Breaking Me Again.

Chapter 18 : Conviction

---

I look out the window, my thoughts running through my mind. Two days na lang at magsisimula na ang intramurals. Hindi ko pa nakakausap si Jem buhat nung nangyari, wala din akong natanggap na reply from Zed kahit na fina-flood ko siya. Ou, ngayon lang ako naglakas loob na replyan siya. That was so selfish of me. Tapos sina kuya Derf at Jeon, ay hindi rin ako kinakausap. They were bragging me about dun sa naging desisyon ko. I don't even know what that is. I'm aware of how the others will react about this. I hurt almost every people I care about.

Lumabas ako ng kwarto at napansin ko agad silang tatlo na naglalaro ng online games. Kinakain na naman sila ng teknolohiya.

They were holding each other's phone. Pati si Van, nakahawak dun sa ipad niya.

Padabog akong naglakad para mapansin nilang nasa harapan nila ako pero sad to say, galit pa din sila sa akin or focus lang talaga sila sa game? I'll just prioritize their viewpoints na lang for the meantime. Mas mabuti ng ganito muna.

''Ate Ai'' Van left her gadget on the side and walk towards me.

Napangiti ako. Kahit pa-paano may kumausap sa akin. Glad, I still have her.

Napansin ko namang napahinto sina kuya Derf at Jeon sa ginagawa nila at inirapan lang ako sandali at nagpatuloy na sa paglalaro. None of this was making any sense.

Tignan mo nga, mas isip bata pa sila kesa kay Van.

''Van, ba't di ka pa nag sleep?'' Kinarga ko siya at nagsimula na din itong maghikab.

''I will not go to bed if you and kuya aren't talking to each other. Just don't mind ate Jeon. She's just being oa'' sabi niya ng mahina.

Napangiti ako ng kaunti sa sinabi ni Van. Sa edad niyang to, alam na niya kung ano ang tama at mali.

I turned my head to look at them.
Mas pabor kasi si Jeon kay kuya. Kapag galit si kuya sa akin, she will too. And I think I'm supposed to complete myself on my own. Kasi tatanggapin kong mali ko ito. I still have an irresolute heart.

''We're good, don't think too much'' sabay halik ko sa noo niya. We have to keep this occasional hatred to ourselves kasi kawawa si Van. Siya iyong lubos na nag-aalala sa aming lahat.

Inihatid ko na siya sa kwarto nina mommy at daddy. Nasa iisang kwarto lang sila. Actually, we've also experienced it noong childhood days namin. It's also a nice way para hindi ma trigger sila mommy and daddy na gumawa ng isa pang Derf Dela Torree. Joke.

Pagbukas ko ng pinto, busy si mommy sa pag pa-plantsa ng uniporme ni Van sa school while si daddy nanonood lang ng replay nung NBA. Na mi-miss ko tuloy kasama parents ko sa i-isang kwarto.

''Ate Aiks, mommy and daddy were both happy because we'll be with kuya Fid again'' masayang sambit ni Vanessa.

Ibinaba ko na siya sa pagkakabuhat at napangiti na lang sa sinabi niya.

''That's a nice thought'' tanging naisagot ko sa kanya.

I saw her running towards on where daddy is and they both giggled. Ang saya nilang tignan pareho. Ganito din kasi ako kay daddy noon. Mas attached ako sa kanya kesa kay mommy.

At the back of my mind, I was literally secure without demanding constant reassurance. Iniiwasan ko na lang ang mga bagay na pwedeng magpalungkot sa akin.

Dapat maging honest ako sa nararamdaman ko. Kailangan ko din naman malaman ang side nila. Idagdag na natin yung kina kuya at Jeon.