Bitmiş bir hikayenin yeniden,küllerinden doğmasıyla oluşan kuvvetli bir aşk...
Başrol: Yavuz Karasu ve Bahar Kutlu..
Bir yıl önce ayrılan çiftimizin tekrar Karabayır'da karşılaşması ile başlayan aşkları ve yaşadıkları maceraların hikayesidir bu.
Bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahar'ın ağzından,
Danışmada taburcu işlerini hallederken Yavuz da bizim için taksi çağırmıştı. İşlemler hallolduktan sonra dışarı çıkıp gelen taksiye bindik.
Eve giderken ikimiz arasında da bir sessizlik vardı. Bakışlarımı Yavuz'a çevirdim ve anında göz göze geldik. Güzel bir histi bu. Gülümsedim.
Acaba bize bir şans vermeyerek, bazı şeyleri uzatarak hata mı yapıyordum? Bizden güzel günleri mi çalıyordum?
"Bir şey mi oldu?" Yavuz'un sesini duyunca irkildim. Resmen adamın gözlerine bakarak dalmıştım.
"Yok bir şey olmadı." dedim kafamı iki yana sallayarak.
Kısa süren yolculuğun ardından eve geldiğimizde taksinin parasını ödemeden ona doğru döndüm.
"Kahvaltıya gelsene. İkimizde kahvaltı yapmadık. Hem de sana teşekkür etmiş olurum." dediğimde bir süre bana baktı.
"Sen yorgunsun şimdi. Sonra yeriz birlikte." deyince kaşlarımı çattım. Biliyordum beni rahat bırakmak istiyordu. Ama ben gitmesini istemiyordum.
"Ya yorgun değilim. Hem kendime de hazırlayacağım. Elime yapışmaz." dedim reddetmemesini umarak. O da daha fazla uzatmadan beni onayladı.
Ben taksiden inerken o da parayı ödeyip arkamdan eve doğru yürüdü. Kapıyı anahtarla açarak içeri girdim ve kapının yanına geçtim Yavuz'un girmesi için.
Yavuz girdikten sonra kapıyı kapattım. Yavuz'a elimle salonu işaret ettim.
"Ben bir üzerime değiştireyim olur mu?" dedim. Daha cevap vermeden aklıma gelen şeyle tekrar konuştum.
"Sen de değiştirmek ister misin? Birkaç kıyafetin var burada."
"Olur." dediğinde odaya doğru ilerledik. Gardırobun kapağını açıp Yavuz'un kalan kazaklarından birini ve pantolonu alarak ona uzattım.
Yavuz üzerini değiştirmek için odadan çıkarken ben de üzerimi değiştirdim. Tam kapıdan çıkarken Yavuz'un sesini duyup kapıdan hızlıca çıktım.
"Emredersiniz komutanım." deyince anladım. Göreve gideceklerdi. İçime bir sıkıntı çöktü. Zordu çok zordu. Hem onun için hem de ardında bıraktıkları için.
Telefonu cebine koyarken bana döndü. "Benim gitmem gerekiyor. Operasyon emri gelmiş."
Kafamı olumlu anlamda salladım. İçim bir garip olmuştu. Uzun zaman sonra ilk defa onu operasyon için uğurlayacaktım.
"Kendine dikkat et olur mu?" dedim kapıya ulaştığımzda. "Allah'a emanet olun." diyerek devam ettim.
