Bungou Stray Dogs I - Miłość silniejsza niż krew [COMPLETED]

P. LI / TERAZ ZOSTAŁO IM JUŻ TYLKO CZEKANIE

Odautorskie: tak, zdaję sobie sprawę z tego, że lot z Kobe do Neapolu trwa 18 godzin, ale uznałam, że skoro już raz popełniłam ten błąd i skróciłam ten czas do 8 godzin, gdy Dazai i Chuuya lecieli do de Luki, to będę się tego trzymać. Błąd błędem pozostanie, ale ten jest świadomy :D Miłego czytania ~ 

Nawet Akutagawa zbytnio niczego nie opóźniał tylko widząc wzrok Chuuyi, poszedł się od razu spakować. Shizuki zrobiła to samo i z lekkim uśmiechem zauważyła, że w bardzo krótkim czasie zaczęli w pokoju pojawiać się kolejni ludzie. Nie komentowali niczego tylko stali, jak mała, czarna, powiększająca się plama w jednej części pokoju, gdy Nakahara dzwonił do Włoch, mając szczerą nadzieję, że Don de Luca okaże się im przychylny. Wszakże chodziło o Osamu, a jego zdawał się mężczyzna lubić.

 Yosano poinformowała ekipę medyczną, która pomogła jej w przygotowaniach do transportu. Został jej przydzielony anestezjolog, który miał pomóc we wprowadzeniu Dazaia w stan śpiączki farmakologicznej, a także w utrzymaniu go w takim stanie przez całą podróż na inny kontynent. Pielęgniarki i lekarze odpuścili sobie gadkę o zagrożeniach, bo Akiko doskonale je znała. Ale naprawdę nie mieli lepszej opcji.

Wszyscy wiedzieli, że brunet nie chciałby spędzić swoich ostatnich dni jako bezmyślne, nieprzytomne warzywo. Wolałby je spędzić z Nakaharą, ale rudzielec był w tak złym stanie na samą myśl o tym, że Dazai mógłby umrzeć, że byłby naprawdę kiepskim towarzystwem. Ale samopoczucie Czarnego Duetu nie było najważniejszym powodem, by ryzykować życiem Osamu w ten sposób. Akiko widziała w tym także dobrą szansę na lepsze przedoperacyjne przygotowanie Dazaia. Niby zabieg echolaserem wymagał jedynie igły o cholernie małej średnicy i ultradźwięków, ale nie ma takiego zabiegu, który można przeprowadzać na mózgu, który nie skorzystałby na spadku ciśnienia podczaszkowego. No może poza sekcją.

Podanie leków z grupy barbituranów poprzez obniżenie ciśnienia tętniczego obniżało ciśnienie podczaszkowe, czego efektem było zmniejszenie się obrzęku powstałego w mózgu w okolicach guza. To przemawiało do Yosano, jako jeden z nielicznych plusów. Mieszanka, którą zamierzali podać dożylnie nieprzytomnemu chłopakowi była koktajlem naprawdę różnych medycznych świństw, na czele z lekami nasennymi, zwiotczającymi i przeciwbólowymi. Zazwyczaj podawana na oddziale, pod stałą opieką lekarzy i aparatury, w środowisku stałym, bezpiecznym i przede wszystkim takim, które nie zmieniało pułapu wysokości nad ziemią. Podawanie tego chłopakowi w czasie lotu w warunkach, których nie dało się przewidzieć było ryzykiem. 

Ale musieli to ryzyko podjąć, bo nieważne, jak bardzo im się nie podobały możliwe efekty uboczne, wciąż były przyjemniejsze niż wybudzenie Dazaia z soporu też wiązałoby się z komplikacjami. Nie mówiąc już o tym, że wszystkie bodźce zewnętrzne, które kroplóweczka by dla niego wyłączyła, oddziaływałyby na niego, powodując po prostu ból. Nie zwykły brak komfortu. W końcu całe ciało Osamu zostało stosunkowo niedawno poddane zwiększonej sile grawitacji i jego organy z pewnością odczują jej ponowną zmianę.

Mimo wszystkiego, co mogło pójść źle, niewybudzenie Dazaia wciąż widniało w umyśle Yosano jako najbezpieczniejsza opcja. Choć bała się, że w przypadku zapaści albo innego cholerstwa, jej umiejętności i asysta anestezjologa mogą nie wystarczyć, by uratować chłopaka w trakcie lotu. Dobrze, że chociaż Portowa Mafia miała kilka prywatnych samolotów, więc nikt nie wchodził im w drogę, gdy powiedziano, że jeden z nich ma być przeznaczony do przewiezienia Herszta.

Wpakowali się do samolotu pierwszej klasy, przywieziono Dazaia leżącego na łóżku, pod kroplówką i z kilkoma wyjątkowo małymi maszynami w akompaniamencie i na noszach przeniesiono go na pokład. Nie było sensu wtaszczania łóżka do środka. Nie mieliby jak go przytwierdzić, by zaoszczędzić nieprzyjemnych turbulencji Osamu, więc logiczniejszym było by umieścić go względnie wygodnie na rozłożonym na płasko fotelu.