Breaking Me Again.

Chapter 36 : Aika powers!

Author's note:
Napapansin kong wala masyadong nagbabasa nito. Siguro hindi ko makuha ang kiliti ninyo. Gagalingan ko pa siguro sa susunod na chapters.

To my silent readers (kung meron man): Hello, mag-ingay tayo please! Thank you.

---

I was being sullen for no reason. Kinutuban ako bigla nang mabasa ang sulat na iyon galing kay Prix. It was just that there was no reason for me to feel happy about. Hindi ko maintindihan itong nararamdaman ko ngayon. I had something else that I was occupied in.

Napalunok ako ng laway habang dahan dahang binubuksan ang kahon. Mas lumaki lalo ang aking mga mata.

Only to found out na wala itong laman. I stared at the box indifferently, naghihintay na baka may mag pop up sa loob nito.
Imposible naman na bigyan ako ni Prix ng ganitong klaseng regalo. Hindi naman nakakapasok ang parents ko sa room ko ng hindi humihingi ng permiso sa akin. Even ang mga kapatid ko. At hindi rin sila marunong makialam ng gamit ng iba.

Jem huffed and put her hands on her hips. ''Imposible namang walang laman yan. Paano nangyari yon?'' natataka na napalingon siya sa side ko.

Napatingala ako sa kanya ''Hindi ko rin alam. Siguro nasa ilalim lang ng kama ko. Hahanapin ko na lang mamaya'' I said shruggling. I smiled a bit at her.

Ang dahilan ng aking pagkadapa kanina ay kasalanan ng isang box na'to. Kaka recover ko pa nga lang nung isang araw sa pasa ko sa tuhod tapos ngayon, heto na naman. Napaka clumsy ko talaga! Hindi ko na din kayang igalaw itong katawan ko if ever na susubukan kong hanapin ang laman ng kahon na'to sa ilalim ng aking kama. Ipagpapaliban ko na lang muna.

Narinig ko ang pag buntong hininga ni Jem at pilit nitong pagngiti ''Aika, sorry but I think I have to go. I almost forgot, may pupuntahan pa pala ako.'' hagod niya pa sa likod ko na para bang pinapagaan yong nararamdaman ko.

Hindi naman ako malungkot dahil sa natuklasang walang laman ang box. Malungkot ako dahil akala ko buong araw kong makakasama si Jem. I really thought na i co-comfort niya ako hanggang sa maging magaan na yong feeling ko. I know I may be a real mess right now. But, I do want to spend my time with her.

Tumango ako ng tahimik. I lost count of how many times I've tried to talk to her.

''Thank you. See you tomorrow! I'll try to make time for tito'' saad niya at tuluyan ng nagpaalam.

Tanging mga yabag niyang papalayo sa kwarto ang naririnig ko mula sa pwesto ko. Hindi man lang niya ako hinayaang magsalita.

Sometimes there are people who will stick by your side just to share the same views and thoughts. Mahirap isiping may mga kaibigan na handa kang damayan pero hindi nila napapanindigan. Siguro nasanay na sila na nakikita kang matatag kaya napakadali sa kanilang iwanan ka sa kawalan. It's too hard to find someone who's willing enough.

Napatingin ako sa cellphone ko sa kabilang side ng table. Maingat akong naglakad patungo sa kinalalagyan nun.

3 messages received

From: Prix

'He's getting better and better. Don't worry we will take good care of him. We all hope he will wake up soon. And good news! Ilan sa mga nakakabit na medical apparatus sa katawan niya ay inalis na.

Naging maaliwalas ang mukha ko nang mabasa ang text message. Wala namang may gusto talagang manyari ang bagay na iyon. But still, he needs to be in the hospital for him to be further assessed.

You're going to be okay Daddy.

That must have been so hard for him.
Napahinga ako ng maluwag. Kahit saang angulo kasi tignan, anak niya pa din si kuya Derf at siya pa din ang ama namin. At sigurado akong mahal na mahal pa din nila ang isa't isa. Napangiti ako ng mapait.