juist weer te zien. maar die gil leek echt op de gil van miley. echt heel erg. zayn heeft het ook gehoord want hij staat op en kijkt ook om zich heen. maar ook hij kan niks bekenen.

louis pov

politie. ik heb de politie nodig, en nu meteen. ik voel in me zak maar er zit niks in. godverdomme. ik ben gewoon mijn mobiel vergeten. en dan net als dit gebeurd. ik kijk weer richting zayn die dat ene meisje vast heeft en opgsloten staat tussen de muur en bob. wat moet ik doen. ik moet iets doen. ik kijk achter me maar er valt hier niemand te bekennen. wacht. ik begint te rennen richting een telefoon hokje en ondertussen voel ik in mijn zak of ik heel toevallig er een muntje in heb. ik haal diep adem als ik inderdaad iets voel. nu maar hopen dat het genoeg is. ik sprint het laatste stukje en kom heigend aan bij het telefoon hokje. ik haal de munt uit mijn zak en zucht als ik zie dat het gelukkig genoeg is. ik stop het in het apparaat en typ het alarm nummer in. 'please please' mompel ik. ik wacht en gelukkig word er snel opgenomen. 'hallo kan ik helpen' klikt er een vrouwe stem door de telefoon. 'ja, ik heb mley gevonden' zeg ik en pas daarna realiseer ik me dat zei natuurlijk helemaal niet weet wie dat is. 'Miley rose, het meisje dat ontvoert was' zeg ik snel. 'ja, ja ik weet wie dat is, waar bent u' vraagt de vrouw rustig maar toch snel. 'London airport' zeg ik en de zenuwen gieren door mijn lijf. 'er komt ze snel mogelijk iemand aan' ik knik en hang op. please laat ze snel komen. ik kijk om me heen en als ik niets gevaarlijks zie stap ik het telefoon hokje uit en ren ik terug naar de plek waar ik net was. maar als ik halverwege ben blijf ik geschrokken staan. dat was een schot, zeker weten, 'Miley, Zayn' fluister ik en ik voel een traan over mijn wang rollen. 'nee' snik ik. 'Louis' hoor ik opeens. ik kijk om me heen en zie paul links van me staan. hij kijkt me geschrokken aan en wenkt me maar ik negeer hem en ren verder. ik moet weten of die knal iemand heeft geraakt. ik moet weten of het mijn beste vriend was of mijn lieve prinses. 'louis' hoor ik nog maar ik negeer het. tranen rollen over mijn wangen en voor ik het weet zijn het watervallen geworden. louis rustig je weet helemaal niet of er iemand is geraakt. ik ren het laatste stuk en kom aan bij de muur waar ik net ook achter zat. ik sluit mijn ogen en adem in en uit. ik hoor geen geluiden meer alleen maar wat voetstappen. ze komen dichter bij. wat moet ik doen. ik kijk onrustig om me heen en zie dan een prullebak staan. snel ga ik er achter zitten en wacht tot dat de gene die ik hoorde lang me komt lopen maar er komt niemand. opeens word ik van achter gegrepen en word en hand voor mijn mond gelegd. ik begin gelijk wild om me heen te slaan maar het heeft geen zin want ik voel al snel iets tegen me slaap en dan word allles zwart.

