Dy Jete ne Nje

Part 7

Ai u afrua tek ajo,ajo po dridhej nga frika dhe  dhimbja.Gjakun e kishte friken me te madhe dhe ndodhi ajo qe pritej,ra pandjenja e shtrire per toke.

Dioni iu afrua shpejt,po i kontrollonte pulsin."Vajze zgjohu,zgjohu"-ferkonte me delikates fytyren e saj te zbehte.E mori ne krahe dhe e shtriu ne divan.Kemba vazhdonte ti rridhte gjak,ai mori shpejt kutine e ndihmes se shpejt dhe i fashoj kemben.
Ne nje cope pambuk hedhi alkool dhe ia afroje tek hunda.Ajo filloje te reagoj.

"Vajze a je mire"?-i largoj floket nga syte.

"Ku jam"-hapi syte me pertese,kishte dhimbje koke.

"Qetsohu"-foli ftoht ai dhe u ngrit per ta lene vetem sa te qetsohej.

"Nuk do me vrasesh"?-,rrotulloj syte nga ai.

"Çfare"!?e shikoj i habitur ai.

"Qe hyra ne shtepine tende pra"-tha Ames me ndrojtje.

"Normal qe do japesh shpjegime pse ndodhesh ti ketu,por per momentin qetsohu"-u mbyll ne dhome pa ia lene rradhen qe te fliste.

"Qenka njeri i mire"-tha me ironi.
U mundua ne ngrihej po ndjente ne dhimbje te tmerrshme te kokes,shikoj kemben qe e kishte te fashuar.Ktheu shikimin nga dera qe ishte mbyllur ai.

U ngrit me pertese,ne dysheme pa njolla gjaku.Mbylli shpejt syte,"eshte thjesht boje e kuqe Ames"-mundohej te bind veten per t'i shpetuar nje tjeter humbje ndjenjash.E kishte tmerr gjakun.Hoqi shallen qe kishte ne qafe,shkoj tek lavamani dhe e lagu me uje.

"Eshte thjesht boje Ames,nuk ka gjak.Qetsohu"-u ule ne dysheme duke fshire njollat e gjakut.
I vinte per te vjedhur,po mbante veten.
"Duro Ames dhe pak ka mbetur"-po i jepte kurajo vetes.

Dioni nga zhurmat qe kishte degjur kishte dal nga dhoma dhe e shikonte teksa fliste me veten.Shkoj pran saj dhe i mbuloj syte me dore.

"Çfare ben e çmendu,e shikon qe te perzihet.Nuk kam ndermend te mbaj ketu pergjithmone pandjenja."-e ngriti ne kemb,ashtu me syte e mbyllur dhe e drejtonte ai te ecte.

"Po fshija ate qe bera une"-kembngulte ajo ta mbaronte.

"Merr fryme njehere"-u ule ne gjunje pran saj,teksa ajo ishte ulur ne divan.
Ajo po vepronte siç e kshillonte ai.
Qendroj aty pran saj derisa u qetsua."Shiko andej dhe mos guxo te sjellesh derisa te them une"-e urdheroj ai.
Shkoj mori lecken dhe e pastroj dyshemen.Ames nuk e mbajti fjalen,ishte kthyer nga ai dhe e shikonte me admirim teksa levizte lecken neper dysheme.

Dukej aq i qete,dhe kur fliste ishte aq i qete,gati gati nje ze i mbytur.
Ngriti koken dhe u ndesh me shikim e saj."Mos valle un thash qe te kthehesh"-u degjua leht ai.

"Me fal qe hyra ne shtepine tende,por nuk po kuptoja asgje.Fillova te dyshoja me identitetin tim.Te gjithe qe me shikonin qekur erdha ketu me thonin Emma.Kisha nevoj te kuptoja çfare po thonin".-iu afrua ajo.

"Ngjan shume me ate"

"Por nuk jam ajo"-e nderpriti Ames.

"E di,por dikush qe e ka pare vetem fizikisht mendon se je ajo.Une mund ta bej dallimin"-tha duke ulur syte.

Ames u ndje ne faj,ndoshta I kishte hapur nje plage te madhe.Iu afrua dhe i kapi doren.Por ai e terheqi shpejt nga ajo.

"Me fal"-po ecte me hapa te ngadalte drejt deres.

"Ti po banon ne ate shtepine apo jo"-u degjua qete zeri i tij.

"Po".

"Ka qene apartamenti jone dikur"-E tha me ze aq te ulet saqe mendonte se ajo nuk e kishte degjur.

"Prandaj ishe dje aty".

Nje qetesi mbytese ishte aty,te dy qendronin me shikime te kunderta dhe asnjeri nuk merrte guximin te fliste asnje fjale te vetme.
Ne syte e tyre lexohej dhimbje,vuajtje,malle dhe dashuri ende e pashuar per asnjerin.

"A mund te ndihmon"-ishte Ames ajo qe vendosi ta thente ate heshjte.

"Jo,nuk me ndihmon dot askush".

