Bitmiş bir hikayenin yeniden,küllerinden doğmasıyla oluşan kuvvetli bir aşk...
Başrol: Yavuz Karasu ve Bahar Kutlu..
Bir yıl önce ayrılan çiftimizin tekrar Karabayır'da karşılaşması ile başlayan aşkları ve yaşadıkları maceraların hikayesidir bu.
Bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yavuz'un ağzından,
Büyük Bey'in yanından uzaklaşarak ağacın gövdesine sırtımı yasladım. Dizlerimden birini karnıma doğru çektim dirseğimi üzerine yasladım. Başımı dizime koyduğum elime yaslarken gözlerimi kapattım. 'Ben Bahar'a ne diyecektim?'
"Komutanım, Erdem Yarbay ile konuştum. Gerekli olan ambulansı buraya yollayacak." dediğini işittim Aşık'ın.
Söylediği şeyi kafamla dahi onaylayacak gücüm yoktu. Böyle bitmiş bir halde olmamam gerekiyordu. Ben askerdim, soğuk kanlı olmam gerekiyordu ama söz konusu insanın sevdiği olduğunda ne meslek ne de emir dinliyordu gönül.
"Ben Bahar'a ne diyeceğim? Senin baban teröristti ben de onu öldürdüm mü?" diyerek gözlerimi açtım yavaşça.
"Komutanım söylemek zorunda değilsiniz." diyen Avcı'ya benden önce Hafız cevap verdi. "O ne demek? İnsan sevdiğinden bir şeyler gizler mi?"
Hafız'ın dediği şeyle kafamı ağaca sertçe yasladım. Ben ondan babasının kimliğini bile saklamıştım. Mecburdum, bana ne emrediliyorsa onu yapmıştım.
"Tabura gidince her şey netleşir komutanım. Erdem Yarbay mutlaka yapmamız gerekeni söyler." dedi Keşanlı. Kafamla onu onayladım. Ne yapmam gerektiğini Erdem komutanım söylerdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahar'ın ağzından,
'Aradığınız kişiye şuan da ulaşılamıyor. Lütfen da-' cümlenin bitmesini beklemeden telefonu kulağımdan indirdim. Yavuz ile konuşmamızın üzerinden saatler geçmişti. Sabahtan beri ondan haber alamıyordum. Normalde vakit bulunca beni arardı ama şuan telefonuna ulaşılmıyordu.
İşin kötü yanı Erdem Abi de bir şey bilmediğini söylüyordu.
Derince bir nefes vererek kanepeye oturdum ve sırtımı yasladım. Kötü bir şey olmasından deli gibi korkuyordum çünkü Yavuz son günlerde fazlasıyla tedirgindi. Elime tekrar telefon almamla kapının zilinin çalması bir oldu. Anında ayağa kalkıp kapıya ilerledim. Her ihtimale karşı kapıyı açmadan önce delikten gelen kişiye baktım.
