Księga Mroku.

Rozdział 17

Keira

Stałam tam, sparaliżowana strachem i nie zdolna do jakichkolwiek działań. Mężczyźni, którzy nas zaatakowali byli w połowie polany i wiedziałam, że zaraz wbiegną do lasu.

– Uciekaj! – krzyknął Ventus, po czym mocno mnie odepchnął, a sam ruszył w kierunku napastników, przybierając postać smoka.

Mężczyźni otoczyli go, wbijając w jego ciało strzały i miecze. Próbował walczyć i zionął w ich kierunku silnym płomieniem, jednak zgrabnie uniknęli ataku.

Stałam w lesie patrząc jak Ventus na moich oczach umiera, zabijamy przez łowców smoków. Moje serce rozrywał straszliwy ból, czułam ogromną bezradność i złość na siebie, że nie potrafię go obronić.

– Nie! Zostawcie go! – krzyknęłam, wybiegając z lasu i biegnąc w ich stronę.

– Zabić ją! – powiedział jeden z mężczyzn, a jego pozostali towarzysze, wypuścili w moim kierunku kilkanaście strzał.

Upadłam na ziemię, gdy pociski dotkliwie mnie raniły, wbijając się w klatkę piersiową, uda i ramiona. Mimo to ze wszystkich sił, chciałam ocalić Ventusa. Zbierając resztki odwagi, podniosłam się, ledwo trzymając na nogach. Widziałam przerażone spojrzenie smoka, gdy ruszyłam w ich kierunku.

– No proszę, proszę! Chyba trafił się nam godny przeciwnik! – zaśmiał się mężczyzna, stojący obok Ventusa.

Był wysoki i dobrze zbudowany, bez najmniejszego problemu trzymał w dłoni ogromy, masywny miecz. Ciężka, skórzana zbroja, którą miał na sobie, pokrywała metalowa, drobna siatka, której nie sposób było przebić. Na głowie miał hełm z dwoma, wystającymi po bokach rogami, a na ramieniu wisiał ciężki, gruby łańcuch z ostro zakończonymi harpunami.

Wzdrygnęłam się na jego widok, jednak nie zamierzałam uciekać z podkulonym ogonem.

– Na co czekacie?! Zabić ją! Tylko zróbcie to tak, żeby więcej nie wstała! – warknął zdenerwowany, a pozostałych czterech mężczyzn,  wyjęło długie miecze i ruszyło w moją stronę. W tamtej chwili było mi wszystko jedno, tylko żebym zdołała ocalić Ventusa!

Zatrzymałam się jakieś trzy metry od nich. "Posłuchaj mnie ty głupia, uparta i nieposłuszna smocza magio, która jesteś we mnie! Jeżeli teraz mi nie pomożesz, to już nigdy cię nie użyje, a świat spotka nieuchronna zagłada! Słyszysz!? Więc bardzo cię proszę, pomóż mi ich pokonać a obiecuję, że zrobię wszystko co mojej mocy aby ocalić świat!" – po tych słowach, nie poczułam żadnej różnicy więc wiedziałam, że zaraz zginę i moje życie tutaj się skończy.

Zamknęłam oczy, czekając na nieuchronną śmierć. Dopiero po chwil, gdy nic się nie stało, a ja usłyszałam przerażone krzyki smoczych łowców, otworzyłam oczy i doznałam totalnego szoku.

Moje ciało spowijały zielone płomienie, wijące się niczym węże. Gdy spojrzałam do tyłu, dostrzegłam ogromne skrzydła i zorientowałam się że... nie to nie może być prawda! "Gdy cię poprosiłam o pomoc ty głupia magio, to... to nie miałam na myśli, żebyś zmieniała mnie w ogromnego SMOKA! Ale cóż, skoro tak to wygląda, to nie zamierzam się powstrzymywać, tylko dać im nauczkę! "

Nabrałam powietrza w płuca, po czym z całej siły zionęłam w ich stronę, wypalając wszystko na swojej drodze. Płomienie ominęły, jednak leżącego po środku Ventusa, co bardzo mnie ucieszyło, że nie wyrządzę mu jeszcze większej krzywdy. Uniosłam się jeszcze wyżej i przy pomocy ogromnych skrzydeł, potraktowałam ich silnym podmuchem powietrza. Który sprawił, że odrzuciło ich kilka metrów do tyłu. Z przerażenie na twarzach zarządzili odwrót, grożąc mi jednocześnie, że to jeszcze nie koniec.

Gdy zniknęli w lesie, zaczęłam zastanawiać się, jak mam wrócić do mojej poprzedniej formy. Nie czekałam na to, jednak długo. Płomienie, które oplatały moje ciało zaczęły znikać, a ja znów odzyskałam ludzką formę. Ze łzami w oczach upadłam obok Ventusa.

– Ventus! Słyszysz mnie? Proszę cię nie odchodź! Nie zostawiaj mnie! Poza tobą nie mam nikogo więcej! – płakałam, słysząc jak jego serce coraz bardziej zwalnia.

– Jestem... jestem z... ciebie... dumny. Dałaś... im popalić. Jak przystało... na Smoczego Władcę. – lekko się uśmiechnął, a ja zaczęłam płakać jeszcze bardziej. – Jeżeli... zaraz... nie... nie... zejdziesz z... mojej ręki... to... będę musiał... sobie ją obciąć... żeby wstać.

– Co? – Nie wiedziałam o czym, do mnie mówi.

– Moja ręka! Klęczysz mi na ręce i już nie mam w niej czucia!

– Przepraszam! – odskoczyłam na bok, gdy dotarło do mnie, że o mało nie pozbawiłam go kończyny. – A ty czasem nie umierałeś? – zapytałam zaskoczona, widząc jego poirytowany wyraz twarzy.

– Nie! Nie umierałem! – warknął, podnosząc się do pozycji siedzącej. - żeby zabić smoka, nie wystarczy wbić w niego kilka strzał, nasączonych wyciągiem ze smoczego ziela!

– Powiedziałeś wyciągiem ze smoczego ziela?!

– Tak, a czemu pytasz?

– Mam na niego uczulenie! – Po tych słowach, najpierw zwymiotowałam na przerażonego Ventusa, a potem dostałam dreszczy i straciłam przytomność.

***

Kryształowy pałac.

Całe królestwo obiegła wiadomość, o nagłej śmierci króla. Zmarł on zeszłej nocy w strasznych męczarniach a pogrzeb miał odbyć się za trzy dni na Gwiezdnej Górze.

Służba w zamku, chodziła w żałobnych, czarnych ubraniach, nie odzywając się nawet słowem. Książę Zen od dwóch dni, nie opuścił swojej komnaty i także nikogo nie chciał widzieć. Ze wszytkich królestw, położonych w rozległej Kanati, napływały listy z wyrazami współczucia, dla młodego księcia.

Trzeba było rozpocząć obrzędy żałobne, a ciało zmarłego króla miało znaleźć się w sali żałobnej, wystawione na widok publiczny. Zapowiadały się naprawdę ciężkie chwile, dla przyszłego króla. Całość pogarszał fakt, iż do zamku przyjechała księżna Lavena wraz z jej ojcem i królem niewielkiego królestwa, zwanego Astantią. Mieli oni zostać na zamku jakiś czas, jednak Zen doskonale wiedział skąd ta niezapowiedziana wizyta. Król Cathal, chciał aby Zen poślubił jego jedyną córkę.