Bitmiş bir hikayenin yeniden,küllerinden doğmasıyla oluşan kuvvetli bir aşk...
Başrol: Yavuz Karasu ve Bahar Kutlu..
Bir yıl önce ayrılan çiftimizin tekrar Karabayır'da karşılaşması ile başlayan aşkları ve yaşadıkları maceraların hikayesidir bu.
Bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahar'ın ağzından,
Zor bir şekilde sokakta yürüyordum. Öğrendiğim şeyler hazmedeceğim türden bir şey değildi. Bunu kabullenmek çok zordu. Ben bir terörist için aylarca yas tutmuştum. Bu yenilir yutulur bir şey değildi.
Sakinleşmek adına önümde bulunan banka oturdum. Dikkatli olmam gerekiyordu. Fevri hareket edemezdim. Bir şerefsiz yüzünden bebeğime bir şey olmasına müsaade edemezdim.
Oturduğum yerde elimi yüzüme yasladım. Ben neden buradaydım, bunlarla mücadele etmek Karabayır'a gelmiştim. Ben bir askerle evliydim. Böyle bir şey nasıl olabilirdi. Yavuzla evlenmem konusunda neden bana karşı olduğu şimdi anlaşılmıştı.
Burada onlarca hasta bakmıştım, teröristlerin yaraladığı onca masumu tedavi etmiştim. Askerleri tedavi etmiştim. Kaç şehit görmüştüm. Hepsinin sebebi Yıldırım olacak o adamdı. Babam bile diyemezdim artık ona. O alçak bir teröristti.
Çalan telefonuma baktım. Kızlar çok kez aramıştı. Hiçbirini de açmamıştım. Açamazdım, ne diyecektim ben bir teröristin kızıyım mı?
Düşüncelerimi toparlamaya çalışırken bankta yanıma biri oturdu. Bakışlarımı ona çevirdiğimde Eylem olduğunu fark ettim. Yüzüne baktığımda bana endişeyle baktığını gördüm.
"Babamın terörle olan bağlantısını biliyor muydun?" direkt sorduğum soru karşısında Eylem'in yüzünde bir şaşkınlık, değişiklik oluşmadı. Bu da bildiğinin en bariz kanıtıydı.
"Biliyordum." dedi beni onaylayarak. Başımı salladım gülerek. "Gizliliğin kalktığını yeni öğrendim bende. Burada olduğunu tahmin etmiştim."
Ben onun kolunda ağlamıştım. O beni teselli etmişti. Hiçte belli etmemişti. Nasıl etsindi ki? Bu bir gizli bilgiyse söyleyemezdi.
Aklıma gelen şeyle sessizliğimi bozdum. "Peki Yavuz'un haberi var mıydı?"
Eylem bir süre sessizce yüzüme baktı. Doğruyu söyleyip söylememek arasında kalmıştı belli ki.
"Vardı, her şeyi biliyordu. Timin de Erdem abinin de haberi vardı." dediğinde bir kez daha başımı salladım.
Ben nasıl yüzlerine bakacaktım. Yavuz'un da timin de gözleri önünde kaç kişi şehit olmuştu. Ben babamın terörist olduğunu bile bile nasıl bakardım gözlerine.
Yavuz, bunu benden saklamıştı. Zorundaydı biliyordum. Bir emir verildiğinde bunu yapmak onun görev tanımında vardı. İstese bile itiraz edemezdi. Peki şimdi ne olacaktı, ben hiçbir şey bilmiyormuş gibi hayatıma nasıl devam edecektim?
"Bahar, yapma böyle. Ne düşündüğünü tahmin ediyorum. Ama hiçbir şey senin suçun değil." diyerek sırtımı okşadı Eylem bana destek olmak için.
