Voor jou

Hoofdstuk 18

Fenna's ontdekking bleek het startschot te zijn van een verdubbeling van de survillance in de buurt van haar huis. De blondine had haar verhaal nog amper afgemaakt voordat Evert aan de telefoon hing om te zorgen voor beveiliging.

Evert vertrekt rond tien uur. Bram volgt een half uur later. Liselotte weigert echter het huis te verlaten. Zelfs met de extra beveiligers die voor Fenna's deur de wacht houden. 

De brunette wil op de bank slapen om de blondine zo min mogelijk te storen, maar die wil daar niets van weten. Haar bank is comfortabel, dat weet Fenna. Zelf was ze al een aantal keer in de verleiding gekomen om een nacht op de bank door te brengen de afgelopen jaren. Meestal na een lange dag, wanneer ze echt geen puf mee had om de trap te beklimmen. Uit die ervaringen bleek keer op keer dat, hoewel de bank heerlijk ligt voor een paar uur, het ding niet gemaakt was voor een hele nacht. Ze was dan ook elke keer met spierpijn wakker geworden.

"Niks ervan, Lies." weigert Fenna dan ook nogmaals. "Je bent hier altijd welkom, maar op die bank mag je niet slapen. Mijn bed is groot genoeg." Het was waar. Fenna had het grootste tweepersoonsbed dat ze kon vinden gekocht. Ze wist niet precies waarom ze dat precies gedaan had. Fenna wist wel dat ze zich de hele nacht schuldig zou voelen bij de gedachte aan Liselotte op de bank. Uiteindelijk geeft Liselotte toe. 

Het tweetal loopt achter elkaar de trap op. Fenna besluit nog even onder de douche te springen en laat Liselotte in haar slaapkamer wachten. De warme stralen maken haar rustig en geven haar de ruimte even na te denken. Het team had de zaak na Fenna's doorbraak even laten rusten. Van Zijverden had beloofd iedereen met een connectie aan de undercoveroperatie in te lichten en eventueel uit te nodigen voor een gesprek. Hij voorspelde dat er lange dagen aan zaten te komen en vroeg zijn team om even hun rust te pakken.

Bram had het gesprek al snel in de richting gestuurd van een luchtig onderwerp. Fenna vond het niet erg. Ze had tijd nodig om haar gedachten op een rijtje te krijgen. De meeste betrokkenen van de toenmalige zaak waren inmiddels allemaal overleden. De rest werkte over Nederland verspreidt om hun veiligheid zo goed mogelijk te kunnen waarborgen. Waarom nu? Waarom niet direct na de afsluiting van de zaak? En, niet te vergeten, waarom haar? 

Haar blonde haren druppen nog als ze de slaapkamer inloopt. "Je kan douchen als je wilt, Lies. Pak maar gewoon wat je nodig hebt." Liselotte knikt.

"Ik ben zo klaar." laat de brunette weten. Fenna trekt het dekbed recht en haar oog valt op de twee fotolijstjes op het nachtkastje. Een foto is van haar en Mark, de andere van het team tijdens oud en nieuw bij Bram thuis. Die laatste is verplaatst merkt Fenna op. Liselotte zal er wel naar gekeken hebben terwijl de blondine in de badkamer was. Zelf pakt ze de foto nu ook op. Het verbaast haar, hoe deze drie mensen haar vertrouwen sneller hebben gewonnen dan iemand dat ooit gedaan heeft. Haar collega's, die alle drie bereidt zijn om morgen eerder te beginnen. Alleen omdat deze zaak met haar te maken heeft. Fenna zet de foto terug op zijn plaats als Liselotte de kraan in de badkamer hoort dicht draaien.

Het duurt niet lang voor Liselotte de slaapkamer in loopt. Ook haar haren zijn nat en laten druppels achter op de houten vloer in Fenna's slaapkamer. "Ik ruik naar jou." merkt Liselotte op als ze haar bruine lokken uit haar gezicht veegt. 

"Je ruikt lekker." antwoordt Fenna. Liselotte rolt met haar ogen. 

"Dat ook." De brunette laat zich op het bed vallen. "Ik ben kapot." mompelt ze, haar stem gedempt door het kussen waar ze op ligt. 

"Anders ik wel." stemt Fenna in, terwijl ze Liselotte's voorbeeld volgt. De blondine kruipt aan de rechterkant onder het dekbed en als ze zich omdraait zijn Liselotte's ogen al gesloten. Fenna kan een glimlach niet onderdrukken. Liselotte lijkt altijd zo onvermoeibaar en ook de rest van team lijkt goed zonder slaap te kunnen. Ook Fenna zelf kan goed functioneren als ze een nachtje heeft doorgehaald. Toch vallen Fenna's ogen al snel dicht en valt ze in een diepe slaap.

Het kan niet later zijn dan drie uur 's nachts als Fenna met een gil rechtovereind vliegt.  Het plotselinge geluid wekt Liselotte. Haar stem is nog schor van de slaap als ze zegt: "Nachtmerrie." Het is geen vraag, meer een mededeling. Toch knikt Fenna. "Wil je er over praten?"

Fenna haalt haar schouders op. "Ik ben er wel aan gewend." Zonder iets te vragen weet Fenna dat ook Liselotte's dromen gevuld worden met de daders en slachtoffers die ze overdag tegenkomen. Ze hadden allemaal veel meegemaakt. Fenna had het niet kunnen laten om de namen van haar collega's even na te trekken de eerste werkdag.

Ook zijzelf had al een behoorlijke portie ellende achter de rug. Het recherchewerk was niet geheel zonder gevaren en ook de nachtmerries kreeg ze er gratis bij. Nachten waarin beelden van slachtoffers die ze niet had kunnen redden, haar ex-teamgenoten en Mark haar wakker houden, waren een rare gewoonte geworden. Fenna had de nachtmerrie dan ook bijna verwacht. Een droom waarin ze de ellende van de undercoveroperatie nog eens moest herleven. Dit keer waren het echter haar teamgenoten die in haar nachtmerries verschenen. 

Fenna weet niet waarom ze begint te praten. Liselotte had niet doorgevraagd en verwachtte waarschijnlijk ook geen enkel antwoord meer. "Jullie waren er." begint ze. "Evert, Bram en jij. Ik moest, ik ging, ik moest jullie helpen. Jullie schreeuwden om hulp, om mij. Ik kon niet bij jullie komen; niet op tijd in ieder geval. Ik kon jullie niet redden, niet helpen."

"Het was maar een droom, Fen." fluistert Liselotte geruststellend. "Wij zijn hier en wij gaan nergens naartoe."

~~~~~~~~

Ik had eigenlijk hele andere plannen voor dit hoofdstuk, maar ik denk dat jullie een hoofdstuk met veel Liselotte wel even verdiend hebben.