Ben Böyleyim

14 ~ Sır

Keyifli okumalar :)

------------------------------------------------------

Aynada kendime baktım.Bugün okulun eteğini değil siyah dar paça pantolonunu giymiştim.Üstüne de her zaman ki beyaz okul tişörtümü.Saçlarımı açıp kendi haline bıraktım.Kahverengi düz saçlarım doğal çok daha güzellerdi.Gözlerime hafif göz kalemi çektim ve bir parlatıcı sürdüm.Hafif sürmeye dikkat ettim ki okulumuzun pek sevgili Hürrem saçlı müdür yardımcısı kapıda beni çevirmesin.Kadın kılık kıyafetten sorumlu devlet bakanı gibi maşallah.Süslenmeye  o kadar dalmışım ki annemin adımı bağırmasıyla kendime geldim.

Çantamı ve hırkamı da alarak odamdan çıktım.Evin kapısında annem birine içeri girmesi için ısrar ediyordu.Annem bana doğru döndüğünde Ayaz’ın gülen suratını gördüm.

Annem “Çocuğu ağaç etmişsin Ela!” deyince saate bakıp ne kadar geç kaldığımı fark ettim.

Mahcup bir şekilde “Çok özür dilerim Ayaz.” Dedim.

“Önemli değil.Ben de hastasın ya da kötü bir şey oldu sandım.” Bu çocuk fazla mı iyi niyetli? Başka bir erkek bu kadar bekletilse şuan köpürmüştü.

Evden çıkıp yürümeye başladığımız da kafasını eğip bana doğru lacivert gözlerini kısarak “Bugün sen de bir şey var?” dedi.Nerden anladı bu şimdi? O kadar belli ediyorum? Alnımda yazmıyor ya “Rüzgar ile çıkıyorum!” diye.

“Nereden çıkarttın canım? Normal benim işte.” dedim yalan söylediğimi belli etmemeye çalışarak.

“Fazla mutlu gibisin.”

Kaşlarımı çatıp “Olmamalı mıyım?” dedim.

“Saçmalama Ela.Onu mu dedim ben.” diyerek hızlıca yürümeye başladı.

Önüme geçtiği için kolundan tutup yavaşlattım.   “Tamam ya kızma hemen.” dedim gülümseyerek.

Okula yaklaşırken kapıda Rüzgar’ı gördüm.Bir kaç erkekle durmuş bir şey konuşuyordu.Biz kapıya yaklaşınca bana bakıp gülümsedi.Kimsenin görmemesini dileyerek tam gülümseyecektim ki Rüzgar’a kötü bakışlar atan Ayaz’ı fark ettim.

Birden gerildi.Sinirli bir şekilde “Niye sana bakıp gülüyor bu?” dedi.

Ağzımın kuruduğunu hissettim.Yutkunup sesimin düzgün çıkmasını dileyerek “Sınıf arkadaşıyız Ayaz.” dedim.

Bir taraftan okula doğru yürürken aynı gergin haliyle konuşmaya başladı. “Bu piç işinin düşmediği ya da çıkarı olmadığı  kimseye dönüp bakmaz.”

“Abartıyorsun.”

“Emin ol abartmıyorum Ela.Uzak dur ondan.” deyip sınıfına doğru yürümeye başladı.Ben de koridorun ortasında ne yapacağını bilmez halde kalakaldım.Ayaz kibardı, sakindi, iyiydi hatta anneme göre efendiydi.Ama bunlar Rüzgar’ı görünceye kadardı.Onu görünce sinirli, kavgacı, küfür eden biri haline geliyordu.Ben ne halt yiyecektim peki?