Bitmiş bir hikayenin yeniden,küllerinden doğmasıyla oluşan kuvvetli bir aşk...
Başrol: Yavuz Karasu ve Bahar Kutlu..
Bir yıl önce ayrılan çiftimizin tekrar Karabayır'da karşılaşması ile başlayan aşkları ve yaşadıkları maceraların hikayesidir bu.
Bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
▪︎Herkese merhabalar! Bu kitabı söz dizisi devam ederken yazmıştım biliyorsunuz. Bu yüzden düzenleme kararı aldım.. Umarım beğenirsiniz:)
▪︎İyi okumalar dilerim..
▪︎Başlama tarihinizi bırakmayı unutmayın..
Bahar'ın ağzından,
Havaalanından çıkarken etrafta göz gezdirdim. Ne çok özlemiştim buranın havasını, insanlarını,sıcaklığını.. Ne İstanbul verebilmişti bana buranın huzurunu ne de gittiğim diğer yerler.. Ayrı bir havası vardı buranın. Belki de her zaman alıştığımız soğuk ve kaba insanlar dışında gördüğümüz güleryüzlü ve sıcakkanlı insanlar sayesindedir bu durum.. Karabayır'ın ayrı bir yeri, çok güzel olmasa da anıları vardı bende. Bunun nedeninin sevdiğim adamla alakalı olması da bir ihtimaldi tabii.
Siyah renkli bavulumu sürüklerken bir yandan da etrafıma bakıyordum Nazlı ve Ateş'i bulmak için. Zira Karabayır'a geleceğimden sadece onların haberi vardı. Özellikle tembihlemiştim onları kimseye söylememeleri için. Çünkü henüz yüzleşecek cesareti kendimde bulamıyordum. Birkaç yıl önce umutlarla geldiğim bu şehirden hüzün, hayal kırıklığı ve güvensizlik ile gitmiştim. Şimdi kader yine ağlarını örmüştü ve tayinim bu şehre çıkmıştı. Aslında Karabayır'ı, buradaki insanları seviyordum. Benim tek çekincem bana hayal kırıklığını tattıran o adamdı...
Düşüncelerimden çalan telefonum ile ayrıldım. Nazlı'nın aradığını görüp hızlıca telefonu açtım ve kulağıma götürdüm.
"Bahar indin mi uçaktan? Bak biz çıkış kapısının yakınındayız."
Nazlı'nın söyledikleri üzerine karşıya daha dikkatli baktım ve yan yana duran Nazlı ve Ateş'i gördüm.
"Gördüm sizi geliyorum yanınıza." diyerek telefonu kapattım ve cebime koydum. Hızlı adımlarla onlara yaklaştım.
Nazlı hızlı adımlarla gelip bana sarılırken ona sıkıca sarıldım. Çok özlemiştim onu. Telefonla görüşüyorduk tabii ki ama yüz yüzenin yerini hiçbir şey tutmuyordu. Özellikle gitmeden önce her gün görüştüğümüz için bu durum bizi zorlamıştı.
"Ah seni ne çok özledim Bahar bir bilsen. Öyle uzakran uzağa hiç hoşuma gitmiyordu. İyi ki geldin." diyerek benden ayrıldı Nazlı. Nazlı'nın ayrılmasıyla Ateş beni kollarına aldı.
"Özlettin kendini teyze kızı."
"Bende sizi çok özledim. Eh artık burada olduğuma göre geçen bir yılın acısını güzelce çıkarırız." diyerek ikisinin koluna girdim. Bavulumu Ateş taşırken Nazlı ve ben arabaya doğru ilerledik.
"Böyle ayak üstü sohbet etmeyelim. Annem bize bekliyor Bahar. Mutlaka gelsin dedi. Sözü dinlenmediğinde kızdığını biliyorsun lütfen itiraz etme." diyerek heyecanla bana baktı Nazlı. Söylediklerine güldüm. Çünkü gayet iyi biliyordum Güler ablayı.
