NEDEN BEN (Tamamlandı)...

11.Bölüm

Çok Güzelsin; Acı Çekersin

Eylem'den Anlatım

"Bence sen nedenini biliyorsun." Diyerek odadan çıkıp aşağı indim. Beni karşılayan Pars büyük bir sevinçle kucağıma atladı. Bende kollarımda kaybolan küçük Pars'la birlikte mutfağa geçtim. "Neden geldiğin anlaşıldı."  Diyerek mama kabını gösterdim. "Anlaşılan baban pek yemek işinle ilgilenmiyor. Sadece sevmeyi biliyor." Homurtumla birlikte dolaplara yöneldim. İkinci dolapta Pars'ın köpek mamasını elime aldım ve kaldırdım. "Bak buradaymış yemeğin." Diye güldüm.  Elime aldığım mamayı mama kabına doldurdum. "Ehh karnını doyur bakalım." Deyip mama kabının yanından çekildim. Pars'ta ben çekilir çekilmez mama kabının başına geçip mamayı iştahla yemeye başladı. "Aa sen mi verdin mamayı?" Fethi'nin en yakın adamlarından Tahir mutfağa gelince ürkmüştüm. Baş parmağımı damağına tuttum. "Of sen miydin ya?" Hafif sinirle sorduğum soruya başını sallamakla yetindi. "Korkuttuysam özür dilerim. Fethi Abi Pars'ın yemeğini vermeyi unuttuğunu söyleyince ben geldim." Dedikleri beni şaşırtırken Tahir'de mamasını yiyen Pars'ın başını okşuyordu. "Ya normalde Fethi mamasını veriyordu. Bugün de vermek istedim. Unuttu galiba." Tahir başını kaldırıp bana bakmıştı. "Bana unuttuğunu söyledi Fethi Abi ama yine de sen bilirsin." Gerildiğimi hissederken Tahir'de ayağa kalkmıştı. "Neyse ne." Deyip başımla mama kabını gösterdim. "Evet. Sonuç olarak mamayı yiyor." Diyerek birlikte gülmeye başlamıştım.

"Tahir..." Arkamdan gelen Fethi'nin sesi ile gülmemiz solup giderken Fethi'de yanımıza gelmişti. "Fethi Abi Eylem mamayı vermiş Pars'a." Tahir'in endişeli sesiyle gerilmiştim. "Eylem... ne bu yakınlık?"Sinirle soluyan Fethi'ye bakmak istesemde pek cesaret edememiştim. Tahir'in rahat duruşuyla biraz rahatlasamda Fethi'nin bize sinirle baktığını anlayabiliyordum. "Abi sen yanlış anladın." Tahir'in endişeli sesi rahat duruşunu gölgeliyordu. Benimse hiç bir şekilde yanıt veremem Fethi'nin daha çok sinirlenmesine neden olduğunu görebiliyordum. "Bana bak. Ben ne gördüğümü de ne duyduğumu da yanlış anlamadım. Bir daha sakın benim karıma "Eylem" deme. Sen onunla bu kadar yakın olamazsın. Hatta hiç kimse. Anladım mı?" Ne yani Fethi beni silah arkadaşından mı kıskanmıştı. "Sanane... Tahir'in benimle yakın olmasından sanane. Sen için hatalar bu kadar önemli olmamalı." Sinirle çıkan sesim Fethi'ye deliye çevirmişti. Birden sol koluma yapışıp beni sürüklemeye başlamıştı resmen. Merdivenlerden hızla çıkıp yatak odasına gelmiştik.

"Bana bak gazeteci rahat dur." Öfkeyle beni yere savururken söyledikleri kalbime bir ok atılmış hissi vermişti. "Sen bana ne demek istiyorsun?" Ağlamaklı çıkan sesimle sorduğum soru Fethi'nin histerik bir gülüş atmasına neden olmuştu. "Ne demek istediğimi anlamayacak kadar aptal değilsin." Anladığım şeyin doğru olması içimde  ağlama isteği uyandırsa da kendime hakim olmuştum. "Asıl sen bana bak. Sen bana böyle bir ithamda bulunamazsın. Anladın mı?" Ağlamaklı çıkan sesimi öfkem çoktan bastırmıştı.  "Hayır anlamadım. Sen benim soyadımı kullanıyorsan o kadar yakın olamazsın benim çalışanlarımla. İstesen de istemesende  ben senin kağıt üstünde kocanım." Öfkeyle yerden kalktım ve Fethi'nin karşısına geçtim. "Öyle mi Fethi KULAKSIZ? Son söyleyeceğin söz bu mu?" Fethi sinirle nefesini yüzüme üfledi. "Evet bu."

"Senden nefret ediyorum. En çokta kendimden." Diyerek balkona çıkmıştım. Odanın içinden gelen kapı sesiyle odadan çıktığını anlamıştım. Beni böyle iğrenç bir şeyle itham etmesi kalbimin paramparça olmasına neden olmasını sağlamıştı. Lânet  olsun ki düzelticek kişinin de Fethi olması Hemingway'in şu sözünü aklıma getirmişti.

"Onaracak kişi o olduktan sonra;kalbinizin kırılıp parçalanmasının zerrece önemi yok."

Fethi beni fazlasıyla kalbimi  kırmıştı. Bir kalbi bir kere kırılır, iki kere kırılır da; Fethi'nin ki cinayete giriyordu. Yavaş yavaş kalbimin katili oluyordu.  Kalbimin maktül olmasını ne  kadar çok istemesemde bugünden sonra yolun hep buraya gideceğini anlayabiliyordum. Bir kişinin sevgisi iki kişiye yetmiyordu. Anlamıyordu.