Ajo hapi deren dhe u largua,nuk kishte çfare te bente me aty.Ne mendje i erdhen shume kujtime,pak me pare ndodhej me nje person qe po vuante vdekjen e te dashures,ndersa ajo vuante vdekjen e dashuris.

Po ecte me hapa te avasht shkalleve te atij apartamentit qe i dukej sikur nuk do i vinte kurre fundi,vetem ecte ashtu duke kaluar doren neper mure.
Kur doli nga aty duhej te perballej serisht me ate stuhin e shiut qe nuk dinte te pushonte.Hapi çadren me pertese dhe u nis per ne pune.

Gjate gjithe dites e kishte mendjen tek  gjithcka qe kishte ndodhur sot.

Pas 1 muaji.
Ishte marsi,moti kishte filluar te permirsohej paksa.Ajo qe ishte perkeqesuar ishte Ames.Perplasjet e shpeshta me Eisonin po e benin gjithnje dhe me te pafuqishme.Ai e ndiqte kudo,e shqetesonte ne telefone,i shkonte çdo mbremje ne shtepi.Keto perballjet e shpeshta here e benin konfuze,here e benin te ndihej shume e bindur qe nuk do e fal kurre.

Ishte dite e diel,u merzit vetem dhe vendosi te shkoje te prinderit.Kishte kaluar 1 muaj pa i pare.Doli nga shtepia e saj me nxitim,mori nje taxi dhe shkoj tek shtepia e prinderve.Nuk i pelqente me te ecte ne kemb,ndihej e pafuqishme.

I ra ziles,deren e hapi nena e saj.
"O Zot bija ime,cfare te ka gjetur keshtu"?-e pyeti e ema e shqetesuar.
Ishte dobsuar aq shume saqe nuk nihej me.

Bisedoj gjate me nenen e saj,ajo i lutej te kthehej ne shtepi qe te kujdeset per ate.Vertete ishte dobsuar shume por ajo vete nuk e verente kete gje.I dukej me normalja ne krahasim si ndihej.Ajo ishte e vendosur qe nuk do levizte me nga aty ku ishte,madje nuk pranoj as te qendroje ate nate aty.

"Mami duhet te iku,po errsohet"-e puthi ne balle dhe u nis drejt deres.Nena qe e ndiqte nga pas me lotet ne sy.
Pakuptuar dhe asaj iu kishin mbushur syte me lot,i mungonin ata.

"Ma mos u merzit,do behem mire.Puthi babin dhe vellai per mua"-zeri i dridhej por nuk donte te qante,te pakten para nenes saj jo.E puthi nga larg dhe iku,nena e saj qendroj aty te dera derisa nuk u pa me ajo makine,qante per vajzen e saj,qante se nuk mund ta ndihmonte.

Erresia kishte mbuluar token,ajo beri pagesen dhe vrapoj drejt baneses saj.E kishte frike errsiren.Sa here qe ndodhej ne te,kujtimet e asaj nate iu riktheheshin,rrahje te shpeshta te zemres,fyrmemarrje te shpejt,keshtu ishte dhe tani qe vraponte te ikte nga ajo erresire qe po mbytej.

Hapi deren e baneses,aq e perhumbur ishte saqe nuk e kuptoj se ajo nuk kishte qene e kyçur me çeles.Ndezi driten,e mbeshtetur per mure po mundohej te rregullonte frymemarrjen.

"A je mire"-ndjeu nje prekje mbi sup.

"Ejj"-hapi syte shpejt,e trembur per vdekje.

"Qetsohu jam une Ames.Erdha pak me pare,dera ishte hapur dhe mendova te qendroja pak ketu".

"Me trembe per vdekje Dion"-beri sikur asgje nuk kishte ndodhur.

"Çfare kishe,pse po merrje fryme aq veshtir"?

"Eca pak vrap.
Ke shume qe ke ardhur"?-u mundua te nderroj muhabet.

"Nuk e di,ndoshta.Por po iku tani".-u nis drejt deres.

"Mund te qendrosh".

Ai ndali,mbylli deren dhe u kthye te ajo.I kishte ngulur syte dhe nuk fliste.Ames po ndihej ne siklet nga shikimi i tij.I dukej nje person shume i veshtire per te biseduar me ate.Ai kishte shume pak fjal ndoshta me pak se ajo.

"Sa qenke dobsuar".

"Aha,jo jo",-u mundua ti shpetonte kesaj fjale.

"Pse nuk kujdesesh per vete"?

"A e ben ti nje gje te tille"?-iu pergjigje me te njejten pyetje ajo.

"Une nuk kam arsye pse ta bej"?-tha ai.

"Njesoj jam dhe une".

Te dy po qendronin perballe njeri tjetrit pa folur,vetem shikoheshin.Ajo pak a shume e dinte gjendjen e atij,por gjendjen e asaj nuk e dinte askush.Madje as ai qe ishte perballe saj qe vuante pafund,nuk do ta kuptonte kurre dhimbjen e saj.