Bitmiş bir hikayenin yeniden,küllerinden doğmasıyla oluşan kuvvetli bir aşk...
Başrol: Yavuz Karasu ve Bahar Kutlu..
Bir yıl önce ayrılan çiftimizin tekrar Karabayır'da karşılaşması ile başlayan aşkları ve yaşadıkları maceraların hikayesidir bu.
Bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yavuz'un ağzından,
Oturduğum yerden bir süre sonra kalkıp yatağıma uzandım. Biliyordum gözüme uyku girmeyeceğini ama gözlerimi kapatıp uzandığım yerden Bahar'ı hayal etmek daha cazip geliyordu bana.
Beni görünce vereceği tepkiyi, yüzünde oluşacak olan o ifadeyi merak etmeden duramıyordum. Tabii bir de yüzük meselesi vardı. Onu tekrar kazanmayı deneyecektim ama eğer kalbine başkası girdiyse ne halt edeceğimi bilmiyordum. Bu düşünceyle sızlayan kalbimse hala Bahar'ın adını sayıklıyordu.
Aptal gibi davranıp bir yılımızı çalmıştım bizden. Bahar'ın güvene ne kadar önem verdiğini bile bile. Ah aptal kafam nasılda gelen mesaja inanıp Bahar'a bağırmıştım.
Sağ ve sola dönüp uyumaya çalışırken aklım hâlâ Bahardaydı. Gerçi ne zaman aklımdan çıkmıştı ki. Uyurken, yemek yerken, operasyona çıktığımda.. Bu şehirde, karargahta, odamda çok anımız vardı. Hangi birini unutabilirdim ki? Aslında doğru soru şuydu; unutmak isteyen kimdi?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahar'ın ağzından,
Elimdeki kitabın sayfasını çevirip cümleyi okumaya başlasam bile bir şey anlamamıştım. Tıpkı diğer sayfalarda 100 kez okuduğum yeri anlayamadığım gibi. Aklımı dağıtamadığım için ayracı kitabın arasına koyup yanımda bulunan komodine bıraktım.
Aklım Yavuz'da idi. Çıkmıyordu aklımdan ne kadar uğraşsam bile. Aşıktım ona bunu biliyordum ama yaptığı hatayı kabullenemiyordum. Kalbim onu her hatasına rağmen kabullenip affetmişti ama aklım ve gururum affetmeyi engelliyordu.
Ne demişler; " En güzel insan güven verendir."
Her şey güzel giderken Yavuz'un yaptığı şey kalbimi kırıyordu. Hiç mi tanımamıştı beni? Hiç mi güvenmemişti? Gözü nasıl bu kadar kör olabilmişti?
Bana güvenmediği belliydi. Yoksa bir insan güvendiği kişiyi anlamadan dinlemeden yargılar mıydı? Hemde ağza alınmayacak laflarla..
Komodinde bulunan lambayı kapatıp yatağa uzandım. Gözlerimden uyku aksada düşüncelerim uyumama müsaade etmiyordu. Aşk her şeyi affeder miydi?
