The Destiny

Chapter 1

Written by: Angeline M.

Always remember, plagiarism is a crime.

My Love From The School

Characters:

Matteo Eivan Douglas

- Matteo

Steffie Laine Catrie

-Steffie

Lucy Kierra Young

-Lucy

Winston Yul Fortune

Rachel Tiffany Ahn

CHAPTER 1

Hi! My name is Steffie Laine Catrie also known as Steffie. Campus Queen aba syempre maganda ako.

Si Winston ang may-ari ng G.U (Graham University) . Ang tagapagmana ng pamilya Fortune, Si Matteo Douglas ang Mr. Genius sa Campus. Matteo iyon ang tawag sa kanya ng mga kabarkada nya para daw match kami tutal sya ang Campus king, pero parang may sariling mundo naman ang taong iyon, hindi niya nga ata alam na nag-exist ang isang dyosang katulad ko. hindi sya namamansin, sa madaling salita snobber sya, cool na tao, at sobrang sungit, hindi ko nga sya nakakausap. Gwapo sana sya kaso di ko feel ang ugali niya sa totoo lang crush ko sya.

Naglalakad ako ngayon sa Corridor, chin up syempre ang ganda ko kaya. Nakarinig na naman ako ng mga bulong-bulungan. Maya-maya may lumapit sa akin lalaki, may itsura naman sya kaso hindi sya ang tipo ko.

"Miss Steffie, Para po sa inyo cookies binake ko po iyan." sabi nito, dahil mabait ako at maganda. inabot ko yung binigay nya.

"Thank you" sabi ko sa kanya, may lumapit ulit sa akin.

"Miss Steffie pwede po bang mag-pa picture?" Hindi naman ako ganoon ka sungit, sinusubukan kong maging maayos ang pag-uugali at pakikitungo ko sa kanila, alam ko naman kasing may pagka-maldita at assumera ako.

"Sure" Ngumuso ako at tumapat sa camera.

"Thank you po."

"Welcome"

"Ms. Steffie, do you like frappucino?"

inabot niya ito sa akin.

"Ok, thanks." Nag-sip lang ako ng Frappucino at dahil shunga ako nadulas ako.

*Splash*
Sa di sinasadyang pangyayari natapon ko yung binigay niyang frappucino.

"Omg" natataranta kong sabi.

Nagpa-paint pala si Matteo and Omg nasira ko ito. My bad! Baka magalit siya sa akin.

"Sorry sorry nadu--" maarte kong pagkakasabi sa kanya.

"Sorry? Look, Miss Steffie right? Di ka ba marunong tumingin sa dinadaanan." hindi na ako dapat na magulat kung ganito ang sasabihin nya, kahit naman siguro sino ay magagalit din, nakakatakot sya. Ang sama niyang tumingin.

"Sorry na nga diba, Di pa ba--"

"Sorry is not enough. Ang hirap sa mga katulad mo masyado kang mayabang hindi porket sikat ka dito madadaan mo ko sa sorry mo. Masyado ka namang pa-special. Palibhasa, hangin kasi ang laman ng utak mo at pagpapaganda, Kaya wala ka nang pakialam sa mga dinadaanan mo" napatulala ako sa sinabi niya, nahihiya ako at ang tanging nagawa ko lang ay yumuko na lamang.

"Alam mo parehong-pareho kayo ng parents ko, lagi na lang akong pinapagalitan na sakit lang daw ako sa ulo, hindi ko daw ginagamit ang utak ko, walang ibang gawin kundi magpaganda, ang kailangan ko lang naman ay pagmamahal at pag-unawa, Oo nga maraming nakakakilala sakin dito maraming humahanga sa akin pero marami din naman akong haters"

"Kung tinutuonan mo naman kasi ng pansin ang pag-aaral. Hindi iyon iniintindi mo yung pagiging sikat mo dito at pagpapaganda. Tsk dapat di ka na lang nag-aral, Mag-artista ka na lang" naiinis na sabi nito.

"Sorry, kasalanan ko. Masaya ka na? Napahiya na naman ako at siguradong pagpipiyestahan na naman ako ng mga haters ko dito sa school na ito" Yumuko ako habang nagpunas ng luha at tumakbo. Pumunta ako sa comfort room at naglock dun sa isa sa mga cubicle. Umiyak lang ako ng umiyak ang sakit kasi ng mga sinabi niya.

WALANG UTAK

PURO PAG PAPAGANDA ANG ALAM.

Masakit masabihan ng mga ganoon salita, alam ko naman hindi ako perfect. Pero bakit ganoon? bakit lagi na lang nila akong hinuhusgahan? Napahilamos na lamang ako sa aking mukha.

Lumabas na ako sa comfort room.

"Steffie, totoo ba? kalat na kalat na pinahiya ka ni Matteo"

"Lucy, ang sama niya at napaka-arogante nya" mautal-utal kong sabi dito.

"Pssh tahan na" niyakap ako nito at pinapatahan.

"Steffie"

"Winston" pinilit kong ngumiti though nasasaktan pa rin ako sa mga sinasabi ng mga tao sa paligid ko. Lumapit ito sa akin.

"Ayos ka lang?"

Nalaglag niya yung hawak niyang papel.

Dinampot ko ito. Ang bilis nga naman ng balita. Walang-hiya talaga iyan si Rachel bruhilda na iyan. Expect ko na ito, siya pa ba magpapahuli sa pagpapahiya sa akin eh gagawin niya nga ata ang lahat makita niya lamang akong namamatay sa kahihiyan at nasasaktan iyon naman siguro talaga ang papel nya sa buhay ko.

Nakalagay lang naman sa papel mga pictures ko kanina habang nakikipagtalo kay Matteo kitang-kita din doon na umiiyak ako tapos nilagyan pa talaga nya ng caption.

"Ayaw ka talagang tigilan ni Rachel" hinablot nila sakin yung papel para di ko na mabasa pa ang mga nakalagay na caption sa mga picture.
Lalo tuloy akong napaiyak kapag naiisip ko yung mga nangyari kanina.

"Steffie wag ka nang umiyak" sabi naman ni Lucy habang pilit akong inaalo.

"Gusto mong turuan natin ng leksyon yun?" naiinis na sabi ni Winston

"Winston, kasalanan ko naman talaga kung h" naputol ang aking sasabihin kitang-kita ko naman sa mata ni Winston ang pagkainis.

"Pero kahit na, hindi ka dapat niya pinahiya
Napataas na sya ng boses.
"Ha-hayaan mo na siya" nauutal kong sabi habang umiiyak.

Nakakahiya talaga. humanda kang Rachel bruhilda ka.