from till i wake up

hoofdstuk 35

jade pov.

'het komt goed kind' zegt trisha en ze heeft mijn hoofd in haar handen. 'echt waar, zayn is een vechter, hij kan dit' ik knik en voel hoe de tranen over mijn wangen glijden. ik voel hoe iemand anders een hand op mijn been legt en er zachtjes over aait. trisha laat mijn hoofd los en trekt me in een knuffel. 'geloof me schat' zegt ze. nog steeds voel ik hoe de tranen als water vallen over mijn wangen glijden. trisha trekt zich weer terug en kijkt me streng aan. 'je moet blijven gelofen' zegt ze. ik knik en haal diep adem. 'hij kan het jade' zegt wahliyha. ik kijk haar richting op en glimlach zwakjes. we zitten met ze 4e, trisha, doniya, wahliyha en ik op een bankje buiten in het park. het is de eerste keer dat ik weer buiten kom. zayn is nog steeds niet wakker geworden. het gaat alleen maar slechter met hem. ik hoor gelach en kijk op. miley en safaa komen lachend aangerend. ik begin daardoor ook te glimlachen en ik veeg me tranen weg. 'goedzo' hoor ik trisha zeggen. ik glimlach nog is en kijk naar miley die lachend over het grasveld rent. 'ik ben zo blij dat ze weer wat blijer is' zeg ik. ik kijk naar miley dienu op de grond ligt van het lachen en niet meer bij komt. safaa ligt naast haar en lacht ook hard. 'safaa had haar zo gemist' zegt doniya. ik kijk naar haar en glimlach. die ogen, en die mond, zo zayn. opeens voel ik hoe mijn broekzak begint te trillen en hoe me mobiel door me jogging door schijnt. snel haal ik hem eruit en zie ik dat niall me belt. 'niall' zeg ik als ik opneem. 'jade, je moet nu terug komen, er is iets met zayn' zegt niall en zijn stem klinkt erg bang. 'wat, wat is er' zeg ik snel en ik voel hoe de blok zich terug nestelt in me keel. 'dat weten we niet, kom gewoon snel' zegt niall en dan hangt die op. 'wat is er' zegt trisha die me met angstige ogen aan kijkt. 'er is iets met zayn, we moeten er heen' zeg ik. ik zie dat iedereen schrikt en gelijk opstaat. doniya pakt de rolstoel vast en duwt me richting de ingang van het ziekenhuis. 'miley safaa, komen' hoor ik wahliya roepen en ook zij lopen richting de ingang. wat zou er met zayn zijn. er mag niks ergs zijn. hij mag niet dood gaan. hij mag me niet verlaten. please. ik sluit me ogen en voel de eerste tranen weer over me wangen glijden. Zonder Zayn, nee dat kan gewoon niet. ik wil daar gewoon niet aan denken. die ogen, dan kan ik er nooit meer in verzinken. die lach, dan kan ik daar nooit meer naar kijken en dan die handen die me zo vaak aanraakte. die zou ik dan nooit meer kunnen voelen. Dat kan toch gewoon niet en waarom, waarom wij eigenlijk, deze vraag die stel ik mezelf zo vaak. waarom wij, waarom ik. waarom moest ik zo nodig die ene avond over het enge bos pad fietsen 4 jaar geleden. omdat ik het stoer vond. omdat ik snel thuis wilde zijn. ik slik en open me ogen weer. als ik dat niet had gedaan dan had ik hier nu niet gezeten. niet in deze rolstoel en niet hier op deze plek. doniya duwt me de draaideuren door en zo komen we weer in de grote hal van het ziekenhuis. zayn ligt nog steeds op dezelfde verdieping en zelfde kamer. 'mama, mama' klinkt er achter me. ik kijk om en zie miley aan komen rennen. als ze me ziet krijgt ook zij tranen in haar ogen. ze gaat naast me lopen en pakt me hand. 'het komt goed mama' zegt ze. ik glimlach zwakjes en veeg wat tranen weg maar veel zin heeft het niet want ze stromen binnen no time weer over mijn wangen. 'mevrouw rose' zegt een vrouw die op me af komt lopen. ik ken haar nog niet maar dat maakt me nu niet uit. ik moet naar zayn. 'mevrouw, we hebben nieuws over zayn' zegt ze. doniya stopt gelijk met duwen en ik kijk de vrouw met grote ogen aan. 'wat, wat is er, hoe is het met hem' zegt wahliya. blijkbaar had zij het ook gehoord. 'meneer malik kan elk moment wakker worden' zegt de vrouw. ik kijk haar met grote ogen aan. 'wat' zeg ik en op mijn gezicht verschrijnt gelijk een glimlach. 'wat' hoor ik ook wahliya en doniya zeggen. mijn glimlach word nog groter. 'meent u dit' zegt trisha. de vrouw knikt en kijkt ons glimlachend aan. 'ze meent het' zeg ik en het lukt me gewoon niet meer om niet te glimlachen. ik kijk naar doniya die ook naar mij kijkt en sla dan mijn armen om haar nek. 'omg' zeg ik en ik voel weer tranen over mijn wangen glijden maar dit keer is het van geluk. wat voel ik me gelukkig opeens. zayn, mijn vriendje gaat wakker worden. gewoon wakker worden. Ik hoef die lach en die ogen helemaal niet te missen. maar hoe kan dit. er was nog zo slecht nieuws gisteren. 'we weten niet of meneer malik het gaat redden' hadden ze gezegt. doniya laat me los en kijkt me met betraande ogen aan. 'ik zei het toch, zayn is sterk' ik lach en knik. doniya lacht ook en loopt naar haar moeder die met haar handen voor haar ogen staat en huilt. 'jade' klinkt er opeens en andere mannen stem. ik ken hem. het is zayn's vader. die was hier gebleven toen wij even naar buiten gingen. 'yaser' zeg ik en ik glimlach breed. 'je weet het dus al' zegt hij ook met een breede grijns. ik knik en voel hoe hij zijn armen om me heen slaat. 'Het komt echt weer goed' zegt hij en hij wrijft over me rug. ik voel hoe er tranen van geluk over me wangen glijden en glimlach. 'ik weet het' zeg ik als ik voel dat Yaser me weer los laat. hij ziet mijn tranen en veegt ze weg. 'kom' zegt hij en hij begint me rol stoel te duwen. geen idee waarheen maar ik hoop dat het richting de kamer is waar de jongen van mijn dromen ligt. de jongen die zo ontzettend sterk is en de jongen die bij iedereen een brede glimlach op het gezicht tovert.