Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~39~

Ήταν ένα όνειρο. Μονάχα ένα όνειρο. Δεν ήταν αληθινό. Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αληθινά.

Μόνο που πήρε αρκετή ώρα στην Evie για να το συνειδητοποιήσει πλήρως διότι το σοκ ήταν τεράστιο. Το σοκ αντικατέστησε ο φόβος. Τέτοιου είδους όνειρά - οράματα προέκυπταν μονάχα όταν ο Borgia βρισκόταν κάπου εκεί κοντά. Άραγε γνώριζε πού βρίσκονταν; Πολύ πιθανό. Αλλά τότε γιατί δεν έκανε κάποια κίνηση; Τι ακριβώς περίμενε; Ακριβώς αυτή η απάθεια ήταν που την τρόμαζε περισσότερο, η γνώση ότι αναπάσα στιγμή μπορούσε να πραγματοποιηθεί το όραμά της.

Η Evie δεν μπορούσε να κοιτάξει πλέον στα μάτια την Eden μετά το περιστατικό. Μα πώς θα μπορούσε όταν είχε ξεσπάσει σε τόσο έντονους λυγμούς σαν μικρό παιδί την ίδια στιγμή που η μοίρα του Dragonmere εξαρτώταν από την ίδια; Ντροπή ήταν αυτό που ένιωθε. Μετά από όλα όσα είχαν περάσει να σπάει τόσο εύκολα με ένα όνειρο. Ζήτησε απλά από τον βρικόλακα να μην πει λέξη σε κανέναν για το μοιραίο βράδυ. Η Eden κράτησε τον λόγο της και δεν ανέφερε κουβέντα σε κανέναν. Μα αυτό δεν την εμπόδιζε από το να δείχνει ανησυχία για την ψυχική κατάσταση της Evie. Η κοπέλα δε είχε αποφασίσει να την αγνοήσει. Όσο το σκεφτόταν τόσο χειρότερα ένιωθε.

Έτσι το ταξίδι τους συνεχίστηκε με εκείνο το κοινό μυστικό να κρέμεται στον αέρα το οποίο δεν είχε αντιληφθεί κανείς. Πλανάταν στον αέρα, αόρατο και άοσμο. Και η ένταση μεταξύ Evie και Eden στο αποκορύφωμα. Προσποιούνταν ότι δεν υπήρχε καθώς πλέον διέσχιζαν εκτάσεις του Έθνους του Νερού, αποφεύγοντας πόλεις, χώρια και οποιαδήποτε κατοικημένη περιοχή. Μάταια. Την ένοιωθαν και οι δύο γιατί υπήρχε. Σιωπούσαν. Η Evie δεν ήθελε οι άλλοι να ξέρουν ότι ήταν αδύναμη και δειλή έπειτα από όλα όσα είχαν περάσει.

Για αρκετές μέρες περιπλανιόντουσαν στις αχανείς και φορές κοιλάδες του Έθνους του Νερού που διασχίζοντας και από τεράστια ποτάμια. Η γη εκεί ήταν έφορη και η παραγωγή ριζιού ευρεία διαδεδομένη. Όμως δεν μπορούσαν να συνεχίσουν μέσα στην απομόνωση καθώς χρειάζονταν ανεφοδιασμό. Έτσι αποφάσισαν να περάσουν από κάποια μικρή κωμόπολη αφού έπαιρναν τις απαραίτητες προφυλάξεις. Τότε η Titania είχε μία ιδέα.

Πρότεινε να παραστήσουν μία οικογένεια ταξιδιωτών που κατευθύνονταν προς την πρωτεύουσα και όλοι συμφώνησαν. Μία μεταμφίεση ήταν ο ασφαλέστερος τρόπος να ανεφοδιαστούν και να φύγουν χωρίς να τους αντιληφθεί κανείς. Η Evie είχε κάποιες αμφιβολίες εξαιτίας του ονείρου. Αν ο Borgia γνώριζε πού βρίσκονταν τότε τίποτα από όλα αυτά δεν είχε νόημα. Παρόλα αυτά δεν αντιτάχθηκε στο σχέδιό τους. Χρειάζονταν προμήθειες μετά από τόσες εβδομάδες ταξίδι, αυτό δεν μπορούσε να το αρνηθεί κανείς.