Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~18~

Το κεφάλαιο αυτό είναι αφιερωμένο στην TheniaChris πού είχε τα γενέθλιά της προχθές :)

~•~•~•~•~

Το ίδιο κι όλας βράδυ, η Eden συγκάλεσε σε συνέλευση τους αξιωματικούς της για να τους δώσει συγκεκριμένες οδηγίες για το πως θα λειτουργούσαν και οργανώνονταν όσο καιρό θα έλειπε η ίδια. Μιας και η συνάντηση δεν αφορούσε την Evie και την Titania, δεν παρευρέθηκαν. Κάθισαν από έξω σε έναν ροζιασμένο κορμό και συζητούσαν χαμηλόφωνα κάτω από τα ζεστά χρώματα του δειλινού. Κι ενώ βρίσκονταν πλέον απορροφημένες στην συζήτηση, με την άκρη του ματιού της η Evie πρόσεξε ένα ζευγάρι ξεπλυμένα μάτια να την κοιτούν επίμονα πίσω από την πάνινη σκηνή...

"Isabella;" έκανε δύσπιστα η Evie.
Η κοπέλα κοκκίνισε σαν παπαρούνα και εμφανίστηκε μπροστά τους εμφανώς αμήχανη που την έπιασαν να τους παρακολουθεί.

"Γεια," είπε, πλέκοντας τα δάχτυλά της το ένα μέσα στο άλλο "Εεε.. Συγχαρητήρια"

"Για ποιο πράγμα;" ρώτησε απορροιμένα η Evie.

"Να, ξες. Για όλη την φάση με... Την Εκλεκτή," εξήγησε.

"Δεν ξέρω αν μου αξίζουν τα συγχαρητήρια," μουρμούρησε η Evie. "Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο"

"Ακόμα," παρατήρησε η Titania. "Αν και κατάφερες να σπάσεις την κατάρα που με έδενε, οπότε μπορείς να το προσθέσεις στην λίστα με τα κατορθώματά σου"

"Κάθισε," είπε η Evie στην Isabella, κάνοντας πέρα για να καθίσει το ξανθό κορίτσι. Εκείνη ένευσε και κάθισε δίπλα της, προσπαθώντας σκληρά να μην ακουμπήσει τους αγκώνες της πάνω στο χέρι της Evie, σαν να ήταν κάτι ιερό.

"Πώς νιώθεις τώρα που... Είσαι η Εκλεκτή;" ρώτησε η Isabella.

"Αυτή τη στιγμή; Τρομερά αγχωμένη. Στην αρχή, ήμουν τρομοκρατημένη διότι δεν μπορούσα να καταλάβω το μέγεθος της κατάστασης. Μετά όμως αντιλήφθηκα πώς τόσος κόσμος βασίζεται πάνω που κι ότι έχει μεγάλες προσδοκίες από εμένα, προσδοκίες που δεν ξέρω αν μπορώ να ανταποκριθώ," αποκρίθηκε συνοφρυωμένη η Evie.

"Ο παππούς λέει πώς σε κατάλαβε από την πρώτη στιγμή," χαχάνισε η Isabella. "Πιστεύει πώς θα τα πας περίφημα"

Η Evie χαμογέλασε. "Μακάρι να ισχύσει... Λυπάμαι που δεν σου είπα τίποτα τότε. Απλώς..."

Η Isabella την διέκοψε σηκωνόντας τα χέρια της. "Δεν πειράζει, αλήθεια. Καταλαβαίνω. Εξάλλου, ίσως και να μην σε πίστευα τότε," αστειεύτηκε. "Τώρα όμως..." πρόσθεσε κοιτάζοντας με νόημα την Titania. "Πότε φεύγετε;" ρώτησε.