Hoofdstuk 35

173 8 7
                                    

Een volle maan verlicht de nachtelijke hemel. Het is een heldere nacht en samen met de sterren zorgt de maan voor licht in de duisternis. De tempratuur is tot onder het vriespunt gedaald en Fenna's hele lichaam trilt. Het jaar was begonnen met een zachte winter. Januari had relatief warme tempraturen gekend en zelfs 's nachts koelde het niet veel af. Nu januari op z'n eind loopt, lijkt de winter pas echt te beginnen. Vannacht was de koudste nacht van de maand.

De kou overheerst alle andere klachten die in de afgelopen dagen waren opgetreden. De pijn, de angst, de zorgen. Fenna voelt niets. Het is alsof zelfs haar gedachten zijn verdoofd door de ijzige kou. Haar blouse ligt nog steeds in de hoek van de kamer op de grond. Haar bh biedt geen enkele bescherming tegen de gure januari wind die buiten waait.

Het is nog donker als Pieter die ochtend de ruimte binnenkomt. Hij ziet er slecht uit. De kleren die hij draagt zijn dezelfde als die van gisteren en eergisteren. De kreukels in de stof bevestigen Fenna's vermoeden dat hij er ook in geslapen heeft. De kringen onder zijn ogen worden met de dag donkerder en op zijn kin begint een baard te ontstaan. Bovendien is er iets veranderd; Fenna ziet het meteen; de onrust in zijn ogen, in zijn bewegingen. Hij heeft een flesje water in zijn hand, zoals iedere ochtend.

Het valt Fenna op hoe zijn handen trillen als hij de dop eraf draait. Pieter brengt het flesje naar haar lippen en Fenna drinkt er gulzig van. Het maakt haar niet uit dat de helft langs haar kin naar benedem loopt. Niet zolang ze water krijgt.

"K-k-koud." weet ze klappertandend uit te brengen als ze de laatste slok heeft doorgeslikt. Pieter negeert haar volledig en loopt met grote passen door de ruimte terwijl hij koortsachtig rondkijkt.

Hij mompelt zachtjes tegen niemand in het bijzonder en Fenna dwingt zichzelf om op te letten. Vanwege het zachte volume van zijn stem en het onvermogen om zich te focussen hoort Fenna alleen vlagen van zijn verhaal.

Ze vangt woorden als Fenna, tijd, Anne en kou op. Het lukt haar zelfs om een hele zin te horen; "Ze hadden hier al lang moeten zijn."

Wie? Wie hadden hier al lang moeten zijn? Krampachtig probeert de blonde rechereur het antwoord op de vraag te ontdekken. De alles overheersende gedachten dat ze warm moet worden duwt ze weg. "Wie hadden hier al lang moeten zijn?" vraagt ze uiteindelijk. Haar stem trilt nog steeds. Zelf weet de blonde rechereur het antwoord echt niet.

Pieter lijkt haar aanwezigheid nu pas op te merken en kijkt haar verward aan. Zijn blauwe ogen glijden over haar lichaam. "Je team." antwoordt hij dan. "Je team had hier al lang moeten zijn."

Het lijkt wel of de kou haar gedachtes vertraagd heeft, want het duurt even tot Pieter's worden tot haar doordringen. Voor ze kan vragen wat hij in hemelsnaam bedoeld, gaat hij verder. "Dit had allemaal al lang voorbij moeten zijn."

Fenna kijkt hem met grote ogen aan. Waar had die man het over? Ergens in de verte klinkt een zachte ping. Alsof er een melding binnenkomt op de computer. De onrustige blik in Pieter's ogen wordt vervangen door een van totale rust. De overgang in zijn blik is zo onverwacht dat Fenna er bijna bang van wordt.

Pieter draait zich resoluut om en verdwijnt achter haar, een verbaasde Fenna achterlatend. Voor het eerst valt de deur niet achter hem in het slot. Sterker nog Fenna weet bijna zeker dat de deur helemaal niet dicht is.

Fenna probeert haar lichaam te draaien, zodat ze haar vermoedens kan bevestigen. Haar armen protesteren hevig, inmiddels moe en stijf vanwege de positie van haar vastgebonden handen boven haar hoofd.

Al snel Pieter's voetstappen naderen haar weer. Hij begint met praten voor de blondine hem kan zien. "Het spijt me oprecht, Fenna." Hij verschijnt in haar blikveld een vuurwapen in zijn rechterhand geklemd, zijn vinger op de trekker. "Hulp is onderweg." Zijn ogen vinden even de hare en dan gaat het wapen af.

~~~~~~
Guess who's back! Ja ja ik weet het ein-de-lijk. Ik had een soort van mn telefoon gesloopt, maar alles doet het weer. Sorry, sorry, sorry. Ik ben terug en wel met een, letterlijke, knal. 😇

Voor jouWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu