MY HANDSOME

•Sevgili• 1/16

GENÇLER SATIR ARASINA YORUM YAPIN LÜTFEN, ÖNEMLİ

"Beni sinir etmek için elinden geleni yapıyorsun!"

"Ben..."

"Sus. Sevgimi görmüyorsun..."

Dudakları dudaklarıma yaklaşırken gözlerimi sımsıkı kapattım.
Nefesini yüzümde hissederken hızla kapı açıldı.
Aniden gözlerimi açıp kapıya baktım.

Taehyung!

Hızla gelip Yoongi'yi yere ittirdi. Üstüne çıkacakken kolundan sıkıca tuttum.

"Senin...!"

Kolunu çekmeye çalışıyordu. O kadar sıkıyordum ki aynısı bana yapılsa şimdiye kangren olmuştum.

"Taehyung! Sakin ol..."

"Bırak!"

Yere serilen Yoongi kalkıp karşısına geçti.
Nasıl olduğunu anlamadım bir şekilde benden kurtulmuştu, Taehyung. Yoongi'ye yumruk atınca çığlık attım. Belinden sarıldım engel olmaya çalıştım. Güçlü bedeni sinirden iki katına çıkmıştı.

"Bırak!" diyip ellerimi çekmeye çalıştı.

Her bırakmamı isteyişinde daha sıkı sarıyordum.

"Taehyung..." ağlamaya başlamıştım.

Benden kurtulup bana doğru döndü.
"Çık dışarı!"

"Taehyung..." hiçbir şey söyleyemiyordum, onun ismi dışında.

Omuzlarımdan tutup beni kapıya doğru ittirmeye başladı. Yüzüne, yaşlı gözlerimle yalvarırcasına bakıyordum. Bu yalvarışlarım boşunaydı. Beni dinlemeyeceği yüzünden belliydi. Çok sertti.

Kolumu tutup kapı dışarı fırlattı. İçeri girecekken kapıyı yüzüme kapatıp kilitledi.
Tüm gücümle art arda kapıyı yumrukluyor açması için bağırıyordum.

"Taehyung! Aç, lütfen! Taehyung..."

Ses vermiyordu.

Birbirlerine zarar verirlerse hepimiz için kötü olurdu. Hem de benim gibi bir salak yüzünden.

Haykırışlarımın sonunda tükenmeye başlamıştım. Yumruklarım yavaşlamış ağlamamla yere çökmeye başlamıştım.

"Taehyung..."

Bedenim yerle buluşunca gözlerim kapanmaya başladı. Üstümü örten karanlığa kendimi bırakıverdim.

Ağrıyan bedenimi rahatlatan yumuşak bir yerde açtım gözlerimi. Beyaz bir odadaydım. Başımı sola çevirince yüzünü elime yaslamış Taehyung'u gördüm. Elim ıslaktı.

Elimi kıpırdatınca Taehyung başını kaldırdı. Yaştan parlayan gözlerle bana baktı. Umudu bekleyen çocuğun, mutlu sonla umutla buluşması gibi.

Sinirli halinden eser kalmamıştı.

Kuru dudaklarımdan sadece,
"Taehyung..." çıkabilmişti.

Avucunu yanağıma koyarak okşadı. Diğer eliyle de gözündeki yaşları sildi.

"Neden ağlıyorsun?"

"Hiç."

"Ne oldu bana?"

"Hiç bir şey. İyisin."

Gözündeki yaşları tutmaya çalışıyordu. Boğuk sesinden ve dudaklarını sıkmasından anlayabiliyordum.

"Neden ağlıyorsun o zaman?"