Hurt Then Fall (Wilton University: Girls Are Not Allowed Book Two) [Completed]

Chapter 29

Minulat ko ang mata ko ngunit wala na ako sa cr. Nasaan ako? Nilibot ko ang aking paningin sa kwarto pero hindi 'to naging pamilyar sakin. Tatayo sana ako pero naramdaman kong may mabigat na bagay na nakadagan sa aking tyan. Nilingon ko kung sino ang katabi ko at halos mapahiga ulit ako ng makita kung sino 'to. Pano yung... Napahawak ako sa ulo ko dahil sa pag-sakit nito. Ibig sabihin... Panaginip lang iyon? Muli kong nilingon si Ichiro. Baka naman ito ang panaginip?

Walang pagdadalawang isip na lumapit pa lalo ako sakanya at niyakap. Baka ito na ang huli kong yakap sakanya. Sana hindi ito ang panaginip. Agad kong naramdaman ang pagtulo ng aking luha habang napapikit na lang.

"Good morning." Dinig kong saad niya habang hinalikan ako sa aking ulo. Naalala ko bigla ang nangyari kagabi. Paniguradong siya rin 'yon.

Hindi ako sumagot at mas hinigpitan lang ang yakap sakanya.

"Did you watch my conference meeting?" Huh? Tumingala ako sakanya. Tinignan ko siya ng hindi maintindihan.

"I guess no? You're busy to your party." Kumunot ang aking noo.

"Kailan ka pa nakauwi?" Pag-iiba ko sa usapan. Ayoko ng maalala pa ang nangyari kagabi.

"Yesterday." Sagot niya at muli akong hinalikan pero masyadong lutang ang isip ko. Pano ba malalaman na panaginip lang ang isang pangyayari?

"Are you okay?"

"Uhm... Yup." Saad ko at hiniga ulit ang ulo sa dibdib niya. Nasa realidad na naman ako diba?

Naupo na ko at hinilot ang ulo ko dahil sa pag-sakit nito. Nakayakap pa rin sakin si Ichiro at mukhang walang balak na kumilos.

"Where are we?" Tanong ko at muling nilibot ang paningin sa kwarto.

"Zera's house." Mabilis na bumalik ang tingin ko sakanya. Zera? Parang tumalon sa excitement ang puso ko. Hindi ko siya nakita kagabi. I miss her so much!

Tinanggal ko ang comforter na nakapatong sakin at binalak ng tumayo ngunit hinila ako pabalik ni Ichiro.

"Hey, i want to see her." Natatawa kong sabi habang pilit na kumakawala.

"I'm still sleepy."

"Edi matulog ka jan. Bababa na ko."  Kontra ko ngunit mas hinigpitan niya lang ang yakap. Seriously? Mukhang wala talaga siyang balak pakawalan ako.

"I will give you a punishment." Huh?

"Why?" Naguguluhan kong tanong.

"For leaving France without telling me." Bulong niya sa tainga ko.

"Biglaan 'yon. Hindi ko rin alam."

"I though you're mad again. Did you read the news?" Tumango ako. Maybe i'm mad but hindi sakanya. Siguro sa mga taong sarado na ang isip at wala ng balak pang intindihin kami.

"Don't worry. I already explain everything." Everything?

"What do you mean?" Nilingon ko siya at ngumisi lang siya sakin bago isiksik ang mukha sa aking leeg.

"That you're my girlfriend since 2nd year college and... The one who  i want to be my wife... For the rest of my life." Sagot niya at hinalikan ang kamay ko. Nagulat ako ng makitang may sing sing na doon. Don't tell me kanina pa iyon doon? Bakit hindi ko napansin? Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko. Tanging nararamdaman ko lang ay ang pagwawala ng puso ko.

"Panong..."

"I ask you yesterday and you said yes." What? Sinapak ko siya sa braso niya. Tumawa lang siya at hinuli ang aking kamay. I don't remember anything! Oh gahd! Ano naman kayang pinag-gagawaa ko kagabi? Naalala ko noong lasing siya... Baka...

"You're so wild---" Mabilis kong tinakpan ang kanyang bibig. Naramdaman ko ang pag-init ng aking pisngi.

"Shut up. Ayoko ng malaman!" Saad ko ngunit tumawa lang siya habang pilit na tinatanggal ang aking kamay sa bibig niya. My gahd! Pwede  bang lamunin na lang ako nitong kama?

"I ask you to marry me and you just kiss me. You even ask for honeym---" Oh please! I don't wanna hear it!

"Ichiro!" Saway ko upang matigil na siya.

"Did we just kiss in front of many people?"

"Of course." He said and smirk. Napatakip na lang ako sa mukha ko habang narinig ulit ang pag-tawa niya. I can't imagine! Did i just... Gahd.

Parang biglang nawala ang ideya sakin na bumaba. Lalo pa at hindi ko alam kung anu-ano pa ang pinag-gagawa ko kagabi. Akala ko nagtapos na ang lahat sa nag black out ang paningin ko.

"Don't worry. I did everything para hindi ka na magkalat pa." Dagdag niya at hindi ko alam kung dapat ba akong magpasalamat. Ano namang ginawa ko ng kaming dalawa na lang ang natira?

Bumagsak ang tingin ko sa sing sing. Simple lang ito at may maliit na bato. I can't believe this. Magpopropose na nga lang siya hindi ko pa maalala.

"Talaga bang sinadya mong mag-propose na lasing ako?"

"Hmmm... No. I just can't wait." Sagot niya at hinalikan ako sa noo. Napapikit na lang ako.

I always dream this. To wake up everyday in his arms. I just can't believe na unti-unti ng nagkakatotoo. I hurt him but still his here, in love with me. Pano ako naging ganito ka-swerte sa kabila ng lahat?

Hindi ko alam kung anong sunod mangyayari pagkatapos nito. How i wish to be happy like this forever. But isipin na harapin ang lahat kasama siya parang kakayanin. Na dapat matagal ko ng ginawa pero na duwag ako.

"Autum?" Biglang may kumatok sa pinto kaya napatingin ako dito. I know that voice!

Sinilip ko si Ichiro at nakitang muli tong nakatulog. Mukhang napuyat. Marahil yata sakin? Ano ba kasing pinag-gagawa ko? Bakit wala akong matandaan?

Hindi ko alam kung bubuksan ko ba ang pinto dahil wala talaga akong ideya sa mga nangyari kagabi. Dahan-dahan akong bumaba ng kama at lumapit sa pinto. Napapikit ako ng madiin. Pipilitin ko na lang sigurong hindi buksan ang topic na iyon.

Unti-unti kong binuksan ang pinto at agad kong nakita si Zera na may kausap na bata. Wait. Is that baby Achard?

"Go back to your daddy, baby i will just call Tita Autum and Tito Ichiro."

"I want to see them!"

"You will see them but you need to eat first."

Tuluyan ko ng nabuksan ng malaki ang pinto kaya napalingon sila sakin.

"Autum!" Agad na napatayo si Zera at niyakap ako. I hug her back.

Finally!