Fiery (Boy Next Door #4)

Chapter 17

Chapter 17

Paula

He took his fork and ate like a monster. A hungry monster. Ang sarap niyang titigan kahit buong maghapon ay kaya kong gawin iyon sa kanya. Siya ang nagluto ng agahan namin, nang gumising ako ay nakahain na sa lamensa. He only took off his sleeves and wore only his white t-shirt plus his slacks. Ang magulo niyang buhok ay nakabalandra sa mga mata ko.

I made it. I guess so.

Halos hindi ko makain nang maayos ang nasa plato dahil sa katitingin sa kanya. Iyong mga araw na hindi kami nagkita, ngayon ko na pagtanto ang pangungulila.

Hinigop niya ang umuusok pang tasa ng kape at nakakunot ang noong nag-angat ng tingin sa akin. He smirked after. "Parang nagtatampo sa'kin ang girlfriend ko ah? 'di mo na nagagalaw ang kinakain mo—hindi ba masarap?" pansin niya sa akin.

Bumuntong hininga ako at ginalaw ang tinidor sa plato. Nangiti ako. May isasarap pa ba ang pritong hotdog, spam at itlog? Magkakatalo lang kung hindi sunog. So, I made a faked chuckle.

Pinanliitan niya ako ng mga mata. "Hindi maganda 'to,"

Agad akong nag-angat ng tingin sa kanya. His voice kinda alarmed me. I was stiffened on my chair and stared at him nervously. "B-Bakit?" tinambol ang dibdib ko sa tono at tiim ng tingin niya sa akin.

Malalim siyang bumuntong hininga at sumandal sa upuan. His gestures sends shiver in my system. "Ilang araw lang ako nawala, hindi mo na ako nilalambing." pabiro pa niya akong inirapan.

Hindi ko alam kung bakit ninerbyos sa naging tono niya kanina, pero nang irapan niya ako at magsalita ay agad naglaho ang kabang iyon. He sometimes very unpredictable. May iniisip pero hindi ko maarok, minsan ay magugulat na lang ako na ganoon lang pala ang iniisip niya.

Pagod akong bumuntong hininga at tinusok-tusok ang hotdog sa plato ko. Pinunit ko ang tinapay at sinubo. A little wouldn't be bad at all. "Walang text. Walang tawag. Walang kamustahan. Wala akong balita kung nasaan ka. Panay ang tanong sa'yo ni ate pero wala akong maisagot." hindi ko na siya tiningnan ulit pagkasabi ko no'n. Though, it was just a plained concern as his so called girlfriend.

But I truly missed him.

Walang kibo niya akong tinitigan habang pilit kong kinakain ang agahan. I found his breath too softly in my senses. Ang panonood niya sa akin ay nagdadala ng libo-libong consciousness sa sistema ko. I remained calmed and feeling naive—pero wala akong ideya kung hanggang kailan ko iyon kakayaning matagalan.

Natigilan na lang ako nang tumayo siya at lumapit sa gilid ko. Napasinghap ako nang iusod niya ang upuan ko para sapilitan akong humarap sa kanya. He's kneeling and his defined hard face is looking up at me. Para akong prinsesang niluluguran ng kanyang prinsipe.

Hinawakan niya ang upuan ko at ang isang kamay ay nasa ibabaw ng kandungan ko. "You don't have any idea how much I longed for you, babe. Hindi ko kayang tawagan o i-text ka kasi alam kong wala akong trabahong masasara. If only.." he trailed off hanging. But his beautiful dreamy eyes caged me into his sight. Like I was dragging to stare at him without realizing what he's saying. Valid man o hindi.

So, I unconsciously comb his soft hair. Mahina siyang bumuntong hininga at hindi inaalis ang titig sa akin. "Sabihin mo sa'kin kung ano'ng ginagawa mo. Kung nasaan ka. Kahit isang text lang sa isang araw, William." Suddenly, I felt my heart broke. Bumigkis ang sakit hanggang sa lalamunan ko at bigla ay nahirapan akong magsalita.

The train of pain were too fresh. I'm scared. I can't speak. I don't want him to get mad at me. I can't bear to lose this right man.

He held my hand, kaya huminto ako sa pagsuklay sa buhok niya. "I'm sorry, I'm deeply sorry, my baby. I thought you were busy at school and I didn't tell you anything, where I was—fuck, I'm sorry, sorry." Kinuha niya ang mga kamay ko at pinugpog ng halik. Paulit-ulit na para bang mauubusan o huling beses na niyang gagawin. His sorrys were the only word I heard he's murmuring repeatedly.