Bitmiş bir hikayenin yeniden,küllerinden doğmasıyla oluşan kuvvetli bir aşk...
Başrol: Yavuz Karasu ve Bahar Kutlu..
Bir yıl önce ayrılan çiftimizin tekrar Karabayır'da karşılaşması ile başlayan aşkları ve yaşadıkları maceraların hikayesidir bu.
Bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahar'ın ağzından,
Vakit çok keyifli ilerliyordu. Herkes birbirini özlemiş olacak ki hiç sessizlik olmuyordu. Konular birbirini açıyordu. Nazlı ve Ateş kendi halinde takılırken Güler abla, Fatma abla ve Eylem üçü konuşuyordu. Fethi ise arada Eylem'e kaçamak bakış atsa da timle şakalaşıyordu.
Yemekler yendikten sonra Eylem, Nazlı ve ben bulaşıkları halletmiştik. Şimdiyse çaylar içiliyordu. Boşalan bardağımı alıp diğer bardaklara göz attım. Henüz kimsenin bitmemişti.
Hızlı adımlarla mutfağa gidip çayımı doldururken duyduğum adım sesleriyle kapıya doğru döndüm. Yavuz gelmişti. Elindeki çay bardağını tezgaha bıraktı.
"Senin bitirdiğini fark etmedim kusura bakma." diyerek bardağa çayı doldurdum. "Ben şimdi bitirdim. Daha doğrusu peşinden gelmek için hızlıca içtim." dedi Yavuz ciddi bir şekilde.
Dediği şeyle gülümsemem büyüdü. Neden peşimden gelmişti acaba?
"Bir şey mi oldu?" dedim merakla. Yüzü bir şey söyleyecek gibi duruyordu. Bıkkınca nefes verince yüzümü iyice ona döndüm.
"Sen yaralısın kolun daha iyileşmedi." dedim endişeyle. Kolunu çok zorlarsa dikişleri açılırdı. Gitmemesi onun için daha iyiydi ama kesinlikle gitmemezlik yapmazdı. Bundan emindim.
"Bu biraz daha farklı olacak." dediğinde kaşlarımı çattım. Yüzüne merakla bakarken o konuştu. "Operasyonun içeriği hakkında bilgi veremem biliyorsun. Ama daha zor olacak bunu söyleyebilirim." dediğinde gözlerimin dolmasını engelleyemedim. Veda konuşması mı yapıyorduk?
Yanına yaklaşıp yüzümü boynuna doğru götürdüm ve kollarımı beline doladım. Anında kollarını bana sardı ve benim gibi başını boyun girintime yerleştirdi. Gözyaşlarımı görmesini istemiyordum. Çünkü o beni zaten bırakmak istemiyordu ama mesleği buydu. Onu daha fazla zor durumda bırakmak istemiyordum.
"Bu gece sabaha karşı gideceğiz." deyince içime daha fazla ağırlık çöktü. Birkaç gün sonra giderler diye düşünmüştüm.
Yavuz elinin tekini yanağıma getirip akan gözyaşımı sildi. Gözlerine öyle dalmıştım ki akan gözyaşımı bile fark etmemiştim.
"Ağlama canımın içi." dedi acı çekermiş gibi bir sesle. Ardından gözyaşı akan yanağıma küçük bir öpücük kondurdu.
"Elimde değil." diye mırıldandım. Şimdi anlamıştım Nazlı'nın moralinin neden bozuk olduğunu. "Kendinize dikkat edin olur mu?" diyerek Yavuz'un masmavi gözlerine bir kez daha baktım.
