Fiery (Boy Next Door #4)

Chapter 24

Chapter 24

Paula

Banayad akong humawak sa barandilya at bumuntong hininga. Narinig ko rin ang mahinang buntong hininga ni Art sa linya, iyon pa lang ang naging sagot niya sa akin nang sabihin kong bukas na ako makakauwi. Nararamdaman ko, kahit hindi niya sabihin ay may tutol siyang gustong iparating sa akin. Pero ang tatay naman ang numero uno kong dahilan kaya hindi muna ako makakauwi sa bahay. Ako magbabantay sa kwarto niya, kahit na may personal nurse na kinuha sina Ate.

Tumingala ako sa kalangitan at pinanood ang mga nagniningning na mga bituin. "Kanina pa ba tulog yung dalawa?"

He sighed. "Oo. Medyo na-late lang ng tulog, gusto ka pa kasing hintayin ni Sue.."

I bit my lower lip when I felt the pinched in my chest. Isang gabi lang pero nami-miss ko na agad ang mga anak ko. "Salamat, Art." tanging nasabi ko sa kanya.

Kung wala siya sa tabi ko, paano ko pa kaya mahaharap ang mga pagsubok ko sa buhay? Sa loob ng nagdaang mga taon, hindi niya ako pinabayaan. Tuwing nangangailangan ko, siya pa ang unang lumalapit sa akin. I would be lifeless without him in my life. Hes like a bother and a bestfriend of mine.

Hindi niya ako sinagot kaagad. Para ba kaming nagpapakiramdaman lang sa telepono. And my heart felt warm inside.

"Sige na. Magpahinga ka na rin. Susunduin ka namin sa terminal bukas."

Nangiti ako. "Okay. Tawagan kita pag malapit na ko, hmm?"

I felt him smiled. "Okay. Goodnight."

I smiled too. "Goodnight din."

Nang binaba ko ang cellphone ay nanatili muna ako sa balkonahe at nag-enjoy sandali sa katitingin sa mga bituin. Inorason ko rin ang sarili at babalikan din si tatay sa kwarto.

Pero hindi pa ako masyadong nagtatagal nang maramdaman ang init sa likuran ko. Ilang beses akong kumurap-kurap. Hanggang sa lingunin ko ang likod at mapaawang ang labi nang makita ang isang bultong nagtatago sa dilim. He was leaning on the wall and I knew—ako ang pinagmamasdan niya.

Kumalabog ang dibdib ako. Bumilis nang bumilis ang pagtibok ng puso ko. Kilala ko siya. Mula sa gupit at porma ng buhok, korte ng malapad na balikat, si William iyon. "K-Kanina ka pa ba dyan?" tanong ko agad.

At anong ginagawa niya sa dilim? At bakit nandito pa siya ng ganitong oras?

Gumalaw at humakbang palapit sa akin. His way of movement almost brought my lungs into my throat. He came from the darkness and lights from the post illuminates the contour of his face. What the face.

Hindi natanggal ang tingin ko sa kanya. His both hands were in his pants pocket. The forming, yeah, the forming of his chest was still in there. It never faded. But I was captured by his brooding eyes. Ang talim at dilim ng mga tingin niya ay parang gumuguhit sa kailaliman ng katawan ko.

Tumaas ang kilay ko nang mapagtanto ko iyon. Huminto sa hamba ng pintuan at tinitigan ako. He even gave me a head to toe look at my body, until set his eyes on my own. Nanatili kami sa ganoong estado ng ilang segundo.

Nagwawala ang puso ko at ang ulap ng galit ay unti-unting sumasamyo sa akin. Mas nainis na ako ng tumaas ang gilid ng labi niya.

He looked so intimidating. Nakaka-intimidate na nakakagalit.

Isang beses niyang tiningnan ang cellphone ko.

"Sinong kausap mo?"

Naestatwa ako. His lowered deep tone voice filled the air in the balcony. My cheeks automatically flared in motion. Nagbaba na ako ng tingin at nanginginig na binalik sa labas. Malalim akong bumuntong hininga. Kinastigo ko ang sarili. My armor shouldnt be vanished like a fog in the forest.