Fiery (Boy Next Door #4)

Chapter 19

Chapter 19

Paula

Buntis ka. My mind now was broke. Ilang beses akong pumikit at sinikap na pawiin ang pagsakit ng ulo ko pero habang tumatagal ay mas nararamdaman ko ang sakit at bumabalong ang likido sa mga mata ko.

I would have massage the back of my neck and claimed all the lost memories I managed to retain.

Nanlalamig pa rin ako. Kasabay ang pag-iinit ng mukha ko na hindi ko rin alam kung paanong sabay kong nararamdaman. Nakaupo lang ako sa gilid ng kama sa clinic na pinagdalhan sa akin, lumabas sandali ang doktora at may kakausapin. Hindi ko magawang kumilos pa dahil sa litong-isip at takot.

I'm only 20 years old. A college graduatee. Dreams ahead of me waiting in my future. Ano'ng gagawin ko ngayon?

I'm not sure. Napailing ako. Hindi ko alam kung paano sasabihin ito kay William. We didn't--he rather didn't tell me about getting pregnant. Hindi rin siya gumagamit ng kahit na anong proteksyon, dalawang beses iyon. He didn't even warn me--pero dapat ako na ang nakaalala no'n! I agreed with his desires but I forgot to maintain my body. And now, I'm pregnant and I'm not sure of anything.

Will I going to receive my diploma with a baby bump? At ang tatay ko at si ate Melody..shit! napasabunot ako sa sariling buhok dahil sa katangahang nabuo ko. This is just an unexpected baby! At hindi pa ako handa. Hindi pa ako handa. Hindi pa.

"Okay ka lang, hija?"

Nag-angat ako ng tingin sa kapapasok lang na doktora. Napapatitig lang ako sa kanya dahil sa gulo ng isip ko. At nang hintayin niya ang sagot ko ay wala sa sariling napatango na lang ako. She smiled at me. Not seeing the worries on my face.
Umikot siya sa lamesa niya at may binasa sa mga papel na nasa ibabaw. Kinuha ko na ang bag ko at bahagyang inayos ang sarili. Tiningnan ulit ako ng doktora at nginitian ako ulit. "I advised you to seek for your OB gyne for better check up. It seems to be your very unexpected pregnancy, nakikita ko sa mga mata mo ang pagkamangha, hija. Kung sana ay naging maingat ka, pero nand'yan na si baby sa loob ng tiyan mo. You have accept it, biyaya iyan." malumanay niyang sabi sa akin.

I stood at my feet as I stared at her quitely. Namimintog ang mga mata ko sa luha, ayokong umiyak ngayon. What she said was true. Having a child will always be blessings, kahit sa ano'ng sitwasyon pa siya nabuo.

Isang tahimik na ngiti na lang ang sinagot ko sa kanya bago tuluyang lumabas ng klinika.

I was preoccupied habang nasa byahe. Word by word. Scene by scene, That's how I focused my mind all the way home.  Sa sobrang sensitibo ko ay halos ang busina ng tricycle ay nakakabulabog sa pag-iisip ko. The coldness in the air feels so rough. At ang pagdaan ng maingay na ambulansya ay parang atake na sa puso ko. Everything were too sensitively filmed.

Pagkapasok ko sa village ay tinanaw ako ng guard na para bang ngayon lang ako nakita. We used to greet each other everytime na pauwi ako, pero ngayon ay para akong walang mukhang maiharap.
Binaybay ko ang malapad na kalsada, madilim at tanging kuliglig ang naririnig. Ang maliliit na ingay mula sa mga kabahayan ay halos hindi ko na marinig.
At mas umingay pa ang dibdib ko nang madaanan ang townhouse na inookupa  ni William. Huminto ako at tiningnan ang nakabukas na ilaw sa loob mula sa bintana.

He's here? Akala ko ba..I bit my lower lip. Yumuko at malalaking hakbang na tinungo ang gate sa townhouse ko. Alam kong nasa garahe lang din si Art, napansin ko siyang nakatanaw din sa akin. I refused to look at him too and passed by his gate.

Nang makapasok naman ako ay hindi sinasadyang mapalakas ang sarado ko sa gate. "Shit!" bulong sa sarili. I literally felt so tensed. Tumatakbong umakyat ako sa hagdanan at nagmamadaling binuksan ang pinto--pagkatapok ay mabilis ko ring sinarado. I'm feeling gasping for air after I did those.