'we kunnen hier niet blijven, die jongen heeft al lang de politie gebeld' hoor ik heel vaag een stem zeggen. ik probeer mijn ogen te openen maar dat gaat niet. het lijkt wel alsof ze vast zijn geplakt. heel even moet ik bedenken waar ik ben of wat er is gebeurd maar al snel weet ik het weer. waar zou miley zijn en dat andere meisje en waar zou zayn zijn. zouden ze gepakt zijn. zouden ze al vrij zijn. ben ik eigenlijk gepakt. zo klinkt het wel. die stem die klinkt me gewoon bekent voor. 'bob, kijk daar' zegt een stem die ik niet ken maar zie je wel. het is bob. 'kut' zegt nu wel de stem van bob. 'stop die 2 jongens in dat hok, ik pak de meisjes' hoor ik hem weer zeggen en niet veel later hoor ik wat deuren open en dicht slaan. kom louis doe je ogen open. je moet achter bob aan. hij mag miley niks aan doen en dat andere meisje ook niet. na nog is proberen gaan mijn ogen toch open. 'shit' hoor ik iemand zeggen. ik kijk onopmerkelijk op zei en zie dat een man bezig is met het verslepen van zayn. hij ziet niet dat ik wakker ben geworden. heel stil ga ik recht op zitten en ik sta op. als ik nou heel stil naar hem toe loop en hem met iets op zijn hoofd sla. hij staat nog steeds met zijn rug naar mij toe. dus op zich kan ik dit heel makelijk doen. ik kijk om me heen of ik iets zie waarmee ik hem kan slaan en zie iets verder op een stoel staan. hoe ga ik daar nou komen zonder dat hij me hoord. ik sta nu midden in de kamer en als hij zich nu omdraait dan ben ik er geweest. 'godverdomme' hoor ik hem zeggen. blijkbaar is het niet makkelijk om zayn ergens heen te slepen. ik sluip naar de stoel en til hem heel zachtjes op. ik knijp mijn ogen dicht als de stoel een klein kraak geluidje maakt en wacht heel even. Hopelijk heeft hij niks gehoord. 'wat was jij van plan om te gaan doen' klikt er opeens en stem. verschrikt draai ik me om. de man die zayn nu eindelijk ergens een deur door heeft gesleept staat me woedend maar toch met een gemeen lachje aan te kijken. 'shit' fluister ik maar blijkbaar niet zacht genoeg want de man lacht en herhaalt me. 'ja dat is shit he' zegt hij. 'laat ons gaan' zeg ik en ik probeer niet bang over te komen. 'tuurlijk die deur door' zegt de man en hij wijst naar de deur waar hij zayn net ook door heen had gesleurt. 'wat heb je met zayn gedaan' zeg ik en ik kijk hem woedend aan. 'Ooh niks, hij is gewoon aan het dood bloeden want hij is perongelijk geraakt door een kogel. ik schrik en kijk naar de deur waar zayn dus nu achter licht. 'WAT' schreeuw ik en ik ren zonder na te denken langs de man en door de deur. wat echt niet slim was want de deur word gelijk achter me dicht gegooit en op slot gedraait. ik draai me weer met een schrok en begin met me vuisten tegen de deur te bonken. 'laat me eruit' schreeuw ik. wat een kut smoes zeg. zeggen dat mijn beste vriend dood bloed. vind je het gek dat ik dan schrik en naar hem toe wil. nou dat was dus een goede smoes om me hier in te krijgen. het is pikken donker in dit hok en mijn ogen kunnen niet wennen aan dit licht. ik zoek met me handen langs de muur naar een licht knop maar ik voel niks. ik ga naar de andere kant van de deur en zoek dat het zelfde en dit keer heb ik wel geluk. ik voel een licht knopje en klik hem aan. mijn ogen moeten weer wennen aan het licht maar dit keer lukt het me al snel. ik draai me om en mijn ogen worden groot als ik me realiseer dat die man van daar net helemaal geen smoes vertelde. het is was waar. snel ren ik op zayn af die midden in deze kamer licht. zijn witte shirt is rood en ook naast hem licht een grote plas bloed. 'Zayn' roep ik maar hij opent zijn ogen niet. snel pak ik zijn pols om te voelen of hij nog leeft en zucht verlaat mijn mond als ik gelukkig nog het geklop van zayn's hard voel. 'zayn' zeg ik weer en ik schud hem heel rustig door elkaar. maar alweer krijg ik geen antwoord. ik kijk naar zijn buik. zijn hele shirt is rood en hierdoor kan ik niet zien waar de wond zit. ik probeer zijn shirt omhoog te doen wat nog al lastig gaat en snel stop mijn hart met kloppen. in zayn's zij zit een groote wond. uit reflex trek ik mijn shirt uit en bind die om de wond. 'kom op zayn' fluister ik. 'nog even vol houden, de politie is onderweg'