from till i wake up

hoofdstuk 32

jade pov.

ik wil dit niet. waarom geef ik op. waarom laat ik mijn meisje achter. waarom laat ik al mijn vrienden achter. dit kan toch niet en waarom wil zayn dat ik mee ga. wil hij dan niet terug. wil hij dan niet bij miley zijn. wil hij dood. wil hij mij dood hebben. 'Zayn' zeg ik weer. de deuren zijn open en ik kijk naar een witte vlakte. een groote witte vlakte. is dit de hemel. is dit waar mijn opa is. waar mijn oom is en waar ik nu ook heen moet. 'zayn' zeg ik weer als zayn niet reageerd. waarom doet hij zo. ik ken hem helemaal niet zo. 'kom' is het enige wat hij zegt. dikke tranen stromen over mijn wangen. ik kijk om en zie niks meer. helemaal niks meer. zayn trekt aan mijn arm maar ik verzet me. ik kan dit niet. ik wil dit niet. 'jade schiet op' klinkt de stem zayn naast me. ik schrik en kijk hem aan. zo praat hij nooit. hij zou nooit met die toon tegen me praten. weer probeerd zayn me mee te trekken maar alweer verzet ik me. 'jade kom op' ik kijk hem aan en zie verschil. er is iets mis met hem. hij heeft nog steeds die prachtige lach maar zijn hoofd is anders. veel boller. 'Zayn wat heb je' vraag ik vragend. hij kijkt op en kijkt me aan. zijn ogen door boren de mijne. meestal als hij dit doet. zie ik liefde. dan zie ik geluk en dan zie ik de ogen waarvoor ik gevallen ben. maar nu. nu zie ik iets anders. boos heid ofzo. net toen de deuren nog niet open waren had hij die verliefd blik nog maar nu. hij lijkt net of hij boos is. zijn ogen zijn niet normaal. ik probeer me los te trekken maar zoals gewoonlijk kom ik niet los. ik wil niet zijn hand vasthouden. ik wil niet met deze zayn naar de hemel. ik wil alleen met mijn Zayn naar de hemel. met de Zayn die liefdevol naar me keek. dit is hij niet. 'zayn laat me alsjeblieft los' vraag ik en ik begin boos te worden. waarom doet hij nou zo. dit is niks voor hem. 'jade alsjeblieft, ik kan je niet los laten. ik wil samen met je naar de hemel. please blijf bij me' zayn kijkt me nog steeds aan met die zelfde ogen. die boze enge blik. ik wil ook met hem naar de hemel maar niet met die ogen. ik wil de oude Zayn. zou hij bang zijn. zou hij bang zijn voor wat er zometeen gaat gebeuren. wat er gaat gebeuren als we straks één stap naar voren zetten. in de grote witte vlakte. wat zou er dan gebeuren. zullen we oplossen. ik slik en probeer me hand weer los te trekken. 'jade hou op' zegt zayn. hij kijkt weg en probeer een stap voor uit te zetten maar ik trek hem zo snel als ik kan terug. 'nog niet zayn. het is nog geen tijd. ik wil niet. ik ben niet dood. ik voel het. ik voel dat me hart nog klopt. mijn hart klopt nog voor de miley, voor mijn vrienden, en als je nu met me mee terug gaat dan ook nog voor jouw' zeg ik en dikke tranen stromen over mijn wangen. zayn draait zich weer naar me toe en kijkt me aan. wacht. wat is dit. woede. ik zie woede. kei harde woede. ik begin bang te worden. wat moet ik doen. ik wil weg. weg van deze zayn. weg van hem die me zo ontzettend eng en woedend aan kijkt. zayn's greep verslapt en hij laat mijn hand los. hij laat gewoon me hand los. ik sta hier nu naast hem zonder dat hij me vast houd. ik wil weg rennen. terug naar waar ik net vandaan kwam maar wat gaat zayn dan doen. 'Zayn ga met me mee, please' zeg ik en ik veeg me tranen weg. maar zayn schud zijn hoofd. 'ga' zegt hij. ik schrik en zet een stap achteruit. 'ga?' vraag ik en een dikke traan stroomt over me wang. 'ga' zegt hij weer. tranen stromen over mijn wangen. hij wil dat ik ga. maar wat gaat hij dan doen. ik wil niet dat hij die ene stap voor uit zet. ik wil niet dat ik zonder hem verder moet leven. Miley en ik kunnen niet zonder hem. 'please zayn nee' zeg ik. maar weer schud zayn zijn hoofd. ik kijk naar zijn gezicht, naar zijn ogen. dit is niet de jongen waar ik zo verlieft op ben geworden. hij doet anders en ziet er anders uit maar ik kan hem hier niet achter laten. hij veranderd vast weer. 'nu of nooit jade' zegt hij. ik schrik en kijk om. nu of nooit. ik wil naar miley. ik moet weg. ik moet zayn hier achter me laten. dikke tranen stromen als water vallen over mijn wangen. 'ga' zegt zayn weer. ik knik voorzichtig en draai me om. ik ga mijn vriend achter me laten. de gene waar ik zo veel van hield. de gene waar ik mee wilde trouwen. de gene waar ik kinderen mee wilde krijgen. 'i love you' zeg ik en dan begin ik te rennen. snel, heel snel. weg van zayn. weg van de plek waar ik bijna echt dood was gegaan. maar waar ren ik heen. ik weet het niet. misschien is het al te laat. was Zayn daarom zo emotioneel loos. ik ren verder. verder naar iets. ik wil omkijken of zayn er nog steeds staat als ik iemand zie staan. ik ga rustiger rennen en probeer me te concentreren. wie is dat. ik ken die houding. en wacht. er staan nog iemand. iemand kleiners. ik kom dichterbij en bekijk de 2 personnen nog steeds goed. waarom kan ik niet zien wie het zijn en waarom kan ik me nie concentrenen. steeds spookt zayn door me hoofd. ik zou hem nooit meer vast kunnen houden. ik kom alweer dichterbij en herken dan de 2 personnen die er staan. wat, wacht, dit kan niet. wat doen zayn hier. hij was net nog daar. is het te laat. kan ik helemaal niet meer terug. heb ik net de longen uit me lijf gerend om niks. dikke tranen beginnnen weer te stromen. 'babe' klinkt er. 'kom hier' ik stop met rennen en kijk naar het kleine gedaante dat naast zayn staat. het is een meisje. een klein meisje. mijn mondhoeken glipen omhoog als ik de prachtige ogen zie. Miley. het is er. maar wacht. mijn mondhoeken gaan weer omlaag als ik me bedenk wat ze hier doet. ze kan niet dood zijn. dat mag niet. 'babe, kom' klinkt er weer. ik begin weer met lopen. langzaam. ik ben te bang om straks te horen te krijgen dat miley er ook niet meer is. 'mama' klinkt er. mijn mondhoeken gaan gelijk weer een beetje omhoog. haar stem alleen al. miley begint te lopen. op mij af. hij kleine beentjes beginnen steeds sneller te bewegen. 'mama' klinkt er weer. ze is nu nog maar 5 meter van me vandaan. ik ben zo bang. wat als ze straks gewoon als stof door me heen gaat. maar nee het gebeurd niet. ik voel hoe haar armpjes om mijn nek glijden. ik voel haar heupen die tussen mijn armen zitten. ik voel hoe ik haar van de vloer til. ik voel haar haar in me nek kriebelen en ik voel haar ademen in me oor. ik kan haar vast houden. ik kan haar voelen. tranen beginnen nog harder te stromen. is dit echt. voel ik haar. is ze dan dood. of is ze levend. ik kon zayn net toch ook voelen. ik voelde zijn hand in die van mij. 'Miley' snik ik. 'ben je dood' huil ik. ik hoor een kleine grinnik in me schouder en daarna trekt Miley zich terug. ze schud haar hoofd lachend en trappelt met haar beentjes dat ze los wil. wacht. ze schudde nee. is ze niet dood. 'babe' klinkt er alweer. ik kijk op en kijk in 2 prachtige ogen. ogen met liefde en geluk erin. dit zijn de ogen waar ik op ben gevallen. 'Zayn?' vraag ik. zayn glimlacht en knikt. hij komt dichterbij en slaat zijn armen om me middel. wacht hij raakt me ook aan. en waarom is hij hier. hij was net nog daar. ik wil om kijken maar zayn druk zijn lippen op die van mij. ik voel een warme stroom door me lichaam stromen en gelijk voel ik me mondhoeken omhoog springen. deze lippen. 2 lippen die is heb moeten missen. lang of kort ik weer het niet meer maar ik heb ze gemist. zayn trekt terug en kijkt me verliefd aan. 'ga je mee' vraagt hij. ik schrik en zorg gelijk dat hij me niet meer aanraakt. zo begon het ook met de andere Zayn. wacht wie is dat dan. dat was ook Zayn. dat was een zayn die me zo graag mee wou naar de hemel. naar een plek waar iedereen leeft die dood is. ik draai me om en zie een gedaante. en ik kan hem zien. ook zie ik weer die ene deur. de deur waar 'heaven' opstaat en er staat iemand voor. een groot iemand. en ik ken hem. het is bob. hij kijkt ook mijn kant op. opeens lijkt het alsof hij dichterbij komt samen met de deur want ik kan zijn ogen zien. het zijn de zelfde ogen waar ik net ook in keek. de ogen met de woede. was het helemaal geen Zayn die me net mee probeerde te trekken. was het bob. was het bob die in het begin zo lief voor me was maar na een tijdje zo ongeduldig werd. wilde hij me vermoorden. 'ga je mee' vraagt Zayn weer en hij pakt me hand. 'waar heen' zeg ik met me ogen nog steeds op bob gericht. 'naar huis' hoor ik een klein stemmetje zeggen. huis. dat betekent leven. dat betekent helemaal niet dat ik dood ben. ik voel dat ik mee word getrokken maar mijn blik blijft op bob. hij wenkt zijn blik zodat hij nu met zijn rug naar mij toe staat. is hij dan wel dood. of kan hij ook kiezen of hij wel dood wil. bob begint te bewegen en voor ik het weet is hij verdwenen. de man die mijn leven kapot heeft gemaakt is weg. hij is dood. hij is in de hemel. hij is op de zelfde plek waar mijn opa en oom ook zijn. verdient hij dat wel. hij is een slecht mens en slechte mensen horen thuis in de hel. niet in de hemel met allemaal goede mensen. ik kijk nog is naar het bordje boven de deur en lees hard op. 'hell' zeg ik. ik glimlach en voel een opluchting door me lichaam heen gaan. ik kijk voor me en gelijk verschijnt er een nog grote glimlach op me gezicht. ik zie dingen. mensen, bomen, auto's, en het belangrijkste een meisje die voor me uit huppeld. ben ik nu levend. ben ik nu terug. terug op aarde. terug in de bewoonde wereld. ik kijk naar mijn hand die vast zit in de hand van zayn. heb ik dit verdient. heb ik verdient om te blijven leven. is al mijn angst dan eindelijk over. ik kijk op naar zayn en glimlach weer. deze jongen. deze prachtige jongen hoef ik niet in de steek te laten. ik kan verder leven met hem. hier op deze aarde. hier bij miley. niet in de hemel. zayn heeft gemerkt dat ik naar hem kijk want hij glimlacht en kijkt ook mijn kant op 'zayn. hou je van me' vraag ik. zayn lacht en stopt met lopen 'From till i wake up, to when i lay down babe' zegt hij. ik glimlach en dan voel ik weer die prachtige zachte lippen op de mijne.