Sadist aşığım

~1~SADIST AŞIĞIM

Yeni bir gün. Yine aynı çalar saatin sesi beni güzel uykumdan ayırıyordu. Yine hep olduğu gibi bu gün bana zehir olucakdı.

Biraz kendimi bahsedersem benim ismim Helana. Zengin bir ailenin kızıyım. 17 yaşındayım. Lise 3 cü sınıfda okuyorum. Ailem beni hep onlara yakışan bir çocuk gibi büyütmek istedi. Benden çok şey istiyorlardı. Asil olmamı, hanımefendi olmamı. Ama ben kendim olmak istiyordum. Benimle ilgilenir gibi yapsalarda onların umrunda değilim. Beni en çok üzen onların yurt dışında olmalarıydı. Hiç beni düşünmezlerki. Yalnız kendi işleriyle ilgilenirler. Gözümü dünyaya açdığımdan beri hep onların isteklerini yerine yetiririm benim isteklerim olmazmış olamazmış! Çünkü ben onların kızıyım. Çünkü ben onların bir kuklasıyım.
Alarmın sesine uykudan kalkdım. Yinemi okul. Bu okula hazırlanma işine nefret ederim. Duş aldıkdan sonra dolabıma ilerledim. Hay sözde annem yine dolabımın görünüşünü bozmuş. Yine abartılı ve cici kiyafetler. Niye lazımsa. Hiç benim tarzım deyil. Ama bunları kesinlikle giymem. Bu gün aliş-verişe gitmem lazım. Bunları ölürümde giymem.
-Imm neyse eksik sanki? Odamda dolanırken söylemişdimki telefonum çalmaya başladı. Bende diyordum ne zaman arıyacak.

-Evet Anne. Bıkkın vaziyyetde söyledim.

- Helena bu gün okula yürüyerek gideceksin.

Off yine niye kovduysa. Ayda 5 şoför değiştiriyor. Bu kadının ne istediyi belli değil.

- Ne dedin Helena.

-Hiçbişey Anne

Hangi anne çocuğunu küçük yaşlarda bırakıb gider.Benim hayatda olduğu halde annesiz büyüdüm. Sonra geri döner ve annem geri dönmüş derken bana öz kızına kayda koyar. Hep küçüklüyümde planlar üzerine yaşadım.

-Helena akşam yeni şoför gelib seni alıcak. Tamam mı?

-Tamam Anne

-Helena 1 haftalığını iş için yurtdışına gitmem gerek. Ve sende bu süre zafında okuldan eve, evden okula gideceksin. Dışarı çıkmak yok.

-Tamam Anne. Tek yapa bildiyim şey tamam deyib boş vermek. Annem bunu bilerek yapıyor.

Telefonu yüzüme kapatdı.

Kiyafetlerimi deyişerek spor ayakkabılarımı ayağıma keçirdim ve evden çıkdım.

Ooff bu gezintiye gitmeyeceyimi kızlara nasıl söyleyeyim ki.
Ben kendime çözümler ararken. Okulun bahçesine girmişdim.Yine olduğu gibi okulun bahçesindeydiler. Onlar mı? Evet benim hoşlanmadığım tipler olan parazitler ordaydı. Yine köşelerine kurulmuşdular. Hep bize bulaşırlar ama derslerini vermeden biz birakmayız onları.Biz derken ben Helena ,Angelina ve Jane. Benim en iyi arkadaşlarım, dert ortaklarım,sırdaşlarım..

İyi insanda sözün üstüne gelir ve Angelina ve Jane bana taraf geliyorlarda gelmesine ooo neee geliş Ancelinanin yüz ifadesinden anladığım kadarıyla biraz asebi biraz üzgün. Yüz hatları asebi oldugunu kanıtlıyordu ve tedirgin olduğununu.. Ve bana yaklaşdı.

- Helena sana sözüm var. Ama ilk önce söylemem gerek kampa bizle gelmicekmisin. Kaşlarını kaldırarak bana bakdı.

- Haa sen nerden biliyorsun? Şaşırmışdım. Nerden haberi vardı ki?

- Annen annemle konuşdu.

- Ne? neden?

- Benim anneme söylediki Helena....

Bunu diyorduki sözünü kesdi ve afal afal benim arkama bakıyordu. Janede bakdığımda o da o tarafa bakıyordu. Bütün okul benim arkama bakıyordu. Haaa benim arkamdada okulun dışarı kapısı vardı. Bende geriye bakmak için döndüyümde.

Siyah bir araba...

Ve arabanın kapısı açıldı.

Hikayemi okuyan her kese tsk ediyorum.